In aanloop naar elke verkiezing, worden we overspoeld met slogans, beloftes en kleurrijke affiches en vlaggen. Politieke partijen buitelen over elkaar heen om de gunst van de kiezer te winnen. Maar achter al dat lawaai, schuilt een fundamentele vraag: Waarop zouden wij als burgers eigenlijk onze stem moeten baseren? Moeten we onze stem na al die jaren, niet baseren op de kernwaarden, die een samenleving dienen te dragen: veiligheid, kwalitatief onderwijs en gezondheidszorg, en toegang tot betaalbaar voedsel? Het is schrijnend, dat deze drie fundamentele pijlers vaak worden misbruikt tijdens campagnes, in plaats van structureel verankerd te worden in de partij-ideologie en het beleid. Veiligheid bijvoorbeeld, is niet enkel de aanwezigheid van politie op straat. Het is het vertrouwde gevoel, dat je huis niet wordt leeggeroofd, dat vrouwen en kinderen veilig over straat kunnen, dat corruptie wordt bestreden, en dat rechtvaardigheid geen voorrecht is van een kleine elite.

Wat betreft het onderwijs, zien we al jaren, dat dit terrein wordt verwaarloosd of ingezet als politiek wapen. Investeren in beter onderwijs, betekent niet alleen hogere salarissen voor leerkrachten, maar ook goed lesmateriaal, veilige leeromgevingen, moderne methoden en kansen voor elk kind — ongeacht afkomst of woonplaats. Kennis is het enige wapen, dat armoede duurzaam kan bestrijden, en toch laten partijen dit terrein vaak links liggen na de stembusgang.

Gezondheidszorg is net zo’n ondergeschoven kindje. Politieke leiders laten zich vaak behandelen in het buitenland, terwijl de gewone burger uren wacht in onderbezette ziekenhuizen voorzien van verouderde achterhaalde apparatuur. Een serieuze partij maakt gezondheid geen privilege, maar een basisrecht. Dat betekent toegankelijke zorgposten, bekwame artsen en medicijnen die niet alleen op papier beschikbaar zijn.

En dan is er voedselzekerheid. In een land met vruchtbare grond is het onacceptabel dat mensen in hongersnood leven, of afhankelijk zijn van dure importproducten. Landbouwbeleid moet geen bijzaak zijn. Lokale productie moet gestimuleerd worden, zodat de prijzen dalen en we minder kwetsbaar worden voor externe schokken. Voedsel is geen luxe, het is levensnoodzaak en mensenrecht.

Politieke partijen die deze drie pijlers niet centraal stellen — en dat zichtbaar en aantoonbaar doen — tonen aan dat ze niet geïnteresseerd zijn in structurele verbetering, maar slechts in macht. Als veiligheid, onderwijs en betaalbaar voedsel ontbreken in zowel het partijprogramma als de politieke campagne, dan ontbreekt ook het moreel kompas om een land te leiden.

Het is tijd dat wij als kiezers hardere eisen stellen. Geen holle beloftes meer, geen goedkope retoriek. We hebben behoefte aan leiders, die begrijpen dat deze pijlers geen verkiezingsstunts zijn, maar de fundering van een rechtvaardige en een samenleving die op voorspoed is. Want als een partij daar al niet in investeert voordat ze regeert, wat mag je dan verwachten, wanneer ze eenmaal aan de macht is?