Wie achterkamertjespolitiek in werking wil zien, zou zich moeten verdiepen in de werking van de zogenaamde Nationale Geneesmiddelen Klapper, NGK. Het document heeft geen basis in wetgeving. De samenstelling en de wijziging ervan kennen geen wettelijke procedure. Een benadeelde heeft geen bestuurlijke manier om er bezwaar tegen aan te tekenen. En de principes die hun besluitvorming moeten sturen, zijn niet openbaar.
De medici die er zitting in nemen, zijn echter niet verhinderd van een zakelijke relatie met de verzekeraars. Verzekeraars wier kostenplaatje rechtstreeks beïnvloed wordt door de keuzes van de NGK-commissie. Dat is van belang, wanneer we de stand van zaken rond nierdialyse in beschouwing nemen.
Zorgverzekeraars vergoeden in de meeste landen de goedkoopste variant van een geneesmiddel. De bijwerkingen en risico’s mogen een patiënt echter niet benadelen.
Keerpunt heeft eerder aandacht gevraagd voor de distributie van geneesmiddelen uit India, waarvan de veiligheid onvoldoende bewezen is. Helaas proberen verschillende actoren binnen de keten van nierbehandeling onverantwoord te besparen op dialyse. Wij vernemen al geruime tijd dat de gedoneerde medicamenten uit India niet goed zijn, maar dat bepaalde verzekeraars weigeren de duurdere versie te vergoeden. Keerpunt heeft vernomen dat bij het dialyseren men een spuitje krijgt met een middel om de aanmaak van rode bloedlichaampjes een boost te geven. Het beste middel is Recormon, maar bij een zeer bekend dialysecentrum wordt alleen het middel uit India toegediend vanwege het prijsverschil. In het geval van een persoon die drie keer per week dialyseert en waar de voormelde een goede verzekering heeft, is er onlangs een brief gestuurd, maar de verzekeraar heeft laten weten dat hij zijn maximum heeft bereikt voor een jaar. Dit soort patiënten hebben vervolgens geen keuze en zijn dan genoodzaakt om naar het ministerie van Sociale Zaken te stappen en dat zal natuurlijk alleen de medicijnen uit bijvoorbeeld India vergoeden. Volgens minister Ramadhin, in De Nationale Assemblee, dialyseren 700-800 Surinamers.
Keerpunt kreeg vorig jaar een document onder ogen waar in de ruimste zin des woords werd gesteld, dat Suriname akkoord is gegaan met de algemeen gehanteerde kwaliteitsnormen vastgesteld door fabrikanten in India en dat er in principe geen andere lokale testen nodig zouden zijn. Keerpunt vroeg zich toen al af of er andere normen worden gehanteerd bij medicijndonaties, in dit geval, India. Betekent dit dan dat er blindelings, zonder testen, medicijnen van elke willekeurige donateur direct verstrekt mogen worden aan de patiënt?
Wij zijn van mening dat het van essentieel belang is om te onthouden dat medicijnen vaak worden ingenomen, aangebracht of op andere manieren worden toegediend, en vervolgens in het lichaam van de patiënt worden opgenomen.
Daarom is het uiterst belangrijk dat wordt zorggedragen dat er geen medicijnen worden voorgeschreven waarvan de kwaliteit twijfelachtig is. Dit is simpelweg niet acceptabel. Het gaat immers om de gezondheid van mensen en als we hier nonchalant mee omgaan, zullen de gevolgen groot zijn. We weten inmiddels dat niet alle medicijnen uit India voldoen aan de kwaliteitsnormen van de WHO. De vraag is of Suriname zich hieraan zal houden of dat we het risico nemen enkel naar de prijs te kijken, aangezien de regering vanwege beperkte financiële middelen, voornamelijk gefocust lijkt te zijn op de kosten in plaats van de kwaliteit.
Dit probleem is natuurlijk veel groter dan wij initieel denken en heeft te maken met het gebrek aan voldoende financiële middelen dat al jaren binnen onze overheid heerst. Het gevolg is jammer genoeg dat dit gebrek kan leiden tot verstoring van het gehele systeem, aangezien de voorraden niet optimaal worden aangevuld, waardoor patiënten mogelijk niet op tijd kunnen beschikken over de juiste medicijnen. Kortom, beggars can’t be choosers.
