De afgelopen week werd Keerpunt geattendeerd op een filmpje waaruit blijkt dat onlangs een grote groep mennonieten is aangekomen in ons land; de groep werd gefilmd in de aankomsthal van de Johan Adolf Luchthaven. Maar tot op heden is niet officieel bekendgemaakt dat de groep gearriveerd is in ons land. Wij willen nog steeds weten wat de officiële afspraken zijn met betrekking tot de mennonieten en waar zij zich zullen vestigen. Het is meer dan overduidelijk dat de leefgemeenschappen in de gebieden waar zij zich vermoedelijk zullen vestigen, niet allemaal blij zijn met de komst van de mennonieten. Hun komst verandert de demografie en het bestuur van de omgeving waarin zij zich vestigen. Wij hebben onlangs een bericht gelezen op de website van The Guardian, waar er uitgebreid verslag is gedaan over de bewoners in Klaaskreek en wat hun mening is over de komst van de doopsgezinde boeren.  Tot op heden heeft de regering alleen bekendgemaakt dat zij aan vijftig mennonietengezinnen uit Bolivia, toestemming heeft verleend om zich hier te vestigen. Volgens president Santokhi gaat het om een proefproject van drie jaar. “De staat zal de groep geen land ter beschikking stellen. Ze zullen ook niet in aanmerking komen voor land dat toebehoort aan tribale gemeenschappen”, verzekerde de president het parlement onlangs. Lokale inheemse groepen en Marronstammen vinden de verklaring van de president misleidend en onoprecht, omdat tot nu toe alle gebieden die zogenaamd van belang zijn voor de doopsgezinde boeren, worden bewoond door inheemse en tribale volkeren of vallen binnen de leefruimte die in internationale vonnissen aan het toegewezen is. Ook de culturele verschillen of het verdiepen in lokale gebruiken, zijn niet door de regering onderkend. Welk beleid er gevolgd gaat worden, is ook niet duidelijk. Een dorpshoofd van Klaaskreek is ervan overtuigd dat de mennonieten totaal geen ontwikkeling zullen brengen. Daarbij vrezen de bewoners van Klaaskreek, dat de vestiging van de mennonieten in het gebied, zou kunnen leiden tot gewelddadige botsingen met de lokale bevolking. “Wij als Marrons die hier wonen, hebben niemand uitgenodigd. Wij willen de mennonieten hier niet hebben. Ze zullen ons moeten doden om ons land over te nemen”, aldus het dorpshoofd.  De mennonieten doen aan grootschalige landbouw, waarbij zij veelal gebruik maken van moderne machines, landbouwchemicaliën en genetisch gemodificeerde zaden. De mennonieten willen in Suriname ook aan grootschalige landbouw gaan doen, waardoor er duizenden hectares aan grond zullen worden ontbost. Dit is een groot zorgpunt, aangezien wij bekend staan om het feit dat we 93 procent bosbedekking hebben: Suriname is het meest beboste land ter wereld. Daarom maken behalve de inheemse gemeenschappen, ook de milieuorganisaties WWF Guyanas, Tropenbos Suriname, Conservation International en de Suriname Conservation Foundation, zich zorgen over de komst van de mennonieten naar ons land.

De organisaties willen dat de regering haar besluit heroverweegt, vooral omdat van de acht Amazonelanden, Suriname en Guyana de enige zijn waar nog geen grootschalige ontbossing heeft plaatsgevonden. Suriname is ook een van de slechts elf landen met een hoge bos-lage ontbossing (HFLD)-status, waarmee het financiering probeert te krijgen via koolstofkredieten.

Ons bekruipt het gevoel, dat wij ons bevinden in de vroegste fasen van een neo-kolonistenmodel, terwijl de rimpels daarvan in tal van landen, van Liberia tot Gaza, waarneembaar zijn. Er worden risico’s genomen met het raamwerk van de Surinaamse maatschappij, voor een korte termijn voordeel van een bijzonder beperkte groep politici.