Met verkiezingen en vooral de indiening van kiezerslijsten, een jaar en wat kleingeld verwijderd, is de transfermarkt voor politiek talent ten volste geopend. Bereid u voor op een jaar aan massameetings voor het vervlaggen van complete onderafdelingen en afdelingen en voor de grootste aankondigingen vanaf podia, van politiek gevogelte van diverse pluimage.

Het vakwezen als trampoline voor een partijpolitieke carrière, kent een lange en rijke geschiedenis, van de Moederbond, die in cadeauvorm werd opgericht en geschonken aan Jopie Pengel ter gelegenheid van zijn verjaardag, tot aan de onderwijsvakbondsvrouw die plots haar expertise in luchtvaart ontdekte, nadat zij veilig de Orange Movement voorzien had van de ondersteuning van haar achterban.

Er moet toegegeven worden dat de NPS, waar assembleeleden die een hard standpunt innamen tegen dubbele functies, steggelen over of ze nou beleidsadviseur of beleidsmedewerker waren en assembleeleden die zich anti-corruptie admiraal waanden, aanstoot namen dat ‘zovelen dertig’ contracten met de staat “zoveel twintig” zouden moeten zijn, de frontale aanvallen vanuit Oranje geschreeuw ten spijt, aardig zuurstof aan het vuur in de fakkel weet toe te voegen.

De ware etnische consolidatie neemt steeds vastere vormen aan, met eerst ‘homecomings’ voor een oud-minister die de gebroeders Brunswijk niet verder ten nadele van de staat wenst te verrijken en daardoor niet langer paste in de bestuursvisie van president Santokhi, tot aan meest recente voormalige kopstukken uit de politiebond en Organic Iconen: Atompai, Gentle en Hellings. Het triumviraat dat het politievakwezen uitdaagde, vernieuwde, van opleiding, betaalbare huisvestingsgelegenheid, haalbare promotietrajecten wist te voorzien, onder minder dan bevriende relaties met opeenvolgende regeringen en een golf aan verjonging binnen het breder vakwezen van hulpdiensten op gang bracht, is het doelwit geweest van enorme politieke druk vanuit opeenvolgende coalities.

Meest recent is het ontslag van twee van hen op twijfelachtige gronden, hun dank geweest voor betrokkenheid bij protestacties, waar zij actief de veiligheid en orde hebben weten te bewaren. Toen iets later geweld en chaos bij andere acties uitbraken, heeft veel van het Surinaamse volk pas het belang van de inspanningen en het vreedzaam karakter van de Organic Movement weten in te zien, maar toen was het voor velen reeds te laat. De drie zijn allen doelwit geweest van een maatschappelijk vergrootglas, waarbij via sociale media aanval na aanval in de persoonlijke sfeer, gericht is geweest op het schaden van de reputatie. Aanvallen waar hun sociaal gemakkelijke en laagdrempelige benaderbaarheid, vaak in een licht werd gesteld, om de vraagtekens rond anderen, op hun conto af te wentelen. Vraagtekens die degenen achter de sociale media aanvallen, nimmer rechtstreeks gedurfd hebben tot degenen met wie men de associatie probeerde te vergiftigen, uitvergroten of uit te leggen ten nadele van de politiefunctionarissen.

Frambo-gezinden kunnen dus voor het eerst onder het bestuur van de huidige voorzitter uitkijken naar iets wat de vormen van een strategie lijkt aan te nemen, namelijk de werving en ontwikkeling van een volgende generatie aan leiderschap. De strategie van een cordon sanitaire rondom Bouterse, rondom jeugdige strijdbaarheid en rondom de Surinamers die ten tijde van Pengel en zelfs van Arron nog de achterban vormde, lijkt te zijn verlaten voor iets dat beter in de 21e eeuw van sociale media en viraliteit past. Mobilisatie en populisme lijken met deze bewegingen niet meer de scheldwoorden en de partij lijkt langzaam aan wakker te worden voor een campagne die uit meer bestaat dan het herhalen van het woord ‘stabiliteit’ vanuit een achteruitkijkspiegel, waarbij de kijker, luisteraar of kiezer, zich moeite getroost wakker te blijven.

Het ontsnapt de aandacht niet, dat multi-etniciteit bij de resultaten van de recente transfers, niet bovenaan de verlanglijst van het bestuur lijkt te hebben gestaan. De verbreding van een stadscreools bolwerk naar een creools bolwerk met inclusiviteit voor districts- en boslandcreolen, is maar half werk, in de richting van de grachten en kastelen van NDP en BEP, terwijl diversiteit tot onder meer Aziatische bevolkingsgroepen en inheemsen, zich niet in de aankondiging van verdere rekruten heeft laten uitdrukken.

Het imago van de overintellectuele, overafstandelijke ivorentorenmentaliteit trekt enigszins weg. Maar om in de eenentwintigste eeuw de kiezer van na de wijziging van het districtenstelsel naar evenredigheid te moeten bereiken, zal de NPS haar inclusiviteit beter moeten gaan bewijzen. De mobilisatievaardigheid, activisme-ervaringen en zichtbaarheid van de drie nieuwe aanwinsten, kan een ingrediënt zijn van een gerichte poging daartoe, maar vormt nog niet het hele recept.

A.A.