Nicolás Maduro,  president van Venezuela, is deze week afgereisd naar St. Vincent & the Grenadines  voor een ontmoeting met zijn Guyaanse ambtgenoot Irfaan Ali, om te bezien of er een niet-gewelddadige oplossing mogelijk is voor het Essequibo-grensconflict tussen beide landen. Zoals bekend, claimt de Venezolaanse regering het Essequibo-gebied dat tot het Guyaanse grondgebied hoort, maar niet als zodanig door Caracas wordt erkend.  Het Internationale Gerechtshof in Den Haag heeft onlangs een uitspraak gedaan in deze kwestie tussen Guyana en Venezuela en gesteld, dat Venezuela geen handelingen mag plegen binnen het Essequibo-gebied.

De regering Maduro heeft echter begin deze maand een referendum  gehouden in Venezuela en gevraagd aan de Venezolaanse bevolking, of ze vindt dat de grensstreek Essequibo bij Venezuela hoort. Volgens de gegevens uit Venezuela, scharen de Venezolanen zich in deze kwestie achter de niet-populaire president Nicolás Maduro.  Uit puur nationalistische overwegingen zou meer dan 90 procent van de Venezolanen van mening zijn dat Essequib0 deel uitmaakt van hun land.  Maduro,  die heeft laten weten dat hij vast van plan is Essequibo  te brengen in de boezem van het Venezolaanse grondgebied, heeft aangegeven, zich niet te storen aan het oordeel van het Internationale Gerechtshof in Den Haag en nog minder aan de meningen van de CARICOM-lidstaten, die hij als een Engelssprekende club ziet van oud-Britse kolonies en ook niet aan de visie van landen in de regio.  Het moet voor eenieder duidelijk zijn dat de Venezolanen van mening zijn en blijven, dat Essequibo destijds gewoon door de Britten is geannexeerd en dat ze daar nimmer vrede mee zullen hebben.

Nu er voor de kust van Essequibo enorme olievoorraden zijn aangetoond en het Amerikaanse Exxon-Mobile daar aardolie aan het exploiteren is , is het meer dan begrijpelijk dat de interesse van Venezuela voor ‘hun’ Essequibo, meer dan gegroeid is. Maduro kan dan wel naar het voormelde Caribische eiland zijn afgereisd  om met Irfaan Ali over het vraagstuk Essequibo te praten, maar de zaak ligt zeer ingewikkeld en is het dan ook niet verwachtbaar dat Maduro op andere gedachten gebracht zal kunnen worden.  Maduro kan dan wel eventjes over een vredige oplossing praten in de kwestie Essequibo met Guyana, maar heeft de man wel een weg terug?

Kan hij zijn volk nu gaan uitleggen dat  er in de kwestie Essequibo, een status quo  is die al tientallen jaren duurt en zal worden gecontinueerd? Maduro zal zich na een referendum en zoveel ophef, onsterfelijk belachelijk maken  bij de Venezolanen als hij nu terugkrabbelt.

Niemand mag dan ook verwachten dat hij onder deze omstandigheden  zal terugkrabbelen. Kon de generaal Galtieri van Argentinië, destijds ook niet in de Malvinas-kwestie  en de korte oorlog die toen ontstond, met het Verenigd Koninkrijk en de Iron Lady, Margaret Tatcher. Maduro heeft naar onze mening, geen weg terug, wil hij zijn politieke carrière en machtspositie in Venezuela niet volledig uit handen geven.

Als hij aan he kortste eind trekt in deze Essequibo-grenskwestie,  kan hij politiek helemaal inpakken en verliest hij de komende volksraadpleging in Venezuela, mits er niet zwaar wordt gefraudeerd , grandioos. Maar  de Guyanezen moeten niet te hard schreeuwen, nu Maduro ook met geweld heeft gedreigd en hij militair in staat is Essequibo zo over  te nemen en totaal te annexeren. Maduro beschikt namelijk over een formidabele luchtmacht en enorme landmacht die hij in heel Essequibo zou kunnen inzetten.

Alleen de Verenigde Staten zou militair kunnen inkomen en Guyana beschermen. Maar oorlog in het gebied zou ook de Exxon-Mobile operaties totaal vertroebelen, en daar heeft noch de VS noch Guyana, momenteel baat bij.  Ook gevechtshandelingen in deze noordelijke regio van Zuid-Amerika zou een enorme verstoring van zoveel betekenen,  waar ook Suriname als buur van Guyana, last zal ondervinden.  De Guyaanse economie zal enorm lijden bij een oorlog met Venezuela over Essequibo, dat moet heel duidelijk zijn voor alle investeerders, of die nu Guyaans of buitenlands zijn.  Overigens   moeten de Guyanezen zich diep schamen als ze wensen te protesteren tegen Venezolaanse annexatieplannen van Essequibo. Hebben ze toch ook gedaan in 1969 met Tigri?

En ze zwijgen over deze gijzeling van ons grondgebied in alle toonaarden.

En wat nog het meest stuitende is, is dat de huidige Surinaamse regering zich binnen de CARICOM niet afzijdig heeft gehouden in het innemen van een standpunt, maar zich achter Guyana heeft geschaard tegen Venezuela, terwijl Guyana al langer dan 50 jaar ons grondgebied in het Zuidwesten (Tigri) bezet houdt. Het is ook duidelijk dat de regering Santokhi bezig is met een aanhoudende vrijage met Guyana, en wel vanaf juli 2020 en zich voor wat betreft Tigri, zich alles behalve nationalistisch opstelt. Men leutert continu over de bouw van een brug over de Corantijn, maar weigert over de kwestie Tigri te praten. Zelfs de Guyanese regeringsvertegenwoordigers hebben aangegeven dat bij de ontmoetingen tussen Surinaamse en Guyanese hoogwaardigheidsbekleders, er nauwelijks of helemaal niet over Tigri wordt gesproken.  Een hoogst verwerpelijke houding van Surinaamse vertegenwoordigers, als het gaat om de zogenaamde vriendschappelijke betrekkingen met de Guyanezen.  De huidige regering moet zich wel realiseren dat haar houding ten opzichte van de Guyanezen in de kwestie Tigri,  absoluut geen schoonheidsprijs verdient.