Gisteren deed zich bij de informatieverstrekking inzake het IMF-hulpprogramma een misverstand voor over het vastleggen van camerabeelden en audio-opnames. De inleider bij de presentatie, dr. Charles Amo-Yartey, afkomstig uit Ghana en vertegenwoordiger van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), deelde aan journalisten mede, dat er geen sprake kon zijn van het filmen op de informatiesessie, die volgens hem als trainingssessie voor journalisten bedoeld was.

Van de tien mediabedrijven die aanwezig waren, vertrokken er gelijk zes televisieploegen, omdat in de uitnodiging niet was aangegeven, dat het om een informatiebijeenkomst zou gaan die een weergave moest zijn van het werk van het IMF-hulpprogramma. Nog voordat de ontmoeting plaatsvond, moesten journalisten daar genoegen mee nemen.

Uiteindelijk begon de informatiebijeenkomst een uur later dan was opgegeven.

Het werk van het IMF richt zich volgens de voorlichter internationaal op landen die onder andere in een economisch financiële crisis verkeren. Bij een economische crisis functioneert de economie niet meer naar behoren en komt er meestal pas na een lange periode van aanpassing, die veel ellende voor de bevolking met zich brengt, een periode van herstel en verlichting.

Het IMF richt zich op technisch financiële en economische aspecten van een hulpprogramma dat wordt aangeboden bij een desbetreffend verzoek van een lidland. Ook worden er trainingen aangeboden, die bijvoorbeeld gericht zijn om grote financiële schulden, fiscale of financiële crisis in een land weg te werken.

Echter kunnen zich ook externe factoren voordoen in een land, zoals een natuurramp of een zwaar ongeval door menselijk falen of een terroristische aanval met hele grote schade. In dergelijke gevallen gaat het dan niet om verkeerd handelen van een overheid.

“Een overheid kan te maken krijgen met zwakke instituten, als daar ook nog bij komt kijken dat bankinstellingen een slecht financieel systeem hebben, dan fourneren de overheid en de banken elkaar”, aldus Amo-Yartey. Het leenbeleid van het IMF richt zich voornamelijk op lage-inkomenslanden. In het geval van Suriname, zegt Amo-Yartey, dat het land een mediumbudgethulpprogramma is aangeboden.

Het IMF kijkt ook naar hulp op andere gebieden waaronder klimaatverandering en werkgelegenheid inclusief de groei in het desbetreffende land.

Vaak lijkt het erop dat het IMF-hulpprogramma een en hetzelfde doet als de Inter-American Development Bank (IDB). Echter maakt Amo-Yartey duidelijk, dat het IMF-hulpprogramma zich bezighoudt met de financiële crisis in een land en de IDB dieper ingaat op andere gebieden in een land zoals onderwijs, volksgezondheid en andere belangrijke sectoren.

Ook is het aantal werknemers in dienst bij de IDB 10.000 personen en bij het IMF 3500. Het IMF-hulpprogramma geeft landen ademruimte om hun beleid op een ordentelijke wijze aan te passen. ‘Er wordt een passend beleid gevoerd. IMF-leningen zijn ook bedoeld de meest kwetsbare bevolking te beschermen. De leningen kanaliseren financiële steun van andere donoren’’, aldus Amo-Yartey.

Lidstaten van het IMF wordt een eenmalig bepaald bedrag van hun inkomen gevraagd. In het geval van Suriname werd er SRD 128 miljoen overgemaakt.

‘’Overigens kan het land het gestorte bedrag, indien nodig, inwisselen bij een ander lidland’’, zegt Amo-Yartey. Hij gaf als voorbeeld, dat als Suriname  noodzakelijke middelen nodig heeft, van het bedrag bij het IMF-hulpprogramma gebruik zou kunnen maken om met Brazilië (lidstaat) te praten en zo aan US-dollars te komen om de tekorten in zijn staatshuishouden op te kunnen vangen.

Een lidstaat die financiële steun nodig heeft, dient een verzoek in bij het IMF. De regering van het land en IMF-medewerkers bespreken dan de situatie en de financieringsbehoeften. Het land en het IMF komen dan een economisch beleidsprogramma overeen, voordat het IMF een lening verstrekt. Het beleidsprogramma dat ten grondslag ligt aan een overeenkomst, wordt gepresenteerd aan de Executive Board van het IMF. Het IMF controleert dan hoe de leden de beleidsmaatregelen uitvoeren.

Het IMF-hulpprogramma voorziet in acht verschillende soorten geplande maatregelen die dienen om lidlanden te ondersteunen. Zo bestaan er een Niet-financieel signaalinstrument dat bedoeld is om landen die geen financiële middelen nodig hebben en niet in een crisissituatie verkeren, maar wél de behoefte hebben om hun financieel-economische situatie te laten screenen door dit hulpprogramma van het IMF. Dit programma voorziet in de certificering van de financieel-economische situatie van het land.