De media vertellen ons tot in de finesses over de situatie in de zorg. Echter moeten we niet met de vinger niet wijzen naar de zorgmedewerkers of artsen. Hoe vaak willen ze niet helpen, maar zijn de middelen daartoe beperkt of afwezig? Hoe vaak is door nonchalant gedrag van familieleden niet een dode te betreuren? Kinderen worden binnengebracht op het moment dat het meestal te laat is en het kind uitgedroogd is. Verwachten we dan dat de zorgmedewerkers wonderen verrichten? We moeten als mens ook eerlijk zijn en blijven en aangeven, wanneer we te lang hebben getalmd en niet steeds met de vinger wijzen naar de zorgverleners. Het gaat om dezelfde mensen die wij tijdens de covid-pandemie op handen hebben gedragen.

Zijn we vergeten dat er een tekort is aan zorgmedewerkers, en dat de irritatie waarover wij het zo vaak hebben, komt door de werkdruk? Of vergeten we dat deze mensen uitgeput aan het werk verschijnen, omdat ze met weinig rust weer aan het werk moeten. We kunnen klagen over het ziekenhuis en het feit dat zaken mis zijn gegaan, maar veel hebben ze niet in de hand. Zijn zij de mensen die moeten zorgen voor de aanvoer van bijvoorbeeld zuurstofflessen?

Hoewel veel niet aan deze groep ligt, moeten we toegeven dat veel voorkomen had kunnen worden, vooral als het gaat om baby’s die het leven laten. Dat er niet eens capaciteit is voor meer opnames zegt al veel. En dat er sprake is van een code rood, had men kunnen voorspellen na de toename van het aantal opnames per dag. Foei toch overheid! Het had nooit zover mogen komen!