De crisis in ons land doet zich dagelijks meer en meer gevoelen. De gehele bevolking heeft te maken met verhoogde prijzen van goederen en diensten, en voor velen zijn de meest noodzakelijke spullen nog maar nauwelijks of helemaal niet meer betaalbaar. Het is dan ook logisch dat men klaagt en de schuld bij de winkelier of de regering zoekt. Eenieder wil meer geld, maar merkt ook al heel spoedig, dat een verhoging niet veel soelaas biedt, omdat ook de prijzen niet stabiel blijven en een stijgende trend vertonen. De meeste mensen die geen kijk hebben op de prijzen van externe leveranciers, zijn snel geneigd de groot- en kleinhandel te beschuldigen van deze prijscorrecties. Maar wie het dagelijkse binnenlandse en buitenlandse nieuws volgt, krijgt wel een goede kijk op wat zich afspeelt. Door de oorlog in Oekraïne hebben zich ook voor veel producten die vervaardigd worden in het buitenland, prijsstijgingen voorgedaan.

Zo zijn de prijzen van diesel en gasoline internationaal behoorlijk gestegen en zo natuurlijk ook de transportkosten. Die worden dan doorberekend in de prijs van elk stukgoed dat wij ook importeren. Velen beseffen in onvoldoende mate, dat de hele wereld nog steeds grotendeels draait op fossiele brandstoffen en dat daardoor bij een prijsstijging, alles ook mee stijgt. Dus alles wat wij momenteel importeren, wordt in dollars en euro’s duurder en dat moeten wij heel goed beseffen. De importeur hier zal dus ook veel meer SRD moeten ophoesten om dezelfde hoeveelheid, afhankelijk van de behoefte aan producten, tijdig in te slaan. En dat heeft natuurlijk niets te maken met opzettelijke prijsopdrijving bij de groothandel of detailhandel. Als de prijs in het buitenland hoger is komen te liggen, bijvoorbeeld door de crisis in Oekraïne, zullen wij ook meer moeten neertellen voor een product dat maanden geleden nog enigszins betaalbaar was. Maar niet slechts in Suriname zijn de prijzen voor goederen en diensten wederom gestegen. Kijk maar naar Nederland, waar steeds meer mensen genoodzaakt zijn gebruik te maken van de zogeheten voedselbanken, omdat ze met hun loon het niet langer redden op maandbasis. In Duitsland heeft de regering de belasting op brandstof zelfs verlaagd om de bevolking tegemoet te komen. Ook de tarieven op het openbaar vervoer worden gesubsidieerd om de Duitse werkers toch nog dagelijks aan het werk te krijgen en de economie niet te doen stagneren. Overal  slaat het inflatiespook toe, ook in onze omliggende landen. In Brazilië zijn basisgoederen ook flink gestegen, waardoor de armoede verder is toegenomen en velen de wanhoop nabij zijn. Het is dan zeker niet verstandig om in Suriname de regering te bestoken met kritiek, omdat alles weer duurder is geworden. Dit keer is het niet een steeds maar stijgende wisselkoers voor vreemde valuta, maar heeft het te maken met een externe inflatie, waar wij niets aan kunnen doen. Wij moeten daarom ons uiterste best doen om vooral in de landbouwproductie  een stijgende lijn te forceren, waardoor we vooral voor voeding, minder afhankelijk van het buitenland worden.