De zieke mens voelt zich in de steek gelaten door overheid
“De afgelopen tijd hebben we gemerkt, dat bij alles wat er wordt voorgeschreven aan patiënten, er een probleem is met de vergoeding. Een deel van de medicatie wordt nadat je een ontheffingsformulier hebt ingevuld, toch niet vergoed”, aldus Nicole Oldenstam, internist-hematoloog bij het St. Vincentius Ziekenhuis.
Het ontheffingsformulier moet worden ingevuld om aan te geven, waarom de specialist zo een medicijn voorschrijft aan een patiënt. Helaas wordt volgens Oldenstam, een groot deel van de medicatie niet vergoed en als zo een ontheffingsformulier wordt ingevuld, dan is dat een hele loperij voor de patiënt, want die moet vervolgens naar de verzekeraar om akkoord te krijgen. Indien hij akkoord heeft, bestaat het risico dat de medicijnen niet op voorraad zijn bij de apotheek. De patiënt moet dan verschillende apotheken aflopen om de medicatie te kunnen vinden.
‘’Daar komt nog bij dat bepaalde apotheken niet werken met de goedgekeurde ontheffingsbrief en dan moet de patiënt toch zelf opdraaien voor de kosten van de medicatie”, aldus Oldenstam. Volgens Oldenstam is er ook een groot tekort aan bepaalde medicijnen, met name die nodig zijn voor chemotherapie. ‘’Bijvoorbeeld Methotrexaat, dat is een medicament dat al meer 70 jaar op de markt verkrijgbaar is en op dit ogenblik kun je het nergens vinden.’’ De redactie verneemt, dat er wel aan de bel is getrokken bij het Bureau Geneesmiddelen Voorziening Suriname (BGVS), maar het St. Vincentius Ziekenhuis weet niet waarom het nergens te vinden is.
Oldenstam bevestigt dit, want zij heeft twee weken geleden aan een patiënt dit middel voorgeschreven, doch de patiënt heeft tevergeefs de apotheken afgelopen.
Niet vergoed
De ziekte van Kahler, vertelt Oldenstam, is een vorm van bloedkanker waarbij de kankercellen in het beenmerg zitten en die maken vervolgens de botten kapot. De medicijn Zometa zorgt ervoor, dat kalk terug in de botten gaat en de botten sterker gemaakt worden. “Deze medicatie is wel te vinden, maar wordt niet vergoed door verzekeraars. Zo kunnen er tal van medicijnen worden opgesomd die gewoon niet vergoed worden door verzekeraars. Zometa kost per behandeling ongeveer SRD 1500 en een patiënt zou op basis van het ziektebeeld, maandelijks of drie maandelijks gedurende twee jaar, een kuur moeten krijgen, maar dit kost heel veel geld en een groot deel van de patiënten is financieel niet in staat om dit te bekostigen”, aldus Oldenstam.
Het St. Vincentius Ziekenhuis heeft wel geprobeerd om de nodige medicamenten te krijgen voor patiënten via een machtiging, maar de aanvraag wordt maar niet gehonoreerd. Er is ook contact hierover gemaakt met de medische dienst, maar zonder succes. De conclusie die wordt getrokken door vele medici is, dat er geen geld is voor deze patiënten.
Niet te vinden
Het gevoel dat deze patiënten bekruipt, is dat zij in de steek worden gelaten door de overheid. AdeKUS-student Rulusco Lamidi (20), gebruikt sinds zijn derde jaar medicijnen, omdat zijn rode bloedcellen niet goed worden aangemaakt.
Hij lijdt hierdoor aan chronische bloedarmoede (lage sali) lijdt. “Hij moet daarom regelmatig, om de 6 tot 8 weken, bloedtransfusies krijgen. Maar in de rode bloedcellen zit ijzer en wanneer hij een transfusie krijgt, komt er ook een flinke lading ijzer erbij en dat is bij zijn aandoening nu een probleem, omdat hij ijzerstapeling krijgt”, zegt Oldenstam. Daarom heeft de specialist hem de medicijn Desferal-Deferoxamine voorgeschreven, dat haalt ijzer en aluminium uit het bloed. Lamidi vertelt aan De West, dat Desferal sinds februari niet te vinden is. Deze medicatie wordt in Suriname alleen in infuusvorm gegeven, terwijl de optie voor tabletten ook bestaat. Ondanks het feit dat hier alleen de infuusvorm wordt aangeboden, loopt Lamidi tegen heel veel problemen aan om zijn medicatie te krijgen.
Indien hij niet op tijd kan beschikken over deze medicatie, lopen zijn lever en hart gevaar, omdat het ijzer zich daar gaat opstapelen.
“Hierdoor komt zijn gezondheid in de problemen, terwijl als zijn lichaam gewoon goed ontijzerd wordt, dan heb je dit soort gevaren niet. Ik denk dat de pillen te duur zijn en dat ze daarom in Suriname niet te verkrijgen zijn.
De infuusvorm is nu ook niet te verkrijgen en om deze jongeman optimaal te ontijzeren, zodat zijn ijzergehalte op een normaal niveau kan komen, moet hij dagelijks aan zo een infuus zitten. Hij gaat ondanks zijn ziekte, nog steeds naar school, maar wordt frequent opgenomen voor bloedtransfusies”, zegt Oldenstam.
Op dit moment zit hij nu zonder infuus en het is maart. Het Staatsziekenfonds waar Lamidi bij verzekerd is, vergoedt maar één behandeling, terwijl hij dagelijks een infuus nodig heeft. Lamidi kan dus maar één, hooguit twee keer per maand een infuus krijgen. Volgens hem is het financieel niet haalbaar om het steeds zelf te betalen. “Hij is niet goed ontijzerd en op den duur gaat hij problemen krijgen met ijzerstapeling in zijn hart en lever. Naarmate hij ouder wordt en de optimale behandeling uitblijft, kan Lamidi hartfalen krijgen. Het erge van dit verhaal is, dat de medicatie niet te vinden is en dat er meer patiënten zijn zoals La-midi. Deze mensen kunnen geen kant op”, benadrukt Oldenstam.
