Suriname gaat na de zwaarste wereldwijde Covid-19-pandemie en haar vijf golven, die nog steeds niet helemaal achter de rug zijn, momenteel door een nog zwaardere en zelfs toenemende economische crisis heen. Niet alleen is er geen verbetering te constateren in de koopkracht van de doorsnee burger, maar ook hebben we, ofschoon er toch enigszins sprake kan zijn van wisselkoersstabilisatie, te maken met prijsstijgingen waar de overheid nu niet veel aan kan doen. We hebben het dan over een inflatoire werking op de prijzen, die in het buitenland wordt veroorzaakt. De invasie van Rusland in Oekraïne, heeft de onrust op de wereldmarkt voor tal van goederen, zwaar aangewakkerd. De prijzen voor aardolie zijn fors gestegen en die hebben een sneeuwbaleffect veroorzaakt op de prijzen van andere goederen die regelrecht in verband staan met ons dagelijks levensonderhoud. Niet alleen de tarieven voor brandstoffen zijn de lucht ingeschoten, maar ook de prijzen  voor basisgoederen, die we allemaal dienen en moeten kunnen aanschaffen, zijn fors toegenomen. Dit maakt dat het reeds zwaar getergde volk, dat al jaren te maken heeft met een dalende koopkracht,  steeds wreveliger wordt en gaat zoeken naar een betere sociale positie, ondersteund door meer geld om maandelijks van rond te komen. Er worden thans looneisen op tafel gelegd door vakorganisaties, die in bepaalde opzichten redelijk en acceptabel kunnen zijn bij de werkgever, omdat ook die begrijpt, dat de druk op de portemonnee van de loontrekker, ondraaglijk is geworden. Maar er zijn ook lieden die in deze periode van externe inflatie en stijgende lokale kosten, hun kans schoon zien, om zuiver uit politieke overwegingen, looneisen op tafel te leggen die absoluut onhaalbaar zijn voor de werkgevers binnen de publieke en private sector, omdat de middelen om te kunnen voldoen aan deze buitensporige looneisen, er gewoon niet zijn en momenteel ook niet kunnen worden verdiend. Men moet in dit land goed gaan beseffen, wat onder deze benarde crisistoestand haalbaar is en wat absoluut niet te verwezenlijken is. De zogenaamde vakbondsleiders  die thans misbruik denken te kunnen maken van prijsstijgingen die een externe oorzaak hebben, hebben een politieke agenda die erop gericht is, een zittende regering te destabiliseren. Voor deze lui die gelieerd zijn aan het vorige regiem, is het van belang sociale onrust te realiseren en vervroegde verkiezingen af te dwingen. Arbeiders binnen bepaalde ministeries en ook in de zorg, tracht men op te hitsen met als ultieme doel, de regering weg te krijgen. De prijsstijgingen van benzine en bijvoorbeeld de eerste levensbehoeften die grotendeels uit het buitenland komen en daar in prijs zijn toegenomen, worden thans de regering voor de voeten geworpen en aan de goed gelovigen en pover geschoolden uitgelegd als veroorzaakt door het huidige bestuur. Deze valse profeten moeten voortdurend worden blootgelegd, om te voorkomen dat hun leugens en halve waarheden, voet aan de grond krijgen. Ook de regering schiet tekort bij het op de juiste wijze aan de gemeenschap vertellen, wat er daadwerkelijk speelt en dat de  huidige prijsverhogingen maar weinig te maken hebben met een beleid dat volgens oppositionelen, totaal ondeugdelijk zou zijn. ‘Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel.’