Ramdin vraagt transparante afhandeling vreemdelingenbeleid

Gisteren werd de ontwerpwet houdende verlening van de Surinaamse Nationaliteit door naturalisatie, in De Nationale Assemblee behandeld. Harriet Ramdin, VHP-parlementariër, zei dat het geen geheim is, dat er in ons land veel illegalen rondlopen. “De open grenzen vergemakkelijken dit. Daarenboven zijn er personen die legaal het land binnen zijn gekomen, maar op een gegeven moment terechtkomen in een illegale situatie, zonder dat wij dat in de gaten hebben”, aldus Ramdin. Ze verklaarde dat illegaliteit in verband staat met het bevolkings- en immigratiebeleid.

“De controle is mijn inziens niet helder. Hoe staat het met het controleorgaan om te kunnen traceren waar deze personen zich bevinden en wat ze aan het doen zijn?”, aldus Ramdin.

Ze vertelde dat bij de kwestie van Cubanen te Southdrain, we zelf hebben geconstateerd, dat er honderden mensen het land legaal binnen zijn gekomen, en daarna in een illegaal circuit terecht waren gekomen. “Daarvan was de regering op de hoogte, maar dan nog werd er niet opgetreden.

Wat is precies het beleid naar vreemdelingen toe die ons land illegaal binnenkomen?”, stelde Ramdin.

Ze vroeg zich vervolgens af, of er wel een samenwerking is tussen de ministeries van Justitie, Defensie en BIBIS voor wat betreft het controleren van deze groep personen in Suriname.

“Het is helemaal niet duidelijk, waaraan het probleem ligt en het is ook niet duidelijk, hoe illegalen getraceerd worden”, aldus Ramdin.

Inburgeringsproces

Met betrekking tot het inburgeringsproces, vroeg Ramdin aan de regering, waar we nu met het staatsbesluit staan.

Momenteel hebben we geen inburgeringsproces, maar volgens Artikel 8 lid 9, blijft inburgeringsproces voor elke aanvrager een zeer belangrijke voorwaarde, zoals het beheersen van de taal, het volkslied, samenstelling  van de gemeenschap en de cultuur van het land. “We zien dat dit niet plaatsvindt, maar echter dient men dit alles wel te weten”, benadrukte Ramdin.

Ze vertelde dat wij ons daarentegen aan de buitenlanders moeten aanpassen, door hun taal te leren, in plaats van dat ze zich aan ons aanpassen door onze taal te leren. “We zijn al jaren verder en merken weinig van het inburgeringsproces. Regering wanneer wordt het inburgeringsproces ingevoerd en wanneer zal dat geschieden, bij aanvraag vestiging of bij aanvraag voor naturalisatie? Zal er daaraan ook een toets verbonden worden?”

Wettelijke doorlooptijd

Ramdin vertelde voorts, dat de wettelijke doorlooptijd voor het aanvragen en verkrijgen van naturalisatie, wettelijk vastgesteld is op één jaar. Doordat zaken in ons land zolang op zich laten wachten, maakt dat stukken van veel aanvragers vervallen raken en wederom ingediend moeten worden. Het lukt zelden of nooit, om dit werkelijk binnen één jaar in orde te krijgen. Volgens Ramdin dient men echter rekening te houden, dat niet een ieder geld heeft, over internet kan beschikken of digitaal capabel is. Daarenboven moeten sommige mensen zelfs lange afstanden afleggen, alleen om informatie te verkrijgen over hun stukken. “Er wordt daarom aan de regering gevraagd, stappen te ondernemen, zodat de doorlooptijden niet onnodig lang hoeven te duren. We moeten deze zaken niet blijven herhalen, maar wij moeten nagaan, waar het precies misloopt en daardoor zaken efficiënt aanpakken”, aldus Ramdin.

Naturalisatie

De naturalisatie ontwerpwet heeft tot doel aan de voorgedragen personen het Surinamerschap door naturalisatie te verlenen. Ramdin vertelde dat bij de procedures, de reden voor de aanvraag van naturalisatie gebrekkig is. Er wordt van Ramdin  aan de belanghebbende gevraagd om dit alsnog in het vervolg mee te nemen bij de aanvraag tot naturalisatie. Ramdin is voorts van mening, dat de reden voor aanvraag zeer belangrijk kan zijn voor het bevolkingsbeleid. “Het kan namelijk als een pull-factor gebruikt worden. Hierbij moet dan ook meegenomen worden binnen onze integratie en het immigratiebeleid”, zei Ramdin. Volgens haar is het belangrijk te weten, wat onze daadwerkelijke behoefte is aan vooral Human Capital.

Daarenboven ook welke behoefte we aan investeringen hebben in de verschillende ontwikkelingssectoren. Gelet op de verblijfsduur van de aanvragers, zoals opgenomen in de statistieken, wordt er aan de regering gevraagd, hoe het komt dat aanvragers 25 tot zelfs 40 jaar moeten wachten, voordat hun aanvraag in behandeling wordt genomen.

“Er wordt aan de regering gevraagd goed beleid te maken, want velen komen vaak in een problematische situatie terecht, of-schoon ze hun jarenlange krachten gegeven hebben aan het land, niet eens over een pensioen of een AOV kunnen beschikken”, aldus Ramdin.

door Charelle Gill