Het doorkruisen van de redactie en haar beleid van vrijheid in de journalistiek bij staatsmedia, is een vorm van censuur. Het valt te betwijfelen of enige mediaeigenaar, redactionele inspraak zou moeten hebben bij enig medium wat het nieuws, de verslaglegging en de algehele journalistieke werkzaamheden betreft. Maar in ieder geval niet de Staat, die zich ook in de hoedanigheid van aandeelhouder of van beleidsbepalers bij sui generis, stichtingen en verenigingen die media maken, aan de algemene beginselen van behoorlijk bestuur en de verdragsrechtelijke bepalingen met een ieder verbindend karakter, behoort te houden.

Daartoe behoren onder meer vrijheid van meningsuiting, vrijheid van vereniging en vrijheid van protest. De aangekondigde boycot is een nadrukkelijke vorm van protest en wel tegen criminele en ongrondwettelijke gedragingen.

Het is de taak en de rol van het maatschappelijk middenveld en van de gehele vakwetenschap, zich volledig te scharen achter eenieder binnen de journalistiek die zijn grondrechten ten volste wil beleven en door partijpolitieke bureaucraten en machthebbers op beleidsinzichten daarin belemmerd wordt. Beleidsinzichten zijn van een lagere orde en zouden moeten conformeren aan grondrechten, verdragsrechtelijk verankerede mensenrechten en eenieder die in de buurt komt van het mediavak en medialandschap, zou zich tot in het diepste van zijn of haar wezen moeten schamen zich ervoor te lenen om censuur en het vergoelijken van geweld tegen een journalist, onbestraft toe te laten.

Een president die toelaat dat misleide figuren zich hierin mengen met misplaatste ideeën over de bevoegdheid van de Staat, moet nogmaals de door hem afgelegde eed van artikel 93 van de Grondwet, nalezen. Hij heeft immers gezworen dat hij: “de algemene en bijzondere vrijheid en de rechten van allen zal beschermen”.

C.C.