Het gaat weer helemaal de verkeerde kant op als we het hebben over de verhoudingen tussen bepaalde huidige machtsdronken machthebbers en mediawerkers, de vertegenwoordigers en mededragers van de vrije meningsuiting in dit land. We weten allemaal wat journalisten is overkomen, nadat het eerste schot was gevallen op 25 februari 1980 en de militaire dictatuur onder leiding van Desi Bouterse, werd gevestigd. Op 8 en 9 december werd op moorddadige en nadrukkelijke wijze gedemonstreerd, dat onder meer de vrije meningsuiting volledig in de kiem was gesmoord en dat er nog slechts sprake was van een meedogenloze dictatuur, waar een mensenleven helemaal niets meer waard was en kon worden benomen, wanneer dat noodzakelijk werd geacht. Veel journalisten achtten het na de slachting van 1982, niet langer verantwoord in dit vak te blijven arbeiden, en degenen die toch besloten onder de zeer moeilijke omstandigheden en censuur door te werken, bleven nog jaren daarna bevangen met traumatische naweeën. Veel jongeren die 8 en 9 december niet nadrukkelijk hadden meegemaakt,  kwamen in de jaren negentig van de vorige eeuw bij de media en konden en kunnen zich niet voorstellen, wat het was om onder dictatuur, intimidatie, bedreiging en mishandeling, te moeten existeren. De ouderen onder ons  hebben steeds weer getracht de jongeren te motiveren om binnen dit mooie en noodzakelijke beroep, de samenleving van dienst te zijn door steeds weer op een objectieve wijze, het nieuws te brengen. Journalisten in dit land hadden na het autocratische en bloedige verleden, waarin ook de journalistiek zwaar werd geraakt, gehoopt dat  het binnen de ‘democratische rechtsstaat’ waarin  we veronderstellen te leven, en het recht op een vrije meningsuiting binnen de constitutie verankerd is, weer mogelijk zou zijn onbevreesd en onbelemmerd te kunnen werken. Die droom is gisteren  voor De Nationale Assemblée  aan diggelen geslagen, toen  een verslaggever van de Ware Tijd door een stel beveiligers van vicepresident Brunswijk  in elkaar werd geramd, omdat hij poogde een foto te maken en dat volgens Brunswijk niet mocht. De beveiligers gingen gelijk waarachtige fascistische ‘sturmtruppers’ tekeer tegen de journalist Pinas van de Ware Tijd. De man werd tegen de grond gewerkt,  vervolgens geslagen en geschopt en zijn telefoon afhandig gemaakt, waarna  de belagers snel in een auto stapten en vertrokken. Pinas bleef met letsel achter en koos er later voor aangifte wegens mishandeling te doen op het bureau Keizerstraat, waar een verbalisant hem ook nog toebeet, dat hij het incident zelf in de hand zou hebben gewerkt. Hoe verzint een politieman zo een onzin, als een slachtoffer zich komt aanmelden voor een aangifte? Misschien zijn de geweldenaren van de vicepresident wel leden van het Korps Politie Suriname, vandaar de opmerking van de verbalisant. Wat gisteren voor De Nationale Assemblée op klaarlichte dag is gebeurd, is absoluut schandelijk en niet acceptabel. Dit soort handelingen vormen een bedreiging voor de democratische rechtsstaat en de vrije meningsuiting. We kennen dit soort taferelen maar al te goed uit de jaren tachtig, toen er sprake was van volledige perscensuur en daar mogen we absoluut niet naar terug. Dat de vicepresident dit optreden van zijn  groep fascistisch ingestelde beveiligers niet heeft verworpen en zijn verontschuldigingen niet aan de heer Pinas heeft aangeboden, is al een schande en een signaal, dat hij dit optreden niet verfoeit en het zelfs goed schijnt te vinden. Ook dat er binnen ons hoogste college van staat geen afkeurende geluiden zijn gehoord geeft eveneens aan, dat we volledig op het verkeerde pad zijn beland. Alle personen die momenteel bij de media werkzaam zijn, behoren een collectief standpunt in te nemen tegen dit gewelddadige optreden van lieden die machthebbers dienen te bewaken en niets anders dan dat. Als er geen excuses komen vanwege de vicepresident en afkeuring vanuit De Nationale Assemblée, blijft er voor de gezamenlijke pers in dit land niets anders over, dit optreden te melden bij internationale persorganen en die erop te attenderen, dat het met de persvrijheid en vrije meningsuiting in Suriname, wederom de verkeerde kant opgaat.