Elke week wordt de regeringsvergadering gehouden in het gebouw van het Kabinet van de Vicepresident. Na afloop of tijdens de pauze, is het mogelijk voor journalisten, dat zij die kans benutten om korte interviews af te nemen van leden van de regering. In de afgelopen weken hebben verschillende journalisten tijdens hun werkzaamheden de indruk gekregen, dat zij hun werk niet meer vrij kunnen doen, zoals zij dat gewend waren. Zo werd een journalist na het stellen van enkele scherpe vragen aan de vp, achteraf aangesproken en “bedreigd” door een lid van de bewaking. Vervolgens ervoer een andere journalist een week later een gelijksoortige ervaring op het kabinet van de vp, en hij schroomde er daarna niet voor, zijn ervaring te delen op sociale media. Zijn post op sociale media met de kop “ NOOIT MEER NAAR HET KABINET VAN DE VICEPRESIDENT”, werd meerdere keren gedeeld op sociale media en vervolgens ook via whats-app. De journalist stelde voorop, dat hij nooit problemen heeft gehad met de vp en zijn kabinet, maar op die bewuste dag, was het anders. Ministers interviewen doen journalisten op de woensdag vóór aanvang van de wekelijkse vergadering van de Raad van Ministers. Op een gegeven moment merkte de journalist een opstootje buiten. “Het was Hugo Blanker die het daar aan de stok had met de commandant van de bewaking. Het leek er een beetje verhit aan toe te gaan. Meneer Blanker is een vakbondsleider in Suriname dus dit is interessant. Ik leg dit vast op de band, zoals al dit soort dingen WERELDWIJD overal worden vastgelegd. De eerste waarschuwing werd gegeven tijdens het filmen. Natuurlijk ga ik niet stoppen met filmen, want Suriname kent Freedom of the Press. Toen het achteraf niets bijzonders bleek te zijn, stopte ik met filmen. “Niets bijzonders dacht ik.” Voor mij was het daar reeds een afgedane zaak. Maar dat de commandant, die duidelijk geen kaas heeft gegeten van wetten in dit land, internationale protocollen en nog minder weet dat je niet gewoon het recht hebt om naar mensen toe te stappen, naar hen te schreeuwen, te bedreigen en intimideren, simpelweg omdat je denkt dat je het als militair kan en mag doen en het recht naar zich toetrekt, breekt mij wel de klomp. Doen alsof hij op het punt staat, mij een paar meppen te verkopen op de stoep van het Kabinet van de vicepresident, maakt mij niet bang. Dat ik hem probeer uit te leggen, dat ik in feite niets verkeerd, heb gedaan. Zelfs verwijzend naar wetten in het land hielp niet. Zelfs verwijzend naar die grote camera’s op al die hoeken op straat, waaronder ook dichtbij het kabinet van de vicepresident, dat alle handelingen van iedereen filmen met of zonder onze toestemming, lieten hem koud. Mij wilde hij duidelijk maken dat hij iets niet wil, en dat zijn woord wet is op dat moment met zijn “Je mag me niet filmen!’. Natuurlijk mag ik je niet filmen als je thuis in je woonkamer naar tv zit te kijken en ik als een paparazzo naar binnen zou gluren met een camera. Natuurlijk mag ik je niet filmen als je op jouw achtererf met je kids aan het spelen bent, en ik een camera over jouw schutting hang en alles vastleg. Maar je kunt mij en niemand, wie dan ook, ook de doorsnee burger, niet verbieden om een handeling te filmen op de parkeerplaats van het kabinet van de vicepresident die ook nog zichtbaar is vanuit de straat en langs de openbare weg loopt en zichtbaar is voor iedereen. Ik heb deze dingen nooit meegemaakt onder vicepresident Jules Ajodhia in de periode 2000-2005. Ik heb dit nooit meegemaakt onder vicepresident Ram Sardjoe in de periode 2005-2010. Ik heb dit nooit meegemaakt onder vicepresident Robert Ameerali in de periode 2010-2015. Ik heb dit nooit meegemaakt in de periode 2015-2020 onder Ashwin Adhin. Ik heb ook nooit eerder meegemaakt dat personen in burgerkleding provocerend en openlijk zichtbaar met zware wapens, waaronder Kalasjnikov AK-47, zich door het gebouw van de vicepresident wanen. Het is geen gezicht. Het is ongepast, het is onsamenhangend met de principes van democratie. Het kabinet is geen militairkamp of fort. Dat gangstergedrag bij de poort moet ook ophouden. Niet alleen tegenover journalisten, maar ten opzichte van alle mensen die er een bezoek brengen of wensen te brengen. Het gebouw is eigendom van de samenleving. Je zou vrijelijk, zeker in de publiekelijk toegankelijke delen, zoals de lobby, ongehinderd mogen filmen als burger, zoals dat overal ter wereld gangbaar is”, aldus de journalist B-cham Chandralall.

De journalist maakte in zijn tekst de vergelijking met het Witte huis (White House), waar het publiek alle ruimtes (onder begeleiding voor de veiligheid) mag bezoeken en foto’s maken. Zelfs het kantoor van de president, dus waar hij echt-echt zit, is toegankelijk voor het publiek. Bezoekers kunnen dus ook de ‘Oval Office’ bezoeken en de legendarische Resolute Desk van de president zien en aanraken en zelfs foto’s maken. Waarom mag dat? Omdat de VS als democratisch land beseft dat het allemaal eigendom is van de samenleving. Zij zou het recht mogen en moeten hebben om hun eigendommen te bezoeken. Elke Amerikaanse burger is aandeelhouder van de White House. De president is daar toevallig en tijdelijk gehuisvest. Hij vertrekt nadien weer, en komt er een andere president. Maar het gebouw blijft eigendom van het volk. DAT IS DEMOCRATIE!

“In Suriname wordt je bedreigd en loop je de kans getrapt en geklapt te worden, reeds op de parkeerplaats buiten het gebouw van het Kabinet, als je niet neerbuigt voor het onbeschoft gedrag van onprofessionele wapendragers, die geen kaas van het gewicht van hun job, hebben gegeten. Laat mij me haasten door te zeggen dat ik geen problemen heb met alle leidinggevenden bij de wacht. Zeker niet zij die ik de afgelopen 20 jaren steeds heb meegemaakt. Maar wat er nu is? Is genoeg reden voor mij om een punt te zetten achter het bezoeken van het Kabinet van de vicepresident. Het is mooi geweest. Misschien als er ooit een andere vicepresident komt, die een nieuw team daar zet, zal ik mij weer veilig voelen. Maar ik loop niet meer langs personen die, als zij de optie hadden, mij een kogel door het hoofd zouden schieten, omdat zij zich plotseling geweldig voelen als wacht bij het Kabinet en denken te moeten dicteren in strijd met alle fundamentele burgerrechten, die gelden over de hele democratische wereld”, stelde de journalist.

Keerpunt is van mening, dat deze journalist de zaak juist heeft aangepakt, want alleen op zo een manier zal men duidelijk zien, wat er zich afspeelt.

De journalist heeft tot taak de rol van publieke waakhond te zijn, die onder andere als functie heeft om de overheid en het bedrijfsleven rekenschap af te laten leggen.

Het publiek heeft het recht om geïnformeerd te worden over zaken van algemeen belang en de media hebben de taak om deze informatie te verstrekken.

Deze taak kan de pers alleen goed uitoefenen als de vrijheid van meningsuiting gewaarborgd blijft, als journalisten een beroep op bronbescherming kunnen doen en onafhankelijk kunnen werken.