De Surinaamse en Guyaanse regering hebben het plan opgevat, een brug over de Corantijn te bouwen, om zo het verkeer tussen de landen te vergemakkelijken en de ontwikkeling in beide landen te stimuleren. Zowel president Santokhi als zijn ambtgenoot, zijn enthousiast geraakt over de bouw van deze enorme oeververbinding, die vele miljoenen dollars zal moeten kosten. Er wordt al jaren gesproken over de bouw van een dergelijke oeververbinding tussen beide landen, maar het is tot nog toe bij plannen gebleven, omdat er toch een aantal zaken allereerst uit de weg geruimd moeten worden, alvorens men kan starten met de bouw. Niet alleen zal het project veel geld kosten, ook speelt de kwestie wie de jurisdictie over de brug voert. En daar moet heel goed op gelet worden en alles tot in de finesses op schrift gesteld worden, zodat in de toekomst er geen enkel misverstand over kan bestaan. De Corantijn is namelijk over haar volle breedte Surinaams grondgebied en de brug zal dan ook op Surinaams territoir staan. De jurisdictie over het te bouwen gevaarte, behoort dan ook volledig in onze handen te zijn en blijven. Bij de bouw moet er dan ook nauwelijks of geen Guyaans financieel aandeel in zijn. Slechts een gering deel van de oprit op de linkeroever van de voormelde rivier, zou door de Guyaanse overheid betaald kunnen worden. Op geen enkele wijze moet Suriname toestaan dat de Guyanezen percentueel voor meer dan 5 procent bijdragen aan de bouw, zulks om tal van problemen over de jurisdictie te voorkomen. We weten namelijk voldoende hoe gewiekst en doortrapt gemeen deze lui kunnen zijn, wanneer het om de grens met ons land gaan. De Tigri-kwestie uit 1969, moet voor ons een leidraad zijn en blijven. Ook de vele handelingen van de Guyanezen op onze grensrivier, zijn geen geheim voor velen die in het westen des lands verblijven. Maar los van de plannen tot bouwen van een verbinding tussen beide landen, is het naar onze mening ook van belang, dat de kwestie Tigri voor eens en voor altijd op tafel wordt gelegd en dat  zonder een gedegen oplossing in deze al jaren voortslepende heikele kwestie, er geen sprake kan zijn van een hechte relatie met dat land. Ook de Venezolanen wensen zich niet neer te leggen in het dispuut met de Guyanezen voor wat betreft het Essequibogebied dat tijdens de koloniale tijd door de Britten op corrupte wijze van de Venezolanen is ontfutseld. Zowel aan de Venezolaanse als aan de Surinaamse zijde, hebben de Britten op slinkse wijze grondgebied afhandig weten te maken om zo het grondgebied van Brits-Guyana meer volume te bezorgen. We zijn buren daar valt niets aan te veranderen, maar het kan nimmer zo zijn, dat men op tal van manieren van ons probeert te profiteren, ons grondgebied bezet en dan er ook nog vanuit tracht te gaan, dat we nog meer concessies zullen doen die overwegend Guyaans voordeel opleveren. De brug kan gebouwd worden, maar over de jurisdictie mag er geen twijfel bestaan. De Corantijn is van ons en dat bezit moet altijd beschermd worden. Tigri heeft ons voldoende geleerd en er is bewezen dat  de Guyanezen  als het om landje inpik gaat, ze tot alles in staat zijn. Dat hebben ze nou eenmaal geleerd van de kolonialen in het Verenigd Koninkrijk. Voorbeelden daaromtrent  zijn er internationaal te over.