Ofschoon de leiding van de Surinaamse Politie Bond, SPB, onder leiding van meneer Milanto Atompai, heel goed op de hoogte is van het feit dat de benoemingen van commissarissen van politie conform artikel 22 van het Politiehandvest, een prerogatief van het staatshoofd is en niet van de minister van Justitie en Politie, roept hij toch een beraad c.q. staking van de politie uit. Meneer Atompai eist dat de benoeming tot commissaris van politie van de heer Shivanand Ramlall, de huidige directeur van het Directoraat Nationale Veiligheid, wordt teruggedraaid en tracht daarmede op zeer provocatieve wijze de president persoonlijk onder druk te plaatsen. Atompai gebruikt daarvoor het stakingswapen, maar ziet daarbij over het hoofd dat binnen het vakbondswezen, stakingsacties naar onze mening, slechts gebruikt worden om eisen, gesteld door de vakorganisatie met als doel betere arbeidsvoorwaarden voor de leden te realiseren c.q. af te dwingen. Daar is nu naar de mening van velen, geen sprake van. Atompai en zijn bestuur dienen andere belangen en willen voorkomen dat crime fighter Ramlall, coûte que coûte wordt uitgeschakeld en daarmede ook gelijk de president in zijn hemd wordt gezet.
Alleen al op basis van het artikel 22 in het Politiehandvest, zitten Artompai en zijn bestuurskliek goed fout. Het zou een mooie grap worden dat een omhooggevallen inspecteur die belangen van externe krachten tracht te behartigen, een staatshoofd op de knieën tracht te krijgen door middel van een politiestaking.
Waarom is de politiebond niet op zijn achterste benen gaan staan toen drie andere figuren, waaronder zeker één met een zeer bevlekte reputatie onder de NDP-regeringen van Bouterse 2010-2020, naar boven werden geschoten en commissaris en hoofdcommissaris van politie konden worden? Toen toonde het bestuur van de politiebond zijn stoutmoedigheid niet tegenover het toenmalige staatshoofd Bouterse. Was dat, omdat die toen nieuwbakken commissarissen de belangen van die regering ten volle zouden ondersteunen en dienen? Het moet heel duidelijk zijn dat Atompai en zijn bestuur, met iets heel anders bezig zijn dan met de belangen van zogenaamd enkele andere politieofficieren die zich gepasseerd voelen, omdat Ramlall voor hen commissaris van politie geworden is, hetgeen niets anders is dan een prerogatief van het huidige staatshoofd.
De president heeft naar de mening van Keerpunt, geen andere keus dan Atompai en zijn bestuur naar de kortgedingrechter te slepen en te wachten op een snel uit te vaardigen vonnis. Het zou ons in hoge mate verbazen, indien de kortgedingrechter de president in het ongelijk stelt.
