De afgelopen weken hebben we gezien, dat de overheid wederom heeft moeten overgaan tot het verdelen van voedselpakketten aan  mensen die werkloos zijn en of zwaar verarmd geraakt, door de huidige crisis in dit land.   Het valt niet te ontkennen dat er fnuikende armoede heerst in dit land en dat die zelfs aanzienlijk is toegenomen door werkloosheid, en de beperkingen die zijn opgelegd door de overheid in verband met de Covid-19 pandemie. Maar de verergering van de armoede was al te merken voor  februari 2020 toen de Covid-19 pandemie wereldwijd om zich heen greep.   Het moet gewoon een keer gezegd worden, dat  het adequaat bestrijden van de armoede in dit land in de afgelopen decennia,  en wel vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw, geen enkele regering goed gelukt is.  We kennen uit de jaren zestig toch nog de bedeling  en ‘’ Tai hori Libi de’’  waar  bijvoorbeeld aan de Gemenelandsweg aan de Surinamers die in financiële nood verkeerden, voedingsmiddelen  werden verstrekt?  Het ministerie van Sociale Zaken is er altijd geweest, om personen die continue in financiële nood verkeren  met een bijdrage te ondersteunen? De situatie is na de staatkundige onafhankelijkheid  van Suriname  niet veranderd, en er is momenteel zelfs sprake van een ernstige  verslechtering, nu de koopkracht enorm is gedaald en de prijzen voor goederen en diensten voor de meesten, niet goed meer betaalbaar zijn.  Er zijn nu steeds meer mensen, die  hun dagelijkse maaltijden nog maar nauwelijks kunnen betalen. Meerdere gezinsleden , waaronder ook de kinderen, worden ingezet om  te gaan “hosselen” en zo een steentje bij te dragen, zodat het gezin niet totaal verkommert. Maar  ook voor deze onhoudbare situatie moet er een draagbare oplossing gevonden worden, want de overheid kan met haar gebrekkige financiële inkomsten, niet pakketten blijven verdelen aan een leger verarmde mensen, dat steeds groter wordt. Er moet nu echt  aan productievermeerdering  en het opvoeren van de verdiensten gewerkt worden en dan niet alleen voor de staat maar ook voor het bedrijfsleven.  Er moet meer werkgelegenheid gecreëerd worden, om zo de mensen die nu gedwongen zijn hun handje op te houden zelf gaan verdienen en het uitdelen van voedingswaren langzaam maar zeker, finaal kan worden beeindigd.  Voedselbanken kennen we over de gehele wereld en ook in de rijkere landen, maar die  gaan na herstel van de ook daar geldende crisis langzaam maar zeker dicht, of de activiteiten nemen aanzienlijk af.  Maar voedselbanken kan je alleen goed  operationeel houden, als je rijk bent en het gemakkelijk kan bekostigen en dat is in Suriname zeker niet het geval. Er moet zeker een structurele hervorming van de economie worden doorgevoerd en dat dient te geschieden met toevoeging van een goed werkend sociaal vangnet voor de armen in deze gemeenschap. Het blijven verdelen van voedselpakketten om de sociale rust te bewaren, kost handen vol geld, en biedt uiteindelijk geen soelaas. Wat soelaas zal bieden is als er een beleid wordt gevoerd, dat gericht is op totale verhoging van de productie en niet het handhaven van de zeer kostbare consumptie, zoals we die al bijna een eeuw in dit land kennen en nimmer hebben kunnen of willen veranderen.