INGEZONDEN

In Keerpunt van 11 juni jl., is er in De West een rubriek verschenen met als kop: ‘Waar zijn Hofwijks en Neus nu?’. Daar wil ik graag op reageren, want Maisha Neus is er nog, kritisch als altijd.

In het stuk wordt beweerd dat men niets meer hoort van ‘onze bekende activisten’, waaronder Maisha Neus. Hier reageren voor Curtis Hofwijks, die ook is genoemd, kan niet, dat zal hij zelf doen als de behoefte er is. Hiertegenover stelt de auteur dat de ene (ik dus) zich tegenwoordig zelfs voordoet als journalist. Dit is in volledige tegenstelling tot elkaar.

Ik heb nooit ergens verkondigd journalist te zijn, daar heb ik niet voor gestudeerd. Ik heb Business Management en IT gedaan, geen journalistiek. Ik ben een programmapresentator van De Nieuwe Politiek via het digitaal platform DTV Express, waar ik in loondienst ben. Sinds de protestacties van 2017 was ik werkloos, omdat ik middels activisme opkwam tegen de gevestigde orde. Daarvoor was ik werkzaam als accountmanager bij een multinational, met een valuta maandloon en had het goed, voor Surinaamse standaarden. Ik ben actie gaan voeren, omdat velen het niet goed hadden. Lijdzaam toezien hoe mensen die de wil hebben om ervoor te werken gewoon systematisch verarmd worden, kon ik niet langer. Ik ben geen hypocriete lafaard en ik klaag niet alleen achter gesloten deuren. We hebben samen gedurfd onze stem te laten horen, al waren we roependen in de woestijn.

Wanneer je opkomt in Suriname, maak je je veelal ongeliefd en beschouwt men je als een paria. Hierdoor wilden veel werkgevers geen actievoerders aannemen, ondanks dat zij solliciteren, omdat dat indirect kleur bekennen is. Weer andere werden ontslagen of thuis gezet zonder aantoonbare reden. En we weten allemaal dat in Suriname een sterk rancuneuze mentaliteit leeft. Toen we vaker op straat kwamen in diverse combinaties of initiatieven, was de feedback van het volk vaak “Opo yu mars go wroko, sondru fu wroko yu nee njang.”  Sinds januari 2021 werk ik voor Dtv en kom op een eerlijke manier aan mijn geld en dat is ook weer niet goed. Wat wil men nou?

Drie jaar lang werkloos zijn is geen grap. Mijn familie, vrienden en naasten hebben me enorm ondersteund, maar de voorschotten van toen moeten nu wel worden terugbetaald. Ook ben ik Damaru dankbaar dat, ondanks dat we lijnrecht tegenover elkaar staan als het gaat om politieke ideologie en denkwijze, hij me toch de gelegenheid heeft geboden om dit werk te doen, zodat ik op eerlijke wijze aan mijn brood kan komen. Velen vinden dat ik nu NDP’er ben geworden, ik vraag me af of men dat ook zegt tegen de vele Surinamers die in loondienst zijn van ondernemers met een bepaalde politieke kleur. Alsof politiek en werk niet te scheiden zijn.

Daarnaast, hoe zou ik me ooit kunnen aansluiten bij een partij die zware anti-campagne tegen me heeft gevoerd op basis van leugens en onwaarheden die me tot de dag van vandaag achtervolgen. Ten tijde van de vorige regering werd ik zogenaamd betaald door Politiek Den Haag, was STREI! een satellietpartij van de VHP/NPS, en meer van dat soort fantasieverhalen met als om “Den brede botro kaba” en ze zijn “oproerkraaiers en doemdenkers”. Nu, ten tijde van de huidige regering, ben ik een pion van de NDP, omgekocht en meer. Grappig hoe dat werkt en hoe de mens nooit tevreden is en, ongeacht wat je doet, je altijd voor- en tegenstanders zult hebben. Ook dat men pro jou is wanneer het hun eigen agenda en mening uitkomt, maar tegen je is wanneer de schoen aan de andere voet zit. Het mes snijdt altijd aan beide kanten. Jammer is dat weinig willen erkennen dat ik gewoon consistent, standvastig en rechtlijnig ben in mijn eis aan de regering tot goed en transparant bestuur, met het motto: ‘Weg met slecht beleid, onder welke regering dan ook.’

Aan de ene kant kan ik wel begrijpen waarom de Surinamer zo is. Mensen zijn gekomen en gegaan met allerlei mooie beloften en verhalen, maar vanaf het moment dat ze in een positie van macht verkeren, zijn ze alle goede voornemens vergeten. Men wacht gewoon op zijn beurt om te stelen en presenteert zich in de tussentijd jarenlang als integere en oprechte “jas en das” volksvertegenwoordiger. Het systeem is compleet verziekt. Corruptie is als een kankergezwel dat is uitgezaaid naar alle lagen in de samenleving en we houden het zelf in stand. We vertrouwen en geloven niemand meer en dat is duidelijk merkbaar bij het lezen van de kritieken op social media. We zijn echter wel altijd op zoek naar ons eigen voordeel.

Waar is Hofwijks? Waar is Neus? Hoe gaat de samenleving om met de activisten Pakkitow, Pique en Feller? Want ook die krijgen naast positieve reacties en Facebook ondersteuning, heel wat negativiteit over zich heen. Vaak horen activisten: ze zijn niet goed genoeg en niet geschikt als leider. Wie willen we dan wel? Heeft Suriname daar ooit goed over nagedacht? En nog belangrijker, waarom wachten we op anderen om voor ons op te staan alsof we niet allen geboren zijn met een vrije wil? Een simpel voorbeeld: veel mensen klagen tegen mij over verplichte vaccinatie van hun werkgever en dat ze het niet willen doen. Maar na benadering van een advocaat die bereid is namens hen de zaak aan te vechten en gevraagd wordt of een of meerdere zich kan melden als eiser in de rechtszaak, is niemand te bekennen en iedereen trekt zich terug, uit angst. Hoe zal de wereld ooit verbeteren als je niet eens voor jezelf en je eigen rechten durft op te komen? Wat kunnen activisten betekenen voor een samenleving die zelf niet bereid is de nodige offers te brengen, te bundelen en op te komen voor hun belangen?

Zestien partijen hebben meegedaan aan de afgelopen verkiezingen, zodat we niet alleen op straat zouden schreeuwen van buitenaf, maar ook via het parlement of de regering daadwerkelijke veranderingen teweeg konden brengen. ‘Stem Slim’ heeft de boodschap gebracht dat nieuwe partijen stemverlies en versplintering zouden veroorzaken, en vanuit vrees heeft het volk de toenmalige regering weggestemd. Zo zijn dus weer dezelfde gevestigde partijen die het systeem al 45 jaar bepalen en beïnvloeden, weer in het machtscentrum. Tien partijen hebben gezamenlijk meer dan 1 miljoen SRD verloren in hun strijd om het volk te overtuigen anders te kiezen. Wil het volk wel anders, is de echte vraag. Als niemand goed genoeg is, wat of wie wil men dan wel?

Er zijn vele beschuldigingen geuit, en enkele daarvan halen nu de krant; functie bij de overheid, omgekocht of betaald, schulden afgelost of huis van de veiling gehouden. Veel van de personen waar ik mee wordt geassocieerd in deze ongefundeerde roddels, heb ik nog nooit ontmoet. Mijn principes en integriteit zijn uiterst belangrijk, en ik geef niemand die grani. Er zijn minpunten en zaken waaraan ik moet werken als mens en met tijd zal ik leren en groeien. Maar hoofdzaak is de stellingname tegen corruptie, de gestolen gelden terughalen, strafrechtelijk vervolgen van politici die debet zijn aan de situatie waar we nu weer in verkeren. De hoop dat de regering inmiddels concreet beleid zou uitstippelen om in ieder geval de nodige wijzigingen in het systeem door te voeren zodat deze corrupte zaken nooit meer kunnen gebeuren, blijkt tot nu toe ijdel. De hoop dat Hofwijks, Neus en andere activisten niet meer nodig zouden zijn na 25 mei 2020, was ook een illusie, want we zitten gewoon weer opgescheept met heel veel van hetzelfde.

Suriname zal een dag kritisch naar zichzelf kijken, de hand in eigen boezem steken en echt nadenken over wat het precies wil, welke richting het op wil en wie het wil zijn, want we zijn als volk de enige die de echte noodzakelijke verandering zal kunnen brengen en niet de politiek.

Maisha Neus, Voorzitter STREI!