Het wordt steeds duidelijker dat Suriname zeer snel, een goed werkende en duidelijke bevolkingspolitiek tot stand moet brengen. Al voor de staatkundige onafhankelijkheid van ons land in 1975 was het duidelijk, dat het helemaal niet zo ingewikkeld was Suriname te betreden en er voor langere tijd of permanent te verblijven. Via de Vreemdelingendienst moest en moet elke vreemdeling aan bepaalde voorwaarden voldoen, om in Suriname te kunnen vertoeven, hetzij voor korte of langere duur. Van vreemdelingen die met een retourticket ons land betraden en betreden wordt verwacht, dat ze binnen drie maanden weer vertrekken. Maar juist daar wordt in veel gevallen geen gebruik van gemaakt en proberen velen hier te blijven op een legale of in verreweg de meeste gevallen, illegale wijze. En daar is in de afgelopen veertig jaar, geen verandering in gekomen. En dan praten we slechts over de mensen die via onze luchthaven het land binnen zijn gekomen. Wat vooral is opgevallen, is dat veel personen die wij als migranten of asielzoekers willen aanmerken, via tal van corrupte praktijken, hun verblijfsstatus hebben weten te bewerkstellingen. En bij deze praktijken zijn natuurlijk overheidsfunctionarissen werkzaam bij de Vreemdelingendienst, schuldig aan. Enorme bedragen werden in het recente verleden verdiend aan vreemdelingen die dolgraag in Suriname wensten te blijven, omdat het bij ons een toch zoveel beter bestaan was en is, dan in het geboorteland. Maar betalen om een langer of permanent verblijf, was en is niet voor een ieder weggelegd, en er is al jaren sprake van een verergering van een situatie, waarin vele tienduizenden vreemdelingen illegaal in ons land verblijven en de staat geen goed idee heeft, om hoeveel mensen het in werkelijkheid gaat en waar ze zich bevinden. Een onhoudbare toestand, omdat deze mensen ook in hun eigen onderhoud dienen te voorzien en de werkgelegenheid veelal op een negatieve wijze beïnvloeden, door in veel gevallen voor een hongerloon bereid zijn te werken. Volgens schattingen vertoeven er tienduizenden Brazilianen, Chinezen en Haïtianen binnen de grenzen van onze republiek, en weet de overheid veel te weinig over deze grote groepen. Ook ontbeert de overheid de mogelijkheid deze mensen te achterhalen en eventueel uit te zetten. In de afgelopen vijf jaar zijn er ook heel veel Cubaanse staatsburgers naar Suriname gekomen. Veel van hen hadden niet het plan in ons land te blijven, maar wilden het slechts misbruiken als transito, met de uiteindelijke bedoeling, de Verenigde Staten van Amerika of West-Europa te bereiken. COVID-19 heeft voor velen behoorlijk wat roet in het eten gegooid en deze mensen hangen hier nog steeds op illegale wijze rond, en weten zich op de een of andere manier staande te houden door in vele sectoren te arbeiden, en wel in zoverre dat nog mogelijk is. Recentelijk hebben we nog te maken gehad met een influx van Haïtianen, waar de regering tijdelijk een stokje voor gestoken heeft. Er zouden vanaf 2019 al tienduizenden Haïtianen in Suriname zijn beland en vooral bij de immigratieautoriteiten van ons land, heeft men geen goed overzicht waar deze mensen zijn beland, want verreweg het grootste deel is niet wedergekeerd naar Haïti. Het spreekt voor zich, dat een verantwoordelijke regering een dergelijke chaotische toestand met betrekking tot migranten die niet meer vertrekken en onderduiken, niet langer kan tolereren. Het roer van het niet deugende immigratiebeleid, dient drastisch omgegooid te worden, willen we als Surinamers de baas in eigen land blijven en voorkomen dat eenzijdige etnische overspoeling, vaste voet aan de grond krijgt. Men moet als overheid met quota bij de toelating gaan werken en voor bepaalde landen, een visumregeling introduceren. Heeft niets met vijandigheid te maken, maar wel alles met het beschermen van je eigen mensen. Wat hebben we eigenlijk aan een visumvrije regeling met een land als Rusland? Moeten we het schuim van Putin ongehinderd binnen blijven laten? Suriname heeft bij het toelaten van migranten, kader nodig dat ons kan bijstaan bij de verdere ontwikkeling van ons geliefd land. Waar we vooral geen behoefte aan hebben, zijn ongeschoolde armoedzaaiers en landlopers die niets anders zijn dan economische vluchtelingen. We hebben afgaande de cijfers van het ABS van enkele jaren geleden, een werkloosheidscijfer van maar liefst 10 procent van de bevolking en dat cijfer zal, gezien de economische neergang van de afgelopen tien jaar, zeker niet gedaald zijn. Met de komst van de COVID-19-pandemie zijn wij er vrijwel zeker van, dat het voormelde cijfer aanmerkelijk is gestegen. Het is daarom zaak dat wij het aantal migranten in het vervolg proberen terug te dringen.