Suriname en Frans-Guyana hebben een overeenkomst bereikt over de grens over de Marowijne- en de Lawarivier. Met het bereiken van de overeenkomst, kan er nu eindelijk gericht gewerkt worden aan diverse zaken zoals werkgelegenheid voor de populatie in de regio, het milieu, de strijd tegen kwik en de skalians. De skalians baren vooral de Fransen en de gemeenschappen in het gebied waar de skalians opereren, zorgen. Het schijnt de Surinaamse regering weinig te schelen dat de skalians de rivieren vervuilen, het milieu schaden en een gevaar vormen voor de lokale gemeenschappen.

Dit stellen wij zo scherp, omdat de Surinaamse regering de skalians nog steeds de ruimte geeft. Er bestaat geen twijfel over dat de activiteiten schadelijk zijn voor het milieu, maar toch wordt er zwak opgetreden. De Franse ambassadeur Antoine Joly, zei tegen journalisten, dat er geen skalians zijn aan de Franse zijde, omdat Frankrijk dat verbiedt. Dit betekent dat het probleem niet bij de Fransen ligt. Wij vragen ons af, waarom de Surinaamse regering niet kan optreden.

Door het uitblijven van acties, denkt de samenleving dat de regering er belangen bij heeft. Maar het gedogen van de skalians, gaat wel ten koste van ons milieu en erger nog, de gezondheid van de lokale gemeenschappen. Deze regering zette haast achter een overeenkomst over de grens, maar daarmee wordt ook duidelijk wie nonchalant is. Waar we konden schuilen achter het excuus dat we niet kunnen optreden, omdat we niet zeker zijn op wiens grondgebied de skalians opereren, kan dat niet meer. Het is nu duidelijk. Suriname moet de daad bij het woord voegen en optreden, tenzij de regering werkelijk belangen heeft bij de activiteiten van de skalians.