Het is geen onbekend fenomeen, dat veel politici van zowel coalitie als oppositie, geen boodschap hebben aan een kritische vrije pers, die er binnen een goed functionerende democratische rechtsstaat behoort te zijn om zaken die verkeerd dreigen te gaan, wederom in goede banen te helpen leiden en ook ervoor te waken dat bepaalde lieden binnen de politiek, handelingen plegen, die de democratie en rechtsstaat in gevaar kunnen brengen. Op veel plekken wereldwijd, kan worden gesteld, dat journalisten bij het uitvoeren van hun werkzaamheden worden tegengewerkt, geïntimideerd, bedreigd en in zeer ernstige gevallen worden gearresteerd en vaak genoeg zelfs vermoord. Een dergelijke periode is ons land in de jaren tachtig, zeker niet bespaard gebleven en op 8 december 1982 geculmineerd in meervoudige platte moord. We zijn inmiddels 37 jaren verder en de democratie heeft  gelukkig na 1991 stand gehouden in dit land, maar er dient op dit stuk nog veel aan progressie plaats te vinden en dan in het bijzonder in de relatie tussen journalisten en politieke ambtsdragers. Het is jammer te moeten constateren, dat wanneer bepaalde politici van zowel coalitie als oppositie, foute beslissingen nemen en daarna hierop worden gewezen door journalisten, ze een dergelijke miskleun binnen de besluitvorming als aanval ervaren, en die wensen  te pareren door toepassing van onbeleefdheid en zelfs agressie, die naderhand ook nog wordt aangedikt met rancune. Een wrok ten opzichte van de journalist, die voor de rest van de ambtstermijn kan worden bestendigd. Politici in dit land, zowel hoog als lager geplaatst, dienen te begrijpen, dat de pers een wezenlijk, onontbeerlijk en onuitwisbaar deel van de samenleving is en dat een goede relatie met de media, juist een gezonde samenwerking, ten goede kan komen. Leden van een regering die zich wantrouwig en vijandig tegenover persmensen opstellen, snijden zichzelf politiek zwaar in de vingers en werken aan hun eigen politieke dood. Een zeer goed voorbeeld in de huidige externe politiek, betreft de volledige afgang van Donald Trump als president van de Verenigde Staten, die vanaf het moment van aantreden, de Amerikaanse media als vijand heeft beschouwd en haar dienovereenkomstig heeft bejegend. Op tal van momenten heeft Trump de pers onheus behandeld en haar er zelfs van beticht, voortdurend leugens te verkondigen. Trump heeft het wel geweten en moest slechts na één termijn het veld ruimen. Nog veel te veel politici begrijpen niet, dat begrip tonen voor de rol van de media en het onderhouden van goede en gezonde contacten met journalisten, een ondersteunend effect kan hebben bij de uitvoering van het regeringsbeleid. Men moet dan wel een beleid voeren, dat weinig manco’s vertoont en de samenleving ten goede zal komen. Wanneer journalisten verkeerde beleidsbeslissingen herkennen en daar kanttekeningen bij plaatsen, moet men binnen een regering genoeg veerkracht kunnen demonstreren en persoonlijke aanvallen op delen van de media achterwege laten. Wanneer een medium kritische kanttekeningen plaatst over verkeerde beslissingen genomen binnen bijvoorbeeld het buitenlandse beleid, mag het nooit zo zijn, dat er een boycot van het medium wordt ingezet. Een onsportieve en rancuneuze benadering van een regeringsleider en of leden van zijn kabinet ten opzichte van een medium of journalisten, zal altijd funeste gevolgen hebben voor bepaalde politici die in hun overschatting van mening zijn of domweg blijven, dat hen gedurende de politieke carriere niets kan overkomen. Ook in Suriname hebben we in vele decennia, politici zien komen en gaan, veelal mensen die dachten dat niets en niemand, ze in de weg zou kunnen staan. Deze lui vergeten dat alles zijn tijd heeft of ‘’hoe snel gaat de wereldse heerlijkheid voorbij’’. Ook nu zijn er in het huidige bestuur van ons land, lieden die zich uitermate ongelikt denken te moeten en of kunnen gedragen tegenover persmensen. Ook voor deze mensen geldt dat alles  een begin en een eind heeft. When you have reached the top, there is only one way ‘’down’’.