Suriname heeft het momenteel heel moeilijk. Er heerst geldgebrek op alle fronten en dan praten we niet slechts over gebrek aan SRD, maar vooral over het gebrek aan Amerikaanse dollars die zeer essentieel zijn voor het draaien van deze dollareconomie, die als zeer consumptief kan worden gezien en waar de vele importen van afhankelijk zijn. Door het enorme gebrek aan dollars is in de afgelopen 6 jaar, de vraag enorm gestegen en sloeg de wisselkoers op hol van SRD 3.35,- in 2011 naar 20,- SRD voor dezelfde Amerikaanse munt. De onvrede over de hoge koers is alom in dit land, omdat de winkelprijzen vrijwel allemaal berekend worden op basis van deze koers. En het heeft er niets van dat de wisselkoersen op korte termijn onder controle zullen kunnen worden gebracht, omdat de vraag het aanbod blijft overtreffen. Maar veel zaken hebben een oorzaak en dan volgt meestal het gevolg. Hoe is dat allemaal zo gekomen? Nou, dat is een vraag die eigenlijk niet zo moeilijk te beantwoorden is. De grootste fout die het kabinet Bouterse I maakte in 2010, is dat het een beunhaas als governor op de Centrale Bank van Suriname plaatste. Een man die een minder beduidende rol had vervuld op een bijkantoor van het IMF in de Libanese hoofdstad Beiroet. Die wist Bouterse, die evenveel weet van economie als een koe van fietsen, wijs te maken dat hij de monetaire specialist bij uitstek was om André Telting, de icoon van Suriname, op te volgen in de moederbank. Nou, we hebben het geweten, tal van verkeerde besluiten en bestedingen waren het gevolg. Na 5 jaar was de monetaire voorraad zodanig gedecimeerd dat de dekking van de SRD ten opzichte van de dollar, grotendeels was stukgeslagen. Honderden miljoenen dollars waren verpatst onder Hoefdraad op de bank. Koersverliezen van enkele miljarden werden geleden door verkeerde monetaire beslissingen. De beunhaas had zulke kardinale fouten binnen de moederbank gemaakt dat de jaarverslagen vanaf dat moment, niet meer mochten verschijnen om de financiële ravage, veroorzaakt door Hoefdraad, onbekend te houden. Opvolger Gersie als governor van de Centrale Bank, kreeg de opdracht van Hoefdraad (die ondertussen verkast was naar Financiën) en met medeweten van Bouterse, dat de jaarverslagen vanaf 2015 niet in de publiciteit mochten geraken. Vanaf dat jaar had de Centrale Bank geen deviezen meer om koersen te kunnen verdedigen en ook was haar voorraad aan SRD, behoorlijk geslonken. Om de komende jaren door te komen, bedacht Hoefdraad de volgende foefjes: er werd voortdurend geld geleend bij de lokale banken om het begrotingstekort dat steeds groter werd, enigszins nog te kunnen dekken en er werd à la dol geleend, het obligoplafond moest zelfs meer dan een keer worden verhoogd, na toestemming van De Nationale Assemblee te hebben verkregen. Zulks was noodzakelijk om Hoefdraad buiten het gevang te houden. Maar het geld en vooral de deviezen, waren nooit genoeg. Hoefdraad reisde de wereld rond op zoek naar dollars die hij via tal van fromu constructies wist te bemachtigen. We denken daarbij aan de Oppenheimer tegoeden (550 miljoen dollar). Dit geld werd grotendeels consumptief ingezet, de productie had ook toen het nakijken. De paarse boys en girls moesten maar zien te overleven tot de verkiezingen van 2020. Daar bovenop kwam nog de Oppenheimer lening van 125 miljoen dollar om een stuwdam te kunnen bemachtigen.
Misdadiger kon het eigenlijk niet, omdat Hoefdraad wist dat Suriname gezien zijn verdiencapaciteit, nimmer in staat zou zijn deze leningen inclusief de rente binnen de overeengekomen condities terug te betalen. Alleen een zooitje misdadigers kan een land en volk iets dergelijks aandoen en dan ook nog met de noorderzon vertrekken en ons allen in de drek achterlatende. In de nadagen van het regiem had men nog de drey ai om van de commerciële banken te verlangen, dat ze hun valuta kasreserves en termijndeposito’s zouden deponeren bij de Centrale Bank, zeker met de bedoeling ook daar een deel van te stelen, hetgeen ook geschiedde. Onder de zeker zeer corrupte governor Van Trikt, werd eventjes 197 miljoen dollar aan kasreserves en termijndeposito’s van de Surinaamse gemeenschap en in goed vertrouwen, ondergebracht bij de commerciële banken hier ter stede, gewoon door het NDP-regiem van Bouterse gestolen. Wat er toen met dat geld gedaan is, hebben wij van Keerpunt meerdere malen vermeld.
Niemand moet ons nog onzin komen vertellen dat de koersen nu hoog zijn en dat het volk het nu zeer moeilijk heeft. Hetzelfde volk heeft in 2015 gestemd om een criminele, zeer dieftige bende, wederom vijf jaar de gelegenheid te bieden om nog erger het land tot op het bot kaal te stelen. Wij moeten nu wel de ruimte bieden aan een kabinet dat met stunt- en vliegwerk tracht de zaak draaiende te houden en minder lopen te mopperen. Er was een oorzaak en dit is het gevolg. Tien jaar plunderen tot er niets meer over is. Nu moeten we gaan werken aan herstel en dat duurt wel even en zal zeker nog financieel pijn doen aan verreweg de meeste mensen die nog in dit land moeten zien te overleven.
