De algemene verkiezingen in Venezuela, die door de politieke oppositie werden geboycot  wegens de ernstige vermoedens en ook aanwijzingen, dat er wederom op grote schaal door het regiem  Maduro  zou worden gefraudeerd, zijn achter de rug en zoals verwacht, prijkt de chavistische partij van Maduro met de overwinning. Ook in het Venezolaanse Congres claimt Maduro nu de overwinning en de meerderheid. Slechts 31 procent van de Venezolaanse kiesgerechtigden heeft besloten, naar de stembus te gaan. Oppositieleider Juan Guaidó, die nu nog voorzitter is van het parlement, dat nu dreigt totaal in handen te komen van het regiem Maduro, had vooraf de kiezers opgeroepen, hun stem niet uit te brengen. Door de zeer lage opkomst is nu wél bewezen, dat de oppositie gevolg heeft gegeven aan de oproep van Guaidó. De verkiezingen zijn volgens Guaidó, oneerlijk verlopen, gezien de lage opkomst van het electoraat. Ook was de kiesraad totaal samengesteld uit aanhangers van Maduro. Zowel de Verenigde Staten als de Europese Unie erkennen de uitslag van deze verkiezingen niet. Beide zijn het oneens over de wijze waarop de stembusgang is verlopen. Volgens de EU, kunnen deze verkiezingen niet als eerlijk worden bestempeld. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Mike Pompeo, noemde de verkiezingen in Venezuela een ‘’politieke farce’’. De VS blijven volgens Pompeo, Guaidó als de leider van Venezuela zien. Rusland dat zich ziet als politieke bondgenoot van Maduro, vindt wel dat de verkiezingen op een transparante wijze hebben plaatsgevonden. Van een Russische regering die geleid wordt door Vladimir Putin, een even grote despoot als Maduro, kon ook niet anders verwacht worden. Inmiddels hebben nog 15 landen op dit halfrond zich uitgesproken tegen de uitslag van de Venezolaanse verkiezingen en noemen die frauduleus. Deze weigeren dan ook de regering van Maduro als legitiem te zien. Deze landen zijn: Brazilië, Colombia, Chili, Canada, Costa Rica, Equador, El Salvador, Guatemala, Haïti, Guyana, Honduras, Panama. Paraguay, Peru, Santo Domingo en St. Lucia. Opvallend genoeg zwijgt Suriname voor wat betreft de uitslag van deze volksraadpleging in Venezuela, wederom als het graf. Het is bekend dat de NDP-regeringen  van Bouterse, in elk opzicht dweepten met het misdadig regiem van Maduro in Caracas en kennelijk het aanhoudend lijden van het Venezolaanse volk als minder relevant beschouwden. Maar bij  het aantreden van de democratisch gekozen regering van Chandrikapersad Santokhi in juli van dit jaar, hadden wij gevoeglijk wél verwacht, dat men zich achter de democratisch gezinden in Venezuala zou scharen, en overduidelijk afstand zou nemen van het dictatoriaal regiem van Nicolás Maduro. Tot op heden is daar niets van gebleken en verschuilt men zich vermoedelijk achter de stelling van het zich weerhouden van bemoeienis in de interne aangelegenheden van een bevriende natie. Een vlees noch vis benadering die veel heeft van het doen alsof de neus bloedt. En dat allemaal terwijl we als land, een duidelijk standpunt dienen aan te nemen en niet langer de andere kant opkijken. Ook bij de regering Santokhi moet het bekend zijn, dat het lijden van de Venezolaanse gemeenschap met de dag erger wordt en de jongste berichten meldden, dat wederom vele honderden Venezolanen gedreven door honger en de overige sociale misère, via allerhande sluipwegen de buurlanden Colombia en Brazilië binnenstromen. Er is weer sprake van een enorme influx en daar mogen wij onze ogen als deel van het westelijk halfrond, onmogelijk voor sluiten door aanhoudend meneer Maduro op internationale fora, te ontzien. Het was toch  het democratisch Venezuela dat ons na de telefooncoup van Bouterse in december 1990, op internationale fora bijstond om een veroordeling van dit ondemocratisch en fascistisch handelen te realiseren? Niemand minder dan Henck Arron, klopte toen onder meer aan bij Venezuela om veroordeling van deze tweede staatsgreep van de grond te krijgen, hetgeen ook gelukte.  Nu bevindt Venezuela en zijn volk zich in een heel moeilijk ondemocratisch parket en mag zonder meer solidariteit van de democraten op dit halfrond verwachten. Suriname mag en kan geen struisvogel in deze kwestie blijven spelen en dient zijn stem te laten horen ter ondersteuning van de waarachtige democratische krachten in de Zuid-Amerikaanse broederstaat. Maar als we ons ook nu weer op de vlakte houden en doen alsof onze neus bloedt, dan spelen er andere belangen groter dan het lijden van het Venezolaanse volk. Zouden die belangen  gestoeld zijn op enkele rijstexporten? De regering alleen zou daar een antwoord op moeten geven. In ieder geval bespelen we momenteel en naar onze mening, een volkomen verkeerde snaar.