De regering Santokhi kan dan wel in juli met de beste voornemens de staatsmacht hebben overgenomen van de regering Bouterse en het volk hebben beloofd, zaken te zullen rechtzetten en vooruitgang realiseren, maar is al snel tot de conclusie gekomen dat het niet zo gemakkelijk zal gaan als ze gedacht had. Ze is bij het bekijken van het algehele financiële plaatje tot de onthutsende conclusie gekomen, dat ze met een nauwelijks te beschrijven ravage te maken heeft en daar zal toch een oplossing voor gevonden moeten worden. En juist die oplossing heeft met tal van haken en ogen te maken. Het grootste vraagstuk waar de regering mee geconfronteerd wordt, heeft betrekking op de financiën en haar zeer gebrekkige verdiencapaciteit die niet gedekt wordt door de directe en indirecte belastingen. Ze zal daarom externe financiële hulp moeten inroepen, om nog redelijk beleid te kunnen voeren. Maar met de zeer slechte kredietwaardigheid ons aangemeld door drie verschillende ratingbureaus, is geld lenen onder gunstige voorwaarden niet langer mogelijk. Het IMF kan dan een uitkomst bieden, maar dat zal zwaar vallen voor de gehele reeds verarmde samenleving. Een van de meest gevaarlijke en beleidsondermijnende aspecten die de regering moet onderkennen en dient aan te pakken, is de sabotage binnen het ambtelijke van regeringsvijandige elementen, die ze nog steeds niet van zeer essentiële schakelfuncties heeft verwijderd. Het getuigt van een enorme naïviteit, wanneer een regering Santokhi gelooft in de goedaardigheid van bepaalde elementen en ze binnen hun toebedeelde functie, door laat functioneren. Een grotere fout kan je als aantredend president inclusief de overige delen van de Raad van Ministers nog maar nauwelijks begaan, omdat je er sowieso vanuit moet gaan dat je openlijke en in het gunstigste geval subtiele sabotage, mag verwachten. Vooral wanneer je te maken hebt met mensen waarvan je vooraf weet, dat het diehard NDP’ers betreft. De geponeerde stelling: ’We zijn allemaal Surinamers en we moeten het samen doen’, gaat niet op, wanneer je te maken hebt met mensen die je nimmer echt en met de beste bedoeling van dienst zullen zijn. Deze lieden staan te popelen om het moment mee te maken, waarop je op je snuffer valt binnen de politiek en je regering ten val is gebracht. En juist omdat je als regering zulks maar al te goed dient te weten, is het van het allergrootste belang en uit eigen behoud, dat deze lieden op zijspoor worden gezet en vervangen door mensen die loyaal en capabel zijn.  Waarom de regering niet even rigoureus tewerk gaat als de NDP bij het muteren van saboteurs, is en blijft een groot raadsel. Als ze werkelijk doortastend beleid wenst te maken en vooruitgang wil boeken, moet ze op alle fronten schoon schip maken. Hoe langer ze wacht met het noodzakelijke en drastische ingrijpen, hoe groter de schade zal zijn. Door niet in te grijpen, etaleert ze slapheid en wordt ze zelfs tot de angsthazen gerekend. Of is het misschien toch zo, dat er in haar midden een saboteur huist, die met de politieke vijand heult en wel uit eigen eng belang.