De media en sociale media, staan bol van de problemen binnen de gezondheidszorg. Verzekerden die een stevige premie betalen voor hun particuliere zorgverzekering, moeten plotseling contant betalen bij zorgverleners. Wat is er nu precies aan de hand? Diverse zorgverleners zijn namelijk van mening, dat hun tarieven achterhaald zijn. De unificatie van de wisselkoers en de verhoging van de brandstofprijzen hebben de urgentie om de tarieven te verhogen veroorzaakt. De paniek in de samenleving naar aanleiding van deze verhogingen, is ook zorgland binnengedrongen. Dit ofschoon het feit dat de overheid bij herhaling heeft gezegd, dat het effect zeer gering zou moeten zijn.

Er moet nog veel gebeuren binnen de gezondheidszorg in Suriname. Over de wildgroei binnen de geneesmiddelenvoorziening is nog niet eens gesproken. Daar veranderen de prijzen elke maand op basis van de zwarte dollarkoers en is er totaal geen controle. Er wordt vaak gezegd, dat verzekeraars wel premies verhogen en geen tarieven willen aanpassen. Ten eerste is er nooit gezegd dat zij geen tarieven willen verhogen, slechts dat ze verantwoord en onderbouwd dienen te zijn. Ten tweede hebben zij slechts premies verhoogd, wanneer tarieven van zorgverlening feitelijk werden verhoogd. Ook wordt er gepraat over hoge winsten, maar Self Reliance en Parsasco maken verlies. Assuria heeft naar verluidt, de eerste twee jaar van de basiszorgwet bij elkaar SRD 30 miljoen verlies genoteerd. Een blik in het verslag 2019 van Assuria, laat zien dat over dat jaar aan premies SRD 169 miljoen is ontvangen en dat daarover een winst is gemaakt van ca. SRD 15 miljoen, nog niet eens 10 procent. Verzekeraars hebben dit product (basiszorg) voor een belangrijk deel in hun assortiment om de samenleving een betaalbaar alternatief te bieden voor de anderszins zeer slecht geregelde zorgverzekering in het land. Echter door deze zeer onconstructieve houding van zorgverleners en de overheid, is het maar de vraag of men bereid zal blijven dit te blijven doen. Het verlies is het zeker niet waard. Momenteel zij er tariefsverhogingen neergelegd bij particuliere verzekeraars die eerst goed onderbouwd moeten worden. Fysiotherapeuten eisen een verhoging van 60%, huisartsen aan verhoging van ruim 160%, specialisten een verhoging van 136%, laboratoria een verhoging van ruim 100%. En dat is naar onze mening niet realistisch en of werkbaar, gezien het inkomen van de doorsnee burger. Verhogingen in deze omvang leiden onherroepelijk tot een enorme verhoging van premies voor particuliere verzekeringen. De vraag rijst of de samenleving dit kan dragen. Naar verluidt hebben de verzekeraars tijdens de onderhandelingen, zich op het standpunt gesteld dat tariefsverhogingen onderbouwd dienen te zijn. Er werd houvast gezocht bij de wet en organen zoals de Zorgraad en de Onderraad van de Ministerraad, zijn gevraagd om bemiddeling. Zonder succes helaas, enerzijds omdat zorgverleners de wet afdoen als een ‘dode letter’, anderzijds omdat deze organen in de praktijk papierentijgers zouden zijn. Desalniettemin persisteren verzekeraars dat een tarief of een tariefsverhoging ten minste bedrijfseconomisch onderbouwd dient te zijn en dient te voldoen aan het principe van maatschappelijk verantwoord en aanvaard. De inflatie ‘year to date’ bedraagt 45%. Het is begrijpelijk, dat hier en daar een correctie nodig is, maar de maatschappelijk verantwoorde houding zou moeten zijn, dat daar waar er ruimte is, deze inflatie niet in één keer goed gemaakt wordt, maar in een gefaseerd model.

Zorgverleners in de brede zin zijn niet gevoelig voor;

1. een transparante tariefscalculatie;
2. een gefaseerde tariefsaanpassing die dragelijk is voor de samenleving.

Verzekeraars willen een model waarbij premies niet of zo min mogelijk worden aangepast. Zorgverleners willen behoud van inkomen, het liefst in dollars en gaan daarbij voorbij aan de verarming van de samenleving en vinden dat wie zorg wil, gewoon moet betalen. Het vraagstuk wordt verder gecompliceerd als de rol van het SZF in het geheel wordt meegenomen. Het SZF, waarvan de overheid de grootste betaler is en die voor ruim 70% van de populatie de verzekering regelt, betaalt in de regel lagere tarieven en is een slechte betaler. Het gevolg hiervan is, dat zorgverleners hun tekort van de SZF-portefeuille willen compenseren met een oneigenlijk hoog tarief voor de particulier verzekerden. De facto betaalt dus 30% van de mensen in dit land de zorg voor de hele populatie. Een zeer oneigenlijke kruissubsidie door de particuliere sector. Verzekeraars zijn van mening dat aan dit fenomeen, een einde moet komen. Uiteraard kan je elke zorgverlener ongebreideld zijn zin geven en dit doorberekenen aan de consument in een verhoogde premie. Maar de vraag is of dit eerlijk is en of hoeveel mensen in deze crisis, zich dit nog zullen kunnen permitteren. Uiteindelijk zullen mensen onverzekerd zijn of naar een niet betalende SZF gaan en daar zijn zorgverleners niet bij gebaat. De powerplay tegen Survam, een partij die altijd het beste tarief heeft betaald en op tijd, is niet te rechtvaardigen en getuigt van slecht partnerschap en disrespect, zeker als tegelijkertijd de dienstverlening aan het SZF normaal geschiedt.

Dan de problematiek per categorie:

• Fysiotherapeuten: deze hebben voor het laatst in december 2019 een verhoging gehad van hun consulttarief tot SRD 110 van de Survam. Het SZF-tarief is SRD 65. Men heeft eigendunkelijk het tarief verhoogd naar SRD 175 (bijna 60%) en vraagt contante betaling. Het tarief is niet bedrijfseconomisch te onderbouwen, maar men persisteert. Ter illustratie: uitgaande van een praktijk met 1 fysiotherapeut in een bestaande standaardruimte met 1 bed en wat apparatuur, bij een werkdag van 10 uren, 2 consulten per uur en 20 werkdagen per maand, komt dit neer op een inkomen van SRD 44.000.
• Laboratoria: deze willen een verhoging van 100%. Hebben ter onderbouwing een accountantsrapport overlegd dat bij een kritische beschouwing geen kostencalculatie bleek in te houden die volgens geldende normen hoort. Partijen zullen opnieuw rekenen, maar het is duidelijk dat een verhoging van 100% niet draaglijk is. Een tegenbod van een tussentijdse verhoging van 35% voor Survam-verzekerden (let wel, terwijl SZF geen verhoging betaalt), is zonder meer afgewezen. Men kiest voor het machtsmodel en vraagt de Survam-verzekerden contante betaling. Ter info: 15%-20% van alle kosten voor zorg, betreffen laboratoriumkosten. Er gaan miljoenen SRD’s om bij de particuliere laboratoria.
• Huisartsen: hebben in 2019 een tariefsverhoging gehad van hun abonnementstarief van SRD 17,50 naar ruim SRD 23 per maand. Dit is het bedrag dat men krijgt voor elke patiënt elke maand. Bijvoorbeeld bij een patiëntenbestand van 2000, krijgt een arts een maandbedrag van de particuliere verzekeraar van SRD 46.000. Daarnaast worden zij betaald voor verrichtingen en door het SZF. De eis was SRD 60 per maand per patiënt, een verhoging van ruim 160%. Omdat dit vaste kosten zijn, werkt dit direct door in de premie. Bij een verhoging naar SRD 60, dus direct 12 x SRD 37 per maand extra! Verzekeraars hebben hiertegen weerstand geboden en zijn in onderhandeling gegaan en hebben ook hier gevraagd om een onafhankelijke calculatie van het abonnementstarief. Het moge duidelijk zijn dat van deze beroepsgroep, de kosten onmogelijk gestegen kunnen zijn 1 op 1 met koers of inflatie. En dat er ruimte moet zijn om in een gefaseerd model de ontwaarding van het inkomen goed te maken. In dat verband zijn er concrete voorstellen gedaan om in afwachting van de onafhankelijke calculaties, een tussentijdse verhoging te doen die een gedeelte van de inflatie goedmaakt.
• Specialisten: bij de inwerkingtreding van de wet is voor alle categorieën verzekerden, het consulttarief gesteld op SRD 125. Tot dan was het SRD 90. Dit resulteerde in een enorme groei van het inkomen van specialisten, doordat ze voortaan over hun totale patiëntenbestand dit bedrag vergoed kregen. Daarvoor werden ze voor on- en minvermogenden (ca. 150.000 mensen) nauwelijks betaald en kregen ze van het SZF wel het tarief, maar nooit betaling. De verplaatsing van het bestand naar goed betalende particuliere verzekeraars was een enorme opsteker. Nu spelen er twee problemen. Doordat particuliere verzekeraars de basiszorgpolis niet standalone verkopen, heeft de vorige regering iedereen ondergebracht bij het SZF. Voor deze groep verdween dus de steady income flow. Daarnaast is de munt gedeprecieerd en is de brandstofprijs verhoogd. Plus is er door COVID-19 veel minder aanloop. Ergo, kiest men ervoor de melkkoe volledig dood te melken, de tarieven voor Survam moeten met 136% omhoog, per direct nu in 2020. Ook hiervan zeggen verzekeraars onterecht dat de particulier dit moet betalen, terwijl SZF wordt ontzien en laten wij het a.u.b. gefaseerd doen. De tegenpartij persisteert in een take it or leave it model met als ultieme dreiging ook contante betaling voor de zieke mens. Overigens niet alleen het consulttarief wil men verhogen met 136%, ook de tarieven van de verrichtingen gaan navenant omhoog. Ook hier heeft Survam een voorstel gedaan wat neerkomt op ongeveer 30%, mede in beschouwing nemend de draagkracht van de samenleving en de historie van het huidig tarief. De tegenpartij heeft zich niet willig getoond. Sterker nog, men is beledigd. Mind you, het SZF betaalt nog steeds het oude tarief. Ter illustratie: 10 uren per dag, 20 consulten op een dag, 20 dagen in de maand à SRD 125 = SRD 50.000. Daarnaast ook (poli-)klinische verrichtingen van zeker dezelfde omvang. Verhoog dat met 30%, dan zit men op een stevig inkomen. Dat mag, want men heeft hoogwaardige kennis, is essentieel en doet respectabel werk. Survam wil ook graag verhogen binnen een draagbaar en onderbouwd model. Liefst uniform met SZF. Maar de vraag is of ons land op dit moment 136% kan dragen. Wat blijft er dan over voor andere zorgverleners die het geld ook hard nodig hebben (ziekenhuizen bijvoorbeeld)?