In juli van dit jaar heeft de regering Santokhi een maand eerder dan gebruikelijk, de regeermacht overgenomen van de NDP-regering onder leiding van Bouterse. Ze is niet lang na de overname voor grote onaangename verrassingen geplaatst geworden. De nieuwe coalitieregering werd niet alleen geconfronteerd met de enorme financiële tekorten, maar ook met enorme sabotageacties, geïnitieerd door leden en aanhangers van de vorige regering. Allemaal gepleegde handelingen om de nieuwe coalitie het besturen onmogelijk te maken. De ene na de andere valkuil is uitgezet, alvorens de regering Bouterse de afmars inzette. Er is geen enkel ministerie binnen het overheidsapparaat waar de tactiek van de verschroeide aarde door het kabinet Bouterse, niet werd toegepast. Gerust kan gesteld worden dat het Kabinet Santokhi, nu geconfronteerd wordt met deze verregaande vorm van kwaadaardigheid die land en volk in de komende tijd, alleen maar nadeel en verder lijden zal opleveren.

De regering Santokhi die mandaat heeft gehad van het electoraat om te gaan besturen, heeft nu de verantwoordelijkheid en zal dat natuurlijk naar haar beste vermogen moeten klaren. Maar dat zal dan wel moeten geschieden op een stapvoetse wijze en een manier die tijdrovend zal zijn, gezien het enorme gebrek aan financiën en de zeer beperkte verdiencapaciteit van de huidige regering. Niet alleen zal de zaak stapvoetsgewijs tot verbetering moeten leiden, maar daarbij zal goed bestudeerd moeten worden, waar de daadwerkelijke prioriteiten liggen. En juist daar volgen de bedenkingen van technocraten, economisten en bestuurskundigen zich juist nu, steeds vaker op. De regering Santokhi dient heel goed te begrijpen, dat er zeer nijpende vraagstukken zijn ontstaan, die een snelle aanpak vereisen en hoog op de prioriteitenlijst dienen te worden geplaatst en aangepakt. Als we naar de gezondheidszorg kijken en de enorme scheefgroei die daarin is ontstaan door de  verkeerde aanpak die op links populistische beginselen gestoeld was, dan moeten de eventueel beschikbare penningen gebruikt worden om verbetering en herstel te realiseren. We hebben namelijk niets aan een bevolking die voor een deel ziek geraakt en niet op snelle beterschap kan rekenen, omdat er wederom een verkeerd en of bedenkelijk beleid met betrekking tot de zorg wordt gevoerd. Er moet meer geld in de zorg gestopt worden en ziekeninrichtingen behoren binnen de prioriteitstellingen van de overheid, veel beter geaccommodeerd te worden.

Ook buitenlandse tegoeden die ons al jaren geleden tegemoet hadden moeten komen en nog uit de ontwikkelingssamenwerking van 1975 dateren, moeten nu op een juiste wijze en dus aan zeer urgente projecten, besteed worden. Als we kijken naar de enorme tekortkomingen binnen onze gezondheidszorg, zou een groot deel van nog bestaande tegoeden uit de ontwikkelingssamenwerking, gesloten door de Nederlandse regering van Joop den Uyl en de NPK-regering van Henck Arron in 1975, naar deze  zorg moeten worden gekanaliseerd en niet naar onafgebouwde en afgekeurde panden, waar misschien wel de staatsveiligheid een steun in de rug van krijgt, terwijl de algehele gezondheidszorg afstevent op een totaal debacle.  En zo kunnen we nog meer projecten noemen, waar men qua prioriteitstellingen, een totaal verkeerde weg bewandelt en men zich in deze gemeenschap steeds meer over afvraagt, waar men mee bezig is en of het tot nog toe gevoerde beleid, zoveel afwijkt van dat wat de afgelopen tien jaar in dit land met grote desastreuze gevolgen, werd gevoerd. Men moet ophouden zaken te beloven waar er zeker nu en in de zeer nabije toekomst, geen geld voor zal zijn. Men moet eerlijk en oprecht aan het volk vertellen, wat wél of niet mogelijk zal zijn in de komende maanden en in alle eenvoud en soberheid, beleid voeren. Alleen dan zal deze regering aan geloofwaardigheid winnen instede  inboeten.