Suriname heeft momenteel te maken met een ernstige crisis die op elk vlak voelbaar is en voor enorme verarming zorgt. Door de covid-pandemie is de zaak alleen maar verergerd, omdat veel bedrijven noodgedwongen hun activiteiten moesten staken, omdat door voortzetting het aantal COVID-19 besmettingen sterk bevorderd zou worden. Bedrijven waar de menselijke concentratie dagelijks groot is, konden moeilijk open blijven. Vooral transportorganisaties werden snoeihard geraakt door de vanwege de overheid afgekondigde maatregelen. De horecasector lijdt nog steeds zware verliezen en ook de ondernemers binnen de transportsector, kunnen nog maar heel moeilijk het hoofd boven water houden. Maar het behoeft helemaal geen betoog dat al deze sectoren op een gegeven moment weer moeten gaan functioneren, hetzij onder bepaalde voorwaarden en inachtneming van door de overheid opgelegde protocollen. Gelukkig zijn er daaromtrent momenteel gesprekken gaande met de zogeheten stakeholders. Maar dan komen we op het punt van de eisen die gesteld worden door de grootste belanghebbenden en dat zijn de ondernemers binnen met name de transportsector. Men wil verhoogde tarieven en nog niet betaalde subsidiegelden die niet betaald zijn door de voorgaande regering. Ook wenst men de overheid het mes op de keel te zetten door tarieven te bepalen die wel 400 procent hoger liggen en worden gepresenteerd als een soort van overbrugging.
Men geeft hiermede duidelijk aan, niet te willen inleveren c.q. een bijdrage te leveren in deze moeilijke tijd, maar gelijk de zogenaamde benodigde penningen te willen verhalen op de consument die het thans even, zo niet moeilijker, heeft dan de ondernemers uit de transportsector. Hoe denkt men ten opzichte van de overheid een bustarief van SRD 8.52 te kunnen verkopen en verdedigen? Hoe denkt men dat de passagier op dagbasis, een dergelijk tarief zal kunnen betalen?
Gewoon een godsonmogelijke opgave voor de loontrekker die momenteel nog maar nauwelijks in staat is zich te voeden en een gezin te verzorgen. En dan wordt er nog erbij gezegd dat de SRD 8.52 voor een bepaald traject een voorlopig tarief betreft en dat het tarief na enkele maanden, kan worden gereduceerd naar ruim SRD 4,- per rit. Een grotere quatsch valt nauwelijks te bedenken. Wij van Keerpunt, denken dat men de 400 procent verhoging met het oude tarief wenst door te drukken om het verlies dat geleden is tijdens de afgelopen 5 maanden, op deze wijze weg te poetsen. Niet omdat over drie weken het schooljaar voor de meeste onderwijsinstellingen weer begint, moet men denken dat men de overheid kan gaan chanteren, want die vlieger zal niet opgaan. We moeten werken aan een win-winsituatie voor de overheid, transportsector en de consument en niet louter voor de transporteurs.
Alleen als men tot een schikking kan geraken en wenst te gaan rijden voor een redelijk tarief met inachtneming van de vanwege de overheid gestelde protocollen, dan zal de sector weer tot leven komen. De overheid moet erop toezien dat ze niet gechanteerd wordt om zaken toe te staan die zeer nadelig voor het reeds verarmde volk zullen uitpakken. Hoe het ook zij, er zal meer voor transport moeten worden neergeteld, maar het moet zeker niet de spuigaten uitlopen. En tot slot moet worden opgemerkt, dat de bushouders verantwoordelijk blijven voor het aantal passagiers dat wordt toegelaten in het voertuig. En omdat te kunnen doorvoeren en controleren, is het vereist dat een aantal stoelen uit de bussen wordt verwijderd.
