Minister Gillmore Hoefdraad van Financiën heeft afgelopen week zelf gezegd, dat het sociaal pakket gebaseerd is op afhankelijkheid. Hoe afhankelijkheid vastgesteld wordt, is niet bekend gemaakt, maar de tegemoetkoming zal per maand worden geëvalueerd. Het kan dus, binnen de geschetste kaders eenmalige betalingen betreffen, aan partijloyalisten en het volk hoeft na 25 mei 2020, niets meer te verwachten. De regering Bouterse tracht met dit “pakket” stemmen te winnen voor de verkiezingen. Er is aangekondigd, dat de overheid eind deze maand zal starten met het uitbetalen van een hogere sociale uitkering. Voor de mensen die al afhankelijk waren, zal dit ondersteuningsplan, een valide reden betekenen om te stemmen op de paarse partij. Voor de kortzichtige, armlastigen zal dit pakket hun inkomsten voor de komende zes maanden garanderen. Deze mensen maken zich duidelijk geen zorgen waar het geld vandaan komt, zolang zij het maar kunnen ontvangen van lanti. Voor de ontwikkelde Surinamer is het wel belangrijk te weten, waar dit geld van afkomstig is en Keerpunt heeft begrepen dat het Noodfonds van SRD 400 miljoen vermoedelijk is gehaald uit de IMF trekkingsrechten, wat geld van de Wereldbank en een deel is monetair gefinancierd door de CBvS. Wat Keerpunt zich zeker afvraagt, is op basis van welke criteria zullen een personen/ bedrijven in aanmerking komen voor een tegemoetkoming uit dit sociaal pakket. Want als wij het goed hebben begrepen, wordt er geen rekening gehouden met de ondernemingen die vanwege Covid-19 verplicht hun deuren moesten sluiten en arbeiders daardoor werkloos thuis hebben gezet, zonder een salaris. Er wordt wel steeds gesproken over pokumangs en hosselaars en die in aanmerking komen voor een tegemoetkoming. Maar waar blijft de ondersteuning voor de sector, die daadwerkelijk echt wil werken? Waarom wordt dit geld niet geïnvesteerd in bedrijven die zorgen voor werkgelegenheid, die op hun buurt belasting afdragen? Is deze investering niet duurzamer i.p.v. de bedoelde onderneming gewoon dood te laten bloeden? Waarom is er in het Sociaal Steun Programma geen rekening gehouden met het opzetten van een garantiefonds, waarin huisvesting en onderdak, gegarandeerd zijn? Waarom heeft de regering geen maatregelen getroffen, zodat er bemiddeling plaats kon vinden tussen verhuurders en huurders, werkgevers en werknemers, met de overheid als garanderende partij voor gemaakte afspraken en als aanvullende fondsverstrekker, toen partijen er echt niet uitkwamen? Verder vraagt Keerpunt zich af, waarom er niet is gedacht aan kwijtschelden van inkomstenbelasting voor ondernemers sinds maart 2020? Deze maatregelen zouden belangrijker zijn geweest, omdat de geschatte inkomsten en de bedrijfsresultaten vanwege Covid-19 in iedere sector voelbaar zijn en de koersen de koopkracht voor alle deelnemers gelden.