De Vereniging van Medici in Suriname (de VMS) maakt zich ernstig zorgen over het gebrek momenteel aan be-langrijke geneesmiddelen, die zeer dringend benodigd zijn voor de behandeling van patiënten. De artsen willen allemaal graag hun werk doen waarvoor zij zijn opgeleid. Maar als zij dat niet kunnen doen, omdat er o.a. ge-brek aan bepaalde geneesmiddelen is, dan kunnen zij de patiënten, hoe graag zij hun ook willen helpen, tijdelijk niet verder behandelen, met alle mogelijke consequenties van dien voor het herstelproces van de betreffende patiënten. Deze noodkreten zijn al eerder ge-uit, maar de tekorten blijven zich niet alleen herhalen, maar ook zijn er steeds meer tekorten op meerdere ge-bieden, ook t.a.v. medische verbruiksartikelen en het onderhoud en de vervanging van essentiële apparatuur in de ziekenhuizen. Het meest schrijnende voorbeeld momenteel is het tekort aan chemotherapeutische middelen. Patiënten wachten reeds geruime tijd op deze middelen en hebben hun chemokuur, die nauwkeurig is uitgestippeld en vastgelegd in een behandelschema volgens een bepaald protocol om het genezingsproces zo goed mo-gelijk te laten verlopen, niet tijdig kunnen vervolgen; anderen kunnen nog niet eens beginnen met de chemokuur om dezelfde redenen, met alle gevolgen van dien.
In 2019 heeft de oncoloog in het Diako-nessenhuis stevig aan de bel getrokken, om te wijzen op de ernst en gevaren van dergelijke tekorten, thans is het de beurt van de 2de oncoloog (we hebben maar 2 oncologen in ons land!) die ten einde raad aan de bel trekt, om nog steeds hetzelfde probleem, zie bijgaande brief van dokter J.Loor. Wat de situatie nog ernstiger maakt, is het feit dat de patiënten voor belangrijke diagnostische of controlerende ingrepen/ onderzoeken zelf moeten betalen (niet weinig ook!), aangezien het SZF deze kosten steeds vaker niet vergoedt en de patiënt of diens familie daardoor gedwongen wordt om het zelf te betalen. Ook daardoor ontstaat er vaak verdere vertraging in de diagnostiek /behandeling met alle gevolgen van dien.
De VMS verwijst naar de inhoud van de brief van de oncoloog, de zoveelste noodkreet vanuit de zorgsector, die de artsen wel moeten uiten omdat de zieke mens daartoe veelal zelf niet in staat is en juist vertrouwen stelt in de behandelend arts. Als er geen prioriteit wordt gegeven aan het draaiend houden van de reeds lang gevestigde zorginstellingen, kan de zorg door geen enkele instelling meer worden gegarandeerd en heeft het grondwettelijk “recht op gezondheid” vanuit de taak van de Overheid geen betekenis meer. Zo ver zou geen enkele overheid het mogen of moeten willen laten komen. De VMS doet dan ook een dringend beroep op de Overheid om in goed overleg met de betreffende instanties herhaling van een dergelijke situatie te voorkomen.