Op de oudejaarsdag is het natuurlijk gebruikelijk dat  vooraanstaanden in deze gemeenschap, hun mening geven over al hetgeen zich voltrokken heeft in het afgelopen jaar en ook zeggen wat er in 2020  in ons geliefd Suriname zal moeten gebeuren, willen we de leefomstandigheden van elke persoon die hier verblijft, verbeteren. Van vooraanstaanden uit de huidige coalitieregering kan natuurlijk niet verwacht worden, dat het gevoerde beleid wordt afgekraakt. Alles is er dan ook aan gedaan om het weinige dat gerealiseerd werd in het afgelopen jaar, te prijzen. Maar laten we heel eerlijk zijn en toegeven, dat het niet goed gaat in Suriname na bijna tien jaar regering Bouterse en dat ze er in het afgelopen jaar, ook niet in is geslaagd het leven voor de doorsnee Surinamer te verbeteren. Vrijwel op alle fronten heerst er grote ontevredenheid. Door de ontwaarding van de SRD ten opzichte van de harde buitenlandse valuta, zijn de prijzen in de winkels in het afgelopen jaar verder gestegen en velen afhankelijk geraakt van het pakkettenverstrekkingssysteem van de regering Bouterse. Binnen de gezondheidszorg rammelt het nog steeds van alle kanten, al beschik je in dit land momenteel over een ziektekostenverzekering, wil dat nog zeker niet zeggen, dat je met een gerust hard kan gaan slapen. Bepaalde duurderde medicamenten worden niet door de verzekeraar gedekt en ook bepaalde specialistische behandelingen moeten nog extra worden vergoed. Ook is het allang geen geheim meer dat voor bepaalde zware chirurgische ingrepen, de patiënt en misschien ook wel familieleden, financieel moeten inkomen. Het Suriname van 2019 heeft ontegenzeggelijk een zware stijging van de criminaliteit laten zien, waarbij de grensoverschrijdende criminaliteit de boventoon voerde. Grote drugsonderscheppingen werden dan ook met de regelmaat van de klok gemeld. Ook binnen het wisselkoersenregiem heeft deze regering absoluut geen rust weten te brengen. De wisselkoersen voor dollar en euro stegen dan ook fors en dreven velen tot wanhoop. Mensen die voor hun huur dollars en euro’s moeten neertellen en voor een SRD loon werken, geraakten in de grootste problemen. We kunnen dan bij de coalitie wel doen alsof het allemaal niet zo een vaart loopt, maar de realiteit is heel anders. Als dooddoenertje sprak de eerste burger weer eens over een dekolonisatieproces, zoals hij dat ziet. Een proces dat hij wenst te realiseren door steeds meer en vaker vrijages aan te gaan met pariaregiems in Venezuela, Nicaragua, Cuba en Equatoriaal Guinea. En als we het eenmaal hebben over dekolonisatie, dan is het totaal onacceptabel, dat de eerste burger dit land steeds meer en intensiever wenst op te hangen aan het nieuwe Sino-imperialisme, waarbij hij Suriname langzaam maar zeker maakt tot een vazal van China. 2019 is absoluut geen goed jaar geweest. Een jaar waarin Suriname zich nog meer en hechter heeft geketend aan tal van buitenlandse leningen en waarvan het helemaal niet duidelijk is, hoe wij al die schulden zullen terugbetalen. En terwijl we dat allemaal weten, gaat onze minister van Financiën over tot nog meer leningen en zorgt door tussenkomst van De Nationale Assemblee, voor het verhogen van het obligoplafond. De hoop bij velen is daarom ook gevestigd op de komende verkiezingen in mei volgend jaar, waarbij het van heel groot belang voor dit land is, dat er een totaal andere politieke wind gaat waaien. Een van hogere en gezonde productie, geënt op legitieme export en dat wij gaan afstappen van het handje ophouden dat deze regering denkt als oplossing voor dit land te hebben. Wij moeten gewoon harder gaan werken in dit land en met een dergelijke instelling zal Suriname echt wel uit het diepe dal waarin wij nu beland zijn, geraken. Met praatjes en leuzen als dekolonisatie en verder nauwelijks iets van de grond krijgen, komen we er zeker niet. Het is daarom te hopen, dat de kiesgerechtigde op 25 mei 2020, de juiste beslissing neemt om dit land wederom op het juiste spoor te brengen.