Dat de huidige regering Bouterse in financieel zwaar weer verkeert, weten we zo langzamerhand allemaal.  Ze is naar verluidt zowel lokaal als in het buitenland op zoek naar geld en wel naar grote bedragen, die haar tot de verkiezingen uit de gevarenzone moeten houden. Een van de leningen die ze van de grond tracht te krijgen is die via het Oppenheimer Fonds en wel voor 150 miljoen  dollar. De regering wenst dit geld zo spoedig mogelijk vrij te krijgen, om 120 miljoen aan de Alcoa voor de overname van de Brokopondo Krachtcentrale te Afobaka, te kunnen betalen. De overige 30 miljoen wenst ze te besteden aan overheidsuitgaven, die ze niet nader heeft willen specificeren. Gerust mag worden aangenomen, dat het geld zal worden besteed aan het dekken van de grote tekorten die ze op haar begroting heeft en waar zonder bepaalde voorzieningen de zaak behoorlijk vast dreigt te lopen. De afgelopen weken is het behoorlijk stil geworden rond de Oppenheimer Funds lening, waar zoveel publiciteit aan is gegeven. Maar het verstrekken van de Oppenheimer lening schijnt naar verluidt toch niet zo over rolletjes te verlopen, aangezien het thans steeds duidelijker wordt, dat men in de regio bij financiele instellingen  heeft aangeklopt. Suriname heeft een niet voordelige kredietwaardigheid bij de verschillende ratingbureaus, bezit bovendien al een scala van externe leningen, die allemaal binnen een bepaalde tijd en rente terugbetaald moeten worden, terwijl de verdiencapaciteit van dit land in vreemde valuta stationair is gebleven en in sommige opzichten zelfs verminderd is.  En dat weet men natuurlijk in het buitenland maar al te goed, vandaar dat banken en andere buitenlandse instellingen voorzichtiger zijn bij het lenen aan ons land. En indien er toch nog groot krediet wordt verleend, zullen de rentepercentages niet laag zijn en de aflossingsperiode kort.  Het is nu nog maar afwachten welke bank bereid zal zijn de 150 miljoen dollar te verstrekken en tegen welke rente. Waar we allemaal wel rekening mee zullen moeten houden, is dat we de zoveelste schuld op onze nek halen en dat de komende regering en misschien wel generatie(s) met deze schulden opgezadeld wordt.