MIGRANTEN, GASTARBEID EN WERKGELEGENHEID

Er doet zich al geruime tijd een verontrustend fenomeen voor in ons land en daar dient wel veel meer de aandacht op gevestigd te worden. Suriname is een klein en zeker niet rijk land, dat zich in zijn opbouwfase bevindt. In die fase is het van belang, dat ernaar mogelijkheden wordt gekeken om zo rap mogelijk de lokale productie tot een hoger niveau aan te zwengelen en dan er ook voor te zorgen, dat de meeste productie op de export gericht is. Tot een indrukwekkende productieverhoging is het in de afgelopen negen jaar maar nauwelijks gekomen en dat heeft gemaakt, dat ervan economische groei maar weinig sprake is. Heeft natuurlijk zeer veel te maken met het gebrek aan vertrouwen dat er heerst in de huidige machthebbers. Het lokale bedrijfsleven houdt de vinger op de knip en kijkt al vele jaren de kat uit de boom om verder te investeren. Het gevoerde financiële en economische beleid van deze regering, heeft het vertrouwen dat bestond voor 2010, volledig laten verdwijnen. Het bijvoorbeeld niet beschikken over vaste wisselkoersen, maakt het voor de investeerder oninteressant om veel geld in Suriname te besteden. Doordat de investeringen achterwege blijven, is er natuurlijk ook geen sprake van een toename in de werkgelegenheid.  Maar niet louter in Suriname gaat het slecht en hopen we allemaal op betere tijden.  In omliggende landen gaat het niet veel beter, maar als we kijken naar staten als Venezuela en Cuba waar het slechts kommer en kwel is, dan hebben we de daadwerkelijke economische en financiële ellende nog niet bereikt.  En terwijl we hier al zeker vier jaar in crisis verkeren, een die onze regering zelf in de hand heeft gewerkt en niets te maken heeft gehad met een externe crisis, zien we dat het voor mensen uit bepaalde landen waar het vele malen slechter gaat, interessant is hun geluk in Suriname te beproeven. China kan dan wel een volledige wereldmacht in wording zijn, maar het heeft een bevolking die ver boven de 1 miljard stijgt en buiten de megasteden van deze communistische volksrepubliek, leidt het overgrote deel nog steeds een armoedig bestaan. En het zijn juist lieden uit deze gebieden die China verlaten om zich in andere landen te vestigen en zo ook in ons land. We hebben dan ook de laatste jaren mogen meemaken, dat hier duizenden etnische Chinezen zijn neergestreken die veelal in de detailhandel een bestaan hebben. Onder hen bevinden zich nog steeds velen die hier op illegale wijze vertoeven. Maar de grootste stroom van vreemdelingen in de afgelopen 25 jaar, is afkomstig uit Guyana, Brazilië en Haïti, stuk voor stuk allemaal economische vluchtelingen die gezien de benaderde economische toestand in hun land, hier een beter bestaan zijn komen zoeken. De Brazilianen werken overwegend in de goudsector en het overgrote deel beschikt niet over een verblijfsvergunning. Via allerlei sluipwegen betreden deze mensen ons territoir en zijn berucht voor het wegsmokkelen van goud en vreemde valuta. Hun aanwezigheid is er niet op gericht zich hier permanent te vestigen, maar slechts om via de goudwinning uiteindelijk een beter bestaan in eigen land op te bouwen. De Cubanen die in Suriname arriveren, werken hier tijdelijk als gastarbeiders en hebben ook niet de intentie hier te blijven. Onder hen zijn er velen die eenmaal weg uit Cuba, niet meer naar het eiland terug willen, omdat het daar steeds slechter gaat en landgenoten er keihard pinaren. Suriname wordt dan ook misbruikt als springplank naar een andere natie waar het nog veel beter gaat. Het hier door de Cubanen verdiende geld, wordt wel omgezet in US-dollars en ook weggedragen. Zeker geen goede ontwikkeling, gezien de grote schaarste die Suriname heeft aan deze munt. Maar we hebben zeer hechte relaties met de Cubaanse regering, dus wordt de instroom van Cubanen en het wegdragen van geld en goederen, gedoogd. Ook de influx van Haïtianen dient ons zorgen te baren, want die economische vluchtelingen gaan zeker niet terug naar hun eiland waar er zich vreselijke armoedige toestanden voordoen en het voor velen al jaren uitzichtloos is.  Voor wat betreft de Venezolanen, kunnen we kort zijn, die zijn door de sociaal-economische ellende in hun land, veroorzaakt door de regering van Maduro, weggevlucht en zoeken hier een tijdelijk verblijf in de hoop dat ze eens terug kunnen naar Venezuela. Die hoop koesterden de Cubaanse vluchtelingen in Florida (Miami) destijds ook, nadat Fidel Castro en zijn communisten, het eiland gewapenderhand hadden overgenomen. Wat zich momenteel voltrekt in Venezuela, geeft niet veel hoop op een spoedige democratische ommekeer in dat land. Het is eerder verwachtbaar dat meer Venezolanen hun vaderland zullen verlaten om zich in andere landen op het westelijke halfrond, waaronder ook Suriname, zullen vestigen. Ook door de komst van deze mensen ontstaat er een bedenkelijke verkleining van de werkgelegenheid op onze arbeidsmarkt en dan vooral wanneer ze hun krachten gaan aanbieden voor hongerlonen, alleen maar om aan de bak te komen. Het leger aan gastarbeiders dat geld verdient en wegstuurt, wordt steeds groter en onze Vreemdelingendienst en zijn registratie, schieten naar onze mening, tekort bij het onder controle houden van dit grote leger aan buitenlanders waarvan het grootste deel illegaal hier vertoeft. Weinigen onder hen hebben na uit hun land gevlucht te zijn, voldoende geld om de vereiste documenten voor legaal verblijf te kunnen bekostigen en bemachtigen.  Gezien onze kleine economie en het beperkte aantal arbeidsplaatsen, dient men de migrantenstroom terug te dringen. Het kan namelijk nimmer zo zijn, dat onze mensen geen werk kunnen vinden voor een redelijk loon, omdat economische vluchtelingen bereid zijn voor een hongerloon te werken en onze mensen het brood uit de mond wordt gestoten. In Brazilië en Colombia vormen de migranten uit Venezuela, nu reeds een enorm probleem voor de autochtonen, die voor hun komst al heel moeilijk aan werk konden komen. Op verschillende momenten hebben we in deze krant en in Keerpunt, gewezen op het ontbreken van een goed functionerende bevolkingspolitiek waarin strenge regels voor immigranten zijn opgenomen. We kunnen de grenzen niet openlaten of opengooien, terwijl we heel goed weten wat onze beperkte mogelijkheden inhouden om deze mensen op een waardige wijze te accommoderen. Wat we momenteel doen, is chaos creëren. In Colombia en Brazilië heeft de toestroom van Venezolanen al tot gewelddadige uitbarstingen geleid en was met name de Braziliaanse regering, genoodzaakt  militairen te sturen naar de stad Boa Vista om er de orde te handhaven.  Gelukkig is het zo dat de komst van Venezolanen naar ons land beperkt is gebleven, echter is het wel zo dat de toestroom van Brazilianen  en Cubanen, wel nauwlettend in de gaten dient te worden gehouden. We willen uiteindelijk toch wel baas in eigen huis blijven en niet uiteindelijk de status van vazal verwerven.  De vakbonden in dit land moeten nu wel hun bezorgdheid tonen over de onverantwoordelijke toename van vreemdelingen in dit land en het verlies van arbeidsplaatsen.

More
articles