Terwijl we dezer dagen overspoeld worden door de Alcoa-kwestie en het beëindigen van de Brokopondo-overeenkomst uit de jaren vijftig van de vorige eeuw en de vele kritieken die geleverd zijn en worden over de manier waarop de regering met deze heikele kwestie is omgesprongen, hebben slechts weinigen in de gaten, dat ons land in de zeer nabije toekomst met veel grotere problemen te kampen zal krijgen als de plannen van dit kabinet voor wat betreft haar buitenlandse politiek, worden doorgezet. De buitenlandse politiek van dit land heeft zodra die bepaald werd en wordt door Desi Bouterse, een zwalkend en opportunistische wending genomen die erop geënt  was en is, politiek te kunnen overleven. Doordat de bevolking haar aandacht telkenmale wordt afgeleid van de ware vraagstukken waar dit land mee te maken heeft, krijgt ze niet de mogelijkheid te ontdekken, waar groot gevaar kan dreigen. Het is inmiddels bekend, dat de president die grondwettelijk het buitenlandse beleid bepaalt, altijd verbintenissen is aangegaan met landen en regiems die internationaal zeker geen onbevlekt blazoen genieten, vooral als het om het schenden van de mensenrechten gaat en dat de democratie bij deze landen en hun dictatoriaal regiem, niet bestaat of is vernietigd. Zo zien we dat na 2010, de regering van Bouterse zich steeds vaker en nadrukkelijker heeft gedistantieerd van westerse mogendheden en aansluitingen heeft gezocht bij autocratisch bestuurde staten als Cuba, Venezuela, China, Rusland, Bolivia en Nicaragua. De betrekkingen met deze staten werden meer dan gewenst aangehaald en dat valt te verklaren, omdat westerse staten niet bepaald gecharmeerd waren en zijn van een regiem dat geleid wordt door een president, die op verzoek van Nederland wordt gesignaleerd door Interpol vanwege zijn vermeende betrokkenheid bij drugshandel en een verstekvonnis op naam heeft in het voormalige moederland. Voorts is de president nog steeds hoofdverdachte in het 8 december 1982 moordproces. Suriname onderhoudt dan wel diplomatieke betrekkingen met verschillende  democratisch bestuurde landen als Nederland, Frankrijk en de Verenigde Staten van Amerika, maar het is toch wél zo, dat de betrekkingen zich op een veel hoger niveau bevonden voor augustus 2010. Samenwerking op velerlei gebied vond gemakkelijker en veelvuldiger plaats dan nu het geval is met de voormelde landen met een parlementaire democratie. Er heeft na augustus 2010, een stelselmatige vervreemding en bekoeling plaatsgevonden tussen het regiem Bouterse en bepaalde invloedrijke westerse staten. Ook de hulpprogramma’s, financiële steun en investeringen van deze staten, kwamen na 2010 op een laag pitje terecht. En dan willen we het met nadruk hebben over de militaire samenwerking met landen die traditioneel Suriname assisteerden bij het in stand houden van een goed functionerend Nationaal Leger. Dat leger is onder Bouterse na 2010, verworden tot de op een na slechtste gewapende macht ter wereld. Dat wil zeggen dat het Nationaal Leger, internationaal absoluut niet meer voor volwaardig wordt aangezien. Dat we zo diep zijn gezonken voor wat het leger betreft, heeft ook alles te maken met de corruptie die ook binnen het Nationaal Leger, NL, is binnengedrongen en dat een hoge officier met goedachting van zijn hoogste meerderen, het leger misbruikt voor bedenkelijke bewakingsdoeleinden en de manschappen hierdoor hun grondwettelijke taak niet meer kunnen uitvoeren. Maar Bouterse en zijn regering hebben andere plannen met het NL. Het leger zal, als alles doorgaat en de wensen van Bouterse doorgevoerd, onder een Russische doctrine terecht komen. Dat wil zeggen dat onze officieren, onderofficieren en manschappen, naar de pijpen van Russische instructeurs en adviseurs zullen moeten dansen. Nog meer Russische wapens en systemen zullen in het land gepompt worden om via deze gewapende macht, hier een bepalende politieke vinger in de pap te krijgen. Suriname zal als dit allemaal wordt geconcretiseerd, zwaar onder de invloed van Moskou en het geopolitieke machtsspel van Vladimir Putin en zijn minister van buitenlandse zaken, Sergei Lavrov, komen te verkeren. Zijn we werkelijk zulke bekrompen dorpspolitici, dat wij niet weten met wat voor gevaarlijk vuur we aan het spelen zijn en wat voor geopolitieke instabiliteit wij kunnen veroorzaken? Staan wij er niet bij stil, wat voor problemen wij ons op de hals halen met andere wereldmachten zoals de Verenigde Staten van Amerika, Frankrijk en natuurlijk niet te vergeten, de reusachtige militaire macht van ons buurland Brazilië? Willen wij in de worggreep geraken van superpowers, omdat wij ter overleving maar het risico willen nemen om een schurkenstaat als de Russische Federatie, hier stevige voet aan de grond te verlenen? Is Bouterse bereid het hele land en volk in de problemen te plaatsen door zo nauw en intensief aan te pappen met een Putin? Het is jammer te moeten constateren, dat Bouterse de contemporaine wereldgeschiedenis van de afgelopen honderd jaar niet heeft bestudeerd of begrepen. Had hij dat wel gedaan en de nodige kennis opgedaan, dan zou hij de Russen nimmer dergelijke en ingrijpende toegang tot de Republiek Suriname hebben verleend. In de komende maanden tot de verkiezingen en daarna, zullen wij tot ons grote ongenoegen, merken wat voor ondoordachte beslissingen Bouterse heeft genomen met betrekking tot de aangehaalde militaire samenwerking met de Russen. Hij kan er van op aan, dat Washington haar aandacht nu nog zwaarder op dit land is gevestigd en hieruit zeer zeker maatregelen zullen voortvloeien.