Assembleevoorzitter Jennifer Geerlings-Simons, deed vrijdagochtend in het radioprogramma ABC Actueel, de volgende uitspraak: “Een eigen huis verandert je leven’’, en daar zal een ieder het mee eens zijn. Geerlings-Simons, is een van de initiatiefnemers van de Wet Nationaal Woningbouwfonds en de Wet Nationaal Garantiefonds, vandaar deze uitspraak. Beide wetten werden afgelopen week in een plenaire vergadering behandeld. Het woningbouwfonds bouwt geen huizen, maar biedt bij staatsbesluit vastgestelde groepen, de mogelijkheid om toegang te krijgen tot een lage rentehypotheek. Het garantiefonds is bedoeld om mensen zonder een vast inkomen in de gelegenheid te stellen een hypothecaire lening aan te vragen bij een bank. Het gaat niet om mensen zonder inkomen, maar om met name kleine zelfstandigen die een wisselend inkomen hebben, zoals taxichauffeurs, kapsters enz. Banken zien deze mensen als een risicogroep en willen in de regel geen verstrekken. Het garantiefonds biedt uitkomst: mocht degene die een lening aangaat, door omstandigheden de lening niet kunnen aflossen, dan komt het garantiefonds in. Aan deze wet zitten een heleboel haken en ogen, zo zal niet elke kleine zelfstandige in aanmerking kunnen komen; uiteindelijk moet iemand in staat zijn om elke maand een bepaald bedrag af te lossen. Maar in beginsel is het een goed idee, vooral omdat er te weinig betaalbare huurwoningen zijn. Veel woningen zijn in US-dollar of euro, soms kan de tegenwaarde in SRD betaald worden, maar er zijn ook huiseigenaren die harde valuta willen zien. Huizen in SRD zijn ook niet goedkoop, met de koers zijn ook de huurprijzen in SRD gestegen. Er zijn mensen die elke maand meer dan de helft van hun inkomen aan huur besteden. In zo een situatie is het onmogelijk om genoeg geld te sparen om een huis te kopen – dat lukt eenvoudigweg niet. Verstrekt de bank geen lening, dan is men gedoemd te blijven huren. Het is een vicieuze cirkel: geen bezit en geen vast inkomen, dus geen lening, geen lening dus geen bezit. Het garantiefonds kan een oplossing zijn, tenminste als het goed geregeld wordt. De weldoenersgedachte moet natuurlijk niet te ver doorschieten, daar komt alleen maar ellende van. Dat gebeurde bijvoorbeeld in Venezuela onder Hugo Chávez, die was zo begaan met het volk dat hij vond dat iedereen een lening af moest kunnen sluiten. Hij verplichtte de banken om geen enkele aanvraag af te wijzen. Venezolanen die op de rand van armoede leefden, spoedden zich na het horen van dit heuglijke nieuws, naar de bank. Eindelijk beschikten ook zij over geld en konden een auto, kleurentelevisie, en dergelijke aanschaffen. De vreugde was niet van lange duur, want al gauw zaten duizenden mensen in grotere ellende dan voorheen, omdat ze gewoon niet in staat waren om de lening af te lossen. Ook de banken stonden er niet rooskleurig voor, zij leden enorme verliezen. Chavez schoot te ver door, er zijn altijd mensen die buiten de boot vallen, wat niet betekent dat ze niet geholpen moeten worden, maar dan op een andere manier. Een lening moet natuurlijk geen molensteen worden om de nek van degene die haar is aangegaan.