De fricties in het kabinet Bouterse zullen in de komende maanden die aan de algemene, vrije en geheime verkiezingen van mei volgend jaar voorafgaan, alleen maar toenemen. Tot deze conclusie komen velen die vooral weet hebben van de enorme financiële tekortkomingen van dit kabinet en de wijze waarop men te midden van deze al jaren durende crisis, nog enigszins beleid wil maken. Maar voor elke stap die het kabinet binnen zijn beleid en een in De Nationale Assemblee goedgekeurde staatsbegroting wenst te nemen, is geld nodig en dat ontbreekt steeds vaker in toenemende mate. En waar leg je de prioriteiten wanneer je niet voldoende geld vanuit Financiën kunt vrijmaken. Elk ministerie heeft geld nodig en daar zal telkenmale om gevraagd worden aan Financiën. Wanneer je als bewindsman of -vrouw nog maar nauwelijks beleid kan maken, ontstaan er fricties en die kunnen tot grote spanningen leiden en het werken onmogelijk maken. In de afgelopen jaren van de regeringen Bouterse I en II, hebben we bij onvrede van het staatshoofd over de verrichtingen van bewindslieden, gezien dat hij ervoor koos te reshuffelen in de hoop en bedoeling dat er beter beleid zou worden gevoerd. Maar hoe kom je tot goede prestaties als je het werk moet zien te klaren met steeds minder of helemaal geen geld? En als je niet goed uit de verf komt en er daar onvrede over is, kunnen er grote spanningen binnen een kabinet ontstaan. Als minister kan je dan uit zelfrespect na onheus behandeld te zijn, je portefeuille ter beschikking stellen van de president om zo te voorkomen dat je op een onhoffelijke wijze je congé tegemoet kan zien. Afgelopen maandag vond minister Lekhram Soerdjan van Landbouw, Veeteelt en Visserij, LVV, het welletjes en diende zijn ontslag in bij de president. Lekhram zou tijdens een onderhoud op hoog niveau binnen de regering, op zeer onwelgevallige wijze zijn bejegend. De minister was daar niet van gediend en besloot op te stappen. Gisteren werd bekendgemaakt dat president Bouterse, Lekhram Soerdjan gevraagd heeft zijn ontslag aan te houden, zodat hij kan nagaan op welke wijze de minister op basis van zijn expertise en ervaring, anderzins ingezet kan worden in het ontwikkelingsproces van ons land. De minister zou meegegaan met het voorstel van de president ten gevolge waarvan hij zijn ontslagbrief aanhoudt, in afwachting van de komende ontwikkelingen. Uit het voorgaande kan worden opgemaakt, dat het doek op het departement van LVV al gevallen is voor Soerdjan en dat hij als dooddoenertje op basis van zijn expertise en ervaring, op andere wijze kan worden ingezet in het belang van het zogenaamde ontwikkelingsproces. Soerdjan kon zich zeer vermoedelijk niet verenigen met wat men bij deze regering voorstaat, bij de realisering van een zogenaamd ontwikkelingsproces. Het vermoeden bestaat bij velen, dat Soerdjan ook met het vraagstuk van de Chinese hektrawlers in zijn maag zat en niet bereid was buiten de bestaande wettelijke regels om, toch een vergunning voor deze mega-trawlers te geven, die een grote vernietiging van ons visbestand gaan veroorzaken. Met een dergelijke oneigenlijke en in strijd met de regels zijnde vergunningsverlening, heeft Suriname absoluut geen voordeel, maar grote schade in de zeer nabije toekomst. Ook heeft Soerdjan te maken met problemen die in de rijstsector naar oplossingen vragen. Er bestaat bij de rijstboeren en verwerkers al geruime tijd onvrede over het beleid van LVV ten opzichte van dit deel uit de agrarische sector. Hoe het ook zij, de komende dagen zal duidelijk worden dat Soerdjan niet terugkeert op LVV en dat hij vermoedelijk zal worden vervangen door Tania Lieuw A Soe, voorzitster van de organisatie Wi Uma fu Sranan. Of Lieuw A Soe over de benodigde bagage beschikt om op het ministerie van LVV het beleid te bezorgen dat de president en zijn NDP voorstaan, is nog maar de vraag. Een loyaliste zal dan wel gehoorzaam de opdrachten vanuit het Kabinet van de President uitvoeren, maar dan rijst natuurlijk ook gelijk de vraag, of die in het voordeel van de gehele natie zullen zijn. Als op korte termijn bekend wordt dat de  Chinese hektrawlers  wel toestemming hebben gekregen om onze visgronden grote schade te berokkenen, dan weten we precies waarom Soerdjan het veld moest ruimen.