De rijstsector in Suriname is langzaam aan het doodbloeden. De economische situatie van het land en de recente verhogingen van de brandstofprijzen, hebben een multiplier effect op de inputs van de rijstsector. Vooral de opkoopprijs van padie is een groot knelpunt, omdat de kosten thans boven de SRD 100 liggen, terwijl de opkoopprijs voorheen varieerde tussen de SRD 90- SRD 92.50. Vooral de kleine boeren kunnen op deze manier nooit plannen. Men moet à la dol blijven uitgeven om de gronden te kunnen bewerken. Op 1 hectare gebruikt ment ruim 60 liter diesel. Ga maar na wat het bedrag is voor 40.000 hectaren grond. De overheid verdient nu extra uit de sector, maar er wordt niets gedaan om de productie te simuleren. Er is geen beleid voor de opkoopprijs van padie. De infrastructuur in het rijstdistrict Nickerie laat ook te wensen over. De overheid kan tot nu toe niet met een structurele oplossing komen voor het probleem. Tijdens grote regenbuien lopen diverse rijstarealen onder water. Kreken die de wateroverlast moeten afvoeren, worden niet opgehaald en de staat waarin de sluizen verkeren wordt ook niet geïnspecteerd. De overheid is waarschijnlijk vergeten dat zij beloofd had Suriname te maken tot de voedselschuur van de regio. De export van rijst kan opgevoerd worden, maar dan moet de overheid wel investeren. De rijstsector kan een enorme deviezenbron worden voor Suriname welke kan bijdragen aan het wegwerken van het financieel tekort. Ondersteuning van de lokale productie blijft slechts een uitspraak die de regering graag doet, maar wanneer de daad bij het woord gevoegd moet worden, blijft dat uit. Duurzame investering is investeren in een sector waarvan men zeker weet dat de vruchten daarvan voor een lange periode geplukt zullen worden. De rijstsector wordt momenteel niet voldoende gewaardeerd en zal steeds verder achteruit gaan. Als het kalf verdronken is, zal men de put willen dempen, maar dan zal de regering veel meer nodig hebben om deze belangrijke sector weer op poten te krijgen.