Er wordt altijd gezegd dat de jeugd onze toekomst is. Aangezien de basis voor een rooskleurige toekomst ligt bij ontwikkeling die in de schoolbanken begint, hoop je dat die essentiële basis goed gelegd zal worden. Helaas is niets minder waar in ons geliefd land. Drop-outs heb je overal ter wereld, dus het is geen trend die zich alleen in Suriname voordoet. In de afgelopen week verscheen een artikel waarbij werd aangegeven, dat het aantal leerlingen dat geen mulo-diploma haalt, enorm hoog is. Het gaat hierbij om 69 procent dat zich in 2012 op de mulo had ingeschreven. Dit percentage aan jongeren is schrikbarend als we nagaan, dat deze jongeren nu opzoek zullen moeten gaan naar een baan. Hoe moet een land vooruit komen, als de toekomst bestaat uit arbeidskrachten die nauwelijks de middelbare school hebben afgerond? De overige 31 procent van de leerlingen dat wel een schooldiploma heeft behaald, zal zich nu verder moeten ontwikkelen voor een betere toekomst.

De stakingen van de leerkrachten zullen hierbij ook een rol hebben gespeeld, maar er zullen nog andere factoren zijn geweest die deze jongeren tot nadeel zijn geweest. De reden voor de stakingen was simpel. De overheid was telkenmale in gebreke gebleven onderwijzers te betalen, zogenaamd moni no beng de! Afspraken werden tot vervelends toe gemaakt, maar niet nagekomen. De vakbonden hielden voet bij stuk met hun acties en vonden dat leerkrachten zich voortdurend inzetten voor het onderwijs en de leerlingen, maar toen was het tijd om voor de eigen belangen op te komen. Het te besteden inkomen van de leerkracht is sinds 2015 behoorlijk aangetast door de inflatie. Keerpunt heeft al vaker gewaarschuwd dat deze regering tal van beloften doet die ze niet kan realiseren, maar ze denkt daarmee toch het volk te kunnen belazeren. Surinamers kunnen soms lastig zijn, maar zijn over het algemeen een geduldig en verdraagzaam volk. Geduld raakt ook op, jammergenoeg zijn de leerlingen daar de dupe van geworden.

Wanneer leerlingen les krijgen van een ongemotiveerde leerkracht, dan kan je daar weinig goeds van verwachten. Daarnaast heb je ook het fenomeen van zwaar verouderde boeken en het lesmateriaal dat al jaren aan vervanging toe is. Deze factoren bevestigen dat de overheid als partner zich niet bekommert om het welzijn van de bevolking en de toekomst van ons land. Mensen hebben het thans enorm moeilijk door het gevoerde wanbeleid van deze regering en nog moet men zien rond te komen met hetzelfde salaris dat al twee jaar geen correctie heeft ondervonden. Het volk gaat nog zwaardere tijden tegemoet, als dit beleid van verkwisting en wanbeleid wordt bestendigd. Men moet niet denken dat wij thans de piek van de crisis bereikt hebben. Ouders zullen van alles moeten blijven doen om hun kinderen een toekomst te bieden. Wat doet de overheid om een goed draaiend onderwijssysteem te creëren voor de jeugd? Schoolbeno-digdheden kosten bijvoorbeeld nu heel veel geld, dus als ouders sta je voor een dilemma. Maar wanneer er echt niets meer op je rekening staat, dan heb je geen uitweg. Boven-dien komt ook nog erbij dat bus- en boothouders dagelijks klagen over het feit, dat ze niet op tijd worden uitbetaald. Dit is ook eveneens een serieuze kwestie die meegenomen moet worden, want als deze groep acties afkondigt, is het hek van de dam. Studenten zullen dan een probleem hebben met schoolvervoer.

R.S.B.