Zoals bekend gaan wij nu allemaal door het traject van het IMF. We gaan zware tijden tegemoet en niemand moet ons komen vertellen, dat het een easy walk wordt. Een wandeling door het park wordt het dus absoluut niet. Terwijl velen nog niet beseffen wat ons te wachten staat qua gevolgen, verneemt Keerpunt, dat onder de ambtenaren veel onzekerheid is ontstaan. Men vraagt zich af, of er afvloeiingen of inkrimping van het ambtenarenapparaat zullen plaatsvinden. In het Herstructurerings- en Stabilisatieplan stelt het Internationaal Monetair Fonds (IMF) namelijk dat de salarissen slechts 7.8% van het Bruto Binnenlands Product mogen zijn. Op de begroting van 2016 is echter 10.3% van het BBP gereserveerd voor salarissen. Dit betekent simpelweg dat de regering conform de afspraak met het IMF, minder geld moet uitgeven aan salarissen. Over het algemeen is bekend, dat niet alleen de ambtenaren, maar het totaal werknemersfront geconfronteerd wordt met de effecten van afspraken met het IMF. Het IMF geeft landen normaliter het advies de arbeidswetgeving te versoepelen om buitenlandse investeerders aan te trekken. Wetten die de vakbonden bij onderhandelingen beschermen, worden afgebouwd en lonen worden verlaagd. Het resultaat van deze overeenkomst gaat veel verder dan men denkt. Banen komen op de tocht, doordat ook bedrijven de hoge kosten niet meer kunnen ophoesten. Ondernemingen die nog sterk zijn, zullen hun deuren openhouden maar genoodzaakt enkele arbeiders te bedanken en de minder sterke bedrijven zullen onherroepelijk over de kop gaan. De overheid die ook werkgever is, gaat op den duur ook het mes erin moeten zetten. Ambtenaren hebben op zich er geen moeite mee, dat er inkrimping of afvloeiing zal plaatsvinden, maar het gaat hier om een stukje onduidelijkheid. Er is geen transparantie, zoals wij dat van deze regering gewenst zijn, dus heerst er nu grote onzekerheid. De regering moet duidelijk zeggen dat een x-aantal ambtenaren zal worden bedankt of er zal vermindering van loon plaatsvinden. Of er wordt een model gepresenteerd over hoe men denkt, de portemonnee te kunnen beheren. De vrees is, dat van de een op de andere dag de regering met een ingrijpend besluit komt en dan heb je de poppen aan het dansen. Precies zoals het gegaan is bij de tweede aanpassing van de stroomtarieven en nu ook water. Het volk heeft het al moeilijk genoeg en kan geen extra klappen meer incasseren. Het lijkt erop alsof de regering blindelings de adviezen van het IMF aan het opvolgen is, terwijl het duidelijk is, dat de geldverschaffers de lokale situatie niet echt kennen. Het is een en al business en om hun geld terug te krijgen moet dat en dat gebeuren. Het is niet moeilijk te onderzoeken, hoeveel landen moeite hebben met het concept van het IMF. De verhalen over mislukte avonturen zijn veel meer dan de successprookjes. Wij moeten blijven vasthouden aan de tekenen dat er nog meer druk op die samenleving komt, terwijl wij nog niet eens met het traject zijn begonnen. In dit geval weten ambtenaren en andere werkers niet waar ze aan toe zijn.