De in ongenade geraakte leider van een natie, die niet naar de aanhoudende eis van zijn volk tot vertrek wenst te luisteren en grijpt naar allerlei niet democratische middelen om zijn macht te blijven behouden, loopt het allergrootste risico door datzelfde volk te worden afgezet. De geschiedenis kent daar vele voorbeelden van. De Franse en Russische revolutie, de opstand tegen Gadaffi, en de volksrevolte tegen Assad in Syrie zijn daar maar enkele voorbeelden van. En zo kan je als leider, zo een ongelooflijke puinhoop maken van je economie, dat er op een gegeven moment mensen bij de gewapende machten zijn, die zeggen, tot hier en niet verder. We willen de situatie in Chili memoreren waarbij Salvador Allende en zijn Unidad Popular beweging aangespoord door allerlei communistische krachten uit Cuba en de landen uit Oost-Europa, doende waren Chili naar de afgrond te brengen. Daar heerste chaos en waren de meest elementaire levensmiddelen ook niet meer te krijgen. Toen de hoogste officier en bevelhebber generaal Augusto Pinochet Ugarte, zijn kleindochter verstoken geraakte van babyvoeding, was de maat vol. Op 11 september 1973 vielen vliegtuigen van de Chileense luchtmacht het paleis van de president in Santiago de Chili aan en rolden de tanks in de straten van de hoofdstad. Er volgde een bloedige coup, die door veel landen ter wereld werd veroordeeld. Allende pleegde zelfmoord in zijn onderkomen. Er volgden daarna mensenrechtenschendingen die door niemand goedgekeurd kunnen worden. Het Communisme werd resoluut in Chili teruggedrongen en Pinochet zwaaide de scepter in het land daarna nog vele jaren. Merkwaardig wat er allemaal kan gebeuren in de wereld op de dag van 11 september. Deze datum resoneert nog steeds dagelijks bij vele bewoners van de Verenigde Staten van Amerika. Pinochet en zijn staatsgreep zijn een goed voorbeeld, van wat voor ingrijpen er kan volgen, wanneer een volk door een leider tot de bedelstaf wordt gebracht en er totale chaos in een land dreigt te ontstaan. Wanneer een land wordt getroffen door een hyperinflatie en er ernstige voedseltekorten ontstaan en plunderingen aan de orde van de dag worden genoteerd, dan kunnen er rare dingen gebeuren. Allende heeft het geweten en zo hebben nog velen het niet kunnen navertellen. Ook de Roemeense communist Ceausescu, die zijn land met ijzeren hand dacht te regeren en zijn volk honger deed lijden, werd uiteindelijk door opstandigen gegrepen en op 25 december 1989 geëxecuteerd. In onze nabije omgeving en wel in Venezuela, dreigt de zaak ook helemaal uit de hand te lopen. Venezuela eens één van de rijkste landen van Zuid-Amerika dreigt helemaal in chaos te belanden, nu de voormalige buschauffeur en thans president niet bij machte blijkt het volk te voeden en het land de hoogste inflatie van de wereld kent. Venezuela kan al jaren zijn begroting niet meer sluitend krijgen en wordt geteisterd door de zwaar gekelderde prijs voor aardolie per barrel. De prijs voor een barrel olie is in de afgelopen jaren met meer dan 50 procent gekelderd en heeft gemaakt, dat Venezuela die het vrijwel helemaal moet hebben van de export van petroleum derivaten, in een vreselijke financieel economische crisis is beland. Door het populistische en aan het communisme grenzende beleid van de Chavistische partij waar Maduro uit voortkomt, is het land ernstig afgegleden in een zware crisis. Maduro heeft op deze crisis nauwelijks een antwoord en het land stevent af op een catastrofe. Hongersnood dreigt in Venezuela en overall heerst schaarste aan allerhande producten en thans zijn zelfs de eerste levensbehoeften nog maar nauwelijks te krijgen. Een situatie die veel weg heeft van die uit Chili van Allende. Maduro, vermoedelijk wegens zijn geringe bagage, begraaft zich als reactie op de chaos in zijn land in politieke retoriek en zoekt zijn uitweg zoals vele andere despoten in het beschuldigen van externe krachten. Zo zou de Verenigde Staten van Amerika verantwoordelijk zijn voor de ellende die zijn land thans doormaakt en zit Washington achter de onrust die zich thans in vrijwel alle delen van het land manifesteert. De man ziet dus duidelijk door de bomen het bos niet meer. Weigert een referendum te houden dat betrekking zal hebben op zijn wel of niet aftreden. Maduro klampt zich vast aan de macht en beseft heel goed dat hij geen politiek draagvlak meer heeft. De man is machtsdronken en ziet overal vijanden. Ondertussen glijdt Venezuela steeds verder af richting totale chaos en doen er op verschillende plekken voedselplunderingen voor. Zijn antwoord op deze toestand is het afkondigen van de noodtoestand voor zeker 2 maanden met de optie, die steeds te verlengen naar gelang de situatie zulks vereist. De man denkt door maatregelen te treffen die in een machtsstaat thuishoren aan te blijven en zo tijd te winnen. Maduro vergeet echter één ding, dat een volk dat honger lijdt, niet voor reden vatbaar zal blijken te zijn. Als we naar de Venezolaanse toestanden kijken moeten we ook vergelijkingen maken met ons eigen land. Hier hebben we ook te maken met devaluaties en een inflatie die ook tot een van de hoogste in de wereld is gaan behoren en dat slechts in enkele maanden tijd. We hebben net als Venezuela dalende deviezeninkomsten door een zwaar gekelderde prijs voor aardolie; en waar natuurlijk Staatsolie zwaar onder te lijden heeft. Ook is de goudprijs veel minder dan enkele jaren geleden. Kortom wij verdienen ook veel te weinig om aan onze deviezenvraag te kunnen voldoen. Daarom zullen wij op een gegeven moment bij niet stijgende deviezeninkomsten uit de export, tot vermindering van importen moeten overgaan. Dit betekent dat ook wij wederom geconfronteerd zullen kunnen worden met schaarste aan allerhande producten. Ons voordeel ten opzichte van Venezuela, is dat wij een kleine bevolking hebben en dat onze deviezenbehoefte niet zo reusachtig is als van de Venezolanen. Suriname heeft in verband met de crisis waarin we zijn beland gekozen voor het IMF en de hoop is erop gevestigd, dat met een hulpprogramma van dit fonds, we uit de ellende zullen geraken. Dat moet natuurlijk nog allemaal blijken. Wat onze politieke leiders uit de coalitie gelijk de Venezolanen doen, is de schuld van onze financieel-economische en monetaire crisis, zoeken bij het buitenland .Als we alleen maar naar Bouterse luisteren hebben wij het helemaal niet fout gedaan maar zijn externe factoren er de oorzaak van, dat we thans pienaren. En dat is natuurlijk de grootste B.S. Venezuela laat thans zien, wat er met een land kan gebeuren als het leiderschap telkenmale en voortdurend de verkeerde beslissingen neemt en de foute vrienden opzoekt. Mensen die denken de grote economische en militaire wereldmachten te kunnen negeren, en het te zoeken bij andere armoedzaaiers, in een poging hun gelijk te kunnen onderbouwen, staan niet met beide benen op de grond. Maduro is zeker zo een figuur en daarbij heeft hij enkele ‘’hermanos’’ op dit halfrond, die eveneens zo kortzichtig zijn. Deze zogenaamde leiders die zich staatslieden wanen, lopen uiteindelijk allemaal vast. Ook in ons land moeten de politieke machthebbers zich realiseren, dat de wil van het volk veel sterker is dan welke vorm van noodtoestand ook. Het kiezen voor maatregelen die niets met de democratische rechtsstaat te maken hebben, zullen ons land in een zeer gevaarlijk vaarwater brengen en het ingrijpende isolement zijn intrede doen hebben. Ook moeten mensen die denken aan het wederom vestigen van de machtsstaat, rekening houden met sancties waarbij ook een financiële boycot niet achterwege zal blijven.