De aap komt thans steeds duidelijker uit de mouw en wel met betrekking tot de waarachtige positie van de staatsfinanciën en waarom we zo desperaat ons hebben verbonden aan een wurgovereenkomst met het Internationaal Monetair Fonds. Voor en tijdens de verkiezingen van 2015 werd aan het electoraat en in het bijzonder de NDP-aanhang, op zeer misleidende wijze voorgehouden, dat het helemaal niet slecht was gesteld met staatsfinanciën, om dan na de overwinning het volk doodleuk te komen vertellen dat de financiële positie van Staat zorgwekkend is, is gewoon een misdaad tegen de gehele Surinaamse samenleving. En ruim een jaar na de overwinning is thans duidelijk, hoe grof en groot de leugens waren van de NDP-regering tegenover het volk en die werden sect geuit om nog eens vijf jaar te mogen regeren. Maar nu, na een jaar, is het overduidelijk dat we aan de grond zitten en dat de deviezenpositie van het land zo ernstig is verzwakt, dat een president hoogstpersoonlijk een brief moest richten aan Christine Lagarde, de hoogste baas van het IMF, en bijna op zijn knieën moest gaan om urgente financiële hulp, omdat de deviezenreserves van het land in de maand maart 2016 vrijwel tot een nulpunt waren gedaald. We gingen als land gewoon op de knieën voor het IMF, omdat we er zelf een financiële en monetaire puinhoop van hadden gemaakt, die zo ernstig van aard was en is, dat er geen uitweg meer was. Aan het einde van 2012 hadden we meer dan 1 miljard aan reserves en die reserves werden binnen drie jaar gereduceerd tot niet meer dan 1.7 miljoen dollar. Waar zijn die honderden miljoenen dollars in een periode van nog geen drie jaar naartoe gegaan? Een vraag die onverlet ten rechte door velen gesteld mag worden. Daar wordt helemaal niet over gerept en openheid aan verleend. Wel wordt toegegeven dat  het geld weg is en dat we dringend zware geldinjecties in vreemde valuta behoeven, willen we voorkomen dat niet helemaal de ‘pleuris’ in dit land uitbreekt. Maar nogmaals, men wenst niet te vertellen, wat met de staatsverdiensten is gebeurd. Waar gingen de opbrengsten uit de goud- en oliesector naartoe? Die vraag moet toch eens beantwoord worden en daar heeft het Surinaamse volk recht op, want het zijn penningen, ze zijn echt niet van een toevallige, aan de macht zijnde NDP-regering.  En wat doen we thans om weer redelijk goed bij kas te komen en wel op korte termijn? We gaan à la dol geld lenen en niemand die ons vertelt, hoe wij al deze leningen terug gaan betalen en of we wel in staat zullen zijn  zulks te doen. Door leningen bij het IMF, de Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank, de Wereldbank en de Caribische Ontwikkelingsbank, proberen we de monetaire zaken op orde te krijgen en de macro-economie wederom een boost te geven. We blijven maar hameren over leningen die nog niet verstrekt zijn en leven in de hoop dat die dan ook wel soepel zullen worden verstrekt. Laat het heel duidelijk zijn, al deze voormelde instellingen volgen thans met argusogen hoe de gesloten overeenkomst met het IMF uitpakt en of het fonds tevreden is over de wijze waarop de Surinaamse regering gevolg geeft aan de door hem gestelde voorwaarden. Als het IMF een ontevreden bevinding geeft, komt er van de andere financiers echt geen koperen cent. Dat we eigenlijk als land failliet zijn, staat in ieder geval voor ons als een paal boven water. De Staat is bankroet en het vreemde geld dat nog in kluizen in dit land ligt, staat echt niet onder beheer van Lanti. Daarom is het ook logisch dat de Staat momenteel geen invloed kan uitoefenen op de wisselkoersen en geen stabiliteit kan realiseren. Te midden van dit alles, zoekt de overheid naarstig naar geld en bekijkt allerlei mogelijkheden om het de samenleving nog moeilijker te maken. Steeds meer fiscale maatregelen en prijsverhogingen worden doorgedrukt en die maken het volk steeds armer. Is dit de uiteindelijke bedoeling van het IMF, namelijk dat we tot de bedelstaf worden gereduceerd en dat het volk honger moet lijden? We kunnen ons dat nauwelijks voorstellen en nog minder dat een regering zwicht voor eisen die het volk doodgewoon laten pinaren. Vanochtend werd de volgende maatregel aan ons voorgehouden en wel in de vorm van een verhoogde omzetbelasting van 8 naar 10 procent op goederen en diensten. Mooi is dat en bedankt regering Bouterse. Zal de consument ook wederom in zijn zak gevoelen. Dan zitten we allemaal te wachten op de marktconforme doorberekening in de prijzen voor benzine en diesel. Kan een aardige eruptie tot gevolg hebben, omdat het volk een dergelijke correctie bij de pompen zeker niet zal kunnen dragen. De huidige pompprijs drijft velen al maanden tot wanhoop en heeft gezorgd voor wijzigingen aan prioriteiten in het huishoudelijk budget. Hoeveel kan een gezin nog schipperen met een budget, dat niet aan inflatiecorrectie onderhevig is? Laat de regering Bouterse daar met meer aandacht naar beginnen te kijken. En dan zullen er nog meer verzwarende maatregelen door de overheid worden doorgevoerd om aan de eisen van het IMF te kunnen voldoen. Ook de belasting op kerosine gaat de lucht in. Zullen de luchtvaartmaatschappijen leuk vinden, een dergelijke verdere verhoging. De ticketprijzen zullen daar natuurlijk ook onder lijden. Minder inkomsten voor  onze national carrier in het verschiet of krijgt ze een korting doorberekend om haar van een wisse dood te redden? En dan kunnen we per september en januari van het komende jaar weer verhogingen van de EBS verwachten, want we moeten toch volgens het IMF naar een marktconforme koers al moeten we daarvoor nog verder pinaren. En telkenmale als dat nodig is zullen de tarieven worden bijgesteld. Ook dit houdt zonder enige twijfel een derde en vierde verhoging in. Waar is deze regering in hemelsnaam mee bezig? Er komt als populistische inzet van de regering Bouterse, hoe kan het ook anders, een programma ter ondersteuning van de sociaal zwakkeren. Tegen de tijd dat dit programma gestalte krijgt, zal het leger van sociaal zwakkeren meer dan verdubbeld zijn, gezien het feit dat de regering met haar totaal onoverzichtelijke en tot nog toe funeste beleid, doende is de middenklasse totaal te nivelleren.  Men praat maar over het creëren van nieuwe arbeidsplaatsen. Hoe ze dat wenst te bewerkstelligen, is een grote open vraag, want tot nog toe verliezen meer mensen hun baan dan dat er goede, solide en nieuwe werkgelegenheid wordt bewerkstelligd. Als ze denkt door beloften rust en vertrouwen binnen deze gemeenschap te realiseren, heeft ze het glad mis. Tot op heden leeft een ieder in grote onzekerheid en neemt de onrust toe door de steeds maar stijgende prijzen  en de als geseling ervaren maatregelen, die slechts verpaupering tot gevolg hebben.