Desi Bouterse en zijn NDP-regering proberen nog steeds het volk te doen geloven dat het op een gemakkelijke en niet kostbare wijze aan woningen zal worden geholpen. Voor de verkiezingen van 2010 hield Bouterse het Surinaamse electoraat voor dat een NDP-regering ervoor zou zorgdragen dat er maar liefst 18.000 woningen ten bate van het Surinaamse volk uit de grond zouden worden gestampt en dat binnen een tijdsbestek van 5 jaar. Een ieder die een beetje kan rekenen en weet hoe snel een woning kan worden gebouwd, kon al gelijk analyseren dat dit allemaal bla bla bla was om stemmen te winnen voor de NDP. Van deze belofte is vrijwel niets terechtgekomen en de woningnood is thans erger dan voor de verkiezingen van 2010. Er zijn dan wel wat prefab woningen gebouwd welke aan overwegend partijgenoten en politieke slijmerds zijn verstrekt. Veel van deze huizen beschikken tot op heden niet over de benodigde nutsvoorzieningen en zijn niet tegen dieven beschermd. Chinese ondernemingen zijn wel bij machte huizen op grote schaal te bouwen, maar daarvoor moet keihard betaald worden. En juist daar gaat de schoen behoorlijk wringen, want de Surinamer die in woningnood verkeert, is thans niet in staat een zware lening bij een bankinstelling aan te gaan, omdat hij of zij thans met het verdiende salaris niet eens kan uitkomen op maandbasis, laat staan in staat is een hypotheek af te lossen. En banken stellen natuurlijk bij het verstrekken van een lening een aantal voorwaarden waaraan je zal moeten voldoen alvorens geld voor de bouw of aanschaf van een door Chinezen gebouwde woning te verstrekken. De regering moet dan ook de mensen die in woningnood verkeren en dolgraag over een eigen huis zouden willen beschikken, niet blij maken met een dode mus. De huizen die de Chinese maatschappij Broad Homes International in ons land wil gaan bouwen en die maximaal SRD 150.000,- gaan kosten, zijn zeker niet bereikbaar voor een heel grote groep . Niet alleen omdat de mensen niet bij machte zijn om maandelijks met een aanzienlijk bedrag in te komen en wel over een heel lange periode, maar ook omdat ze vermoedelijk niet zullen kunnen voldoen aan de voorwaarden gesteld door de bank in deze, de SPSB. Een bank die niet gezien kan worden als een van de krachtigste binnen de Surinaamse bankwereld. Dan is het ook nog een open vraag tegen welke wisselkoers de Chinese onderneming een huisje wil bouwen omgerekend in US-dollar, want de Amerikaanse dollar zal ongetwijfeld het uitgaanspunt zijn voor de bouw van de woningen. Met een koers die niet onder controle is , zal het ook niet duidelijk zijn hoeveel zo een Chinese woning uiteindelijk zal kosten. De bank heeft natuurlijk altijd de mogelijkheid om binnen de overeenkomst met de kredietverlangende persoon een clausule op te nemen waarin koersverschillen ten voordele van de bank kunnen worden vermeld en doorberekend. Maar op de keper beschouwd, komt het erop neer dat er betaald zal moeten worden voor de woningen en dat er geen sprake is van een volkswoning, zoals dat decennia geleden wel het geval was toen men veel gemakkelijker aan een huis kon komen dan thans het geval is. Alle mooie verhalen ten spijt, zal de woningzoekende voor een Chinese woning zoals voormeld moeten betalen en het is nog altijd zo, dat voor niets de zon opgaat. Alle mooie verhalen van de regering Bouterse over 18.000 woningen en wat dies meer zij, kunnen opzij geschoven worden . Men moet zich gaan focussen op de realiteit in dit land en weten dat woningen niet gratis zijn en als ze dan toch ter beschikking komen, dan zal er geld voor op tafel moeten komen. De bank kan dan onder bepaalde voorwaarden geld ter beschikking stellen, maar aflossen elke maand voor een langere periode hoort er dan wel bij. En daar gaat het nu juist om in een zeer precaire tijd waarbij de meesten niet eens rond komen met hun salaris. Dat wil dan ook zeggen dat het in bezit krijgen van een eigen woning voorlopig toekomstmuziek is. De Chinezen zullen dan wel huisjes bouwen, maar dan wel voor een selecte groep die het financieel nog maar net kan opbrengen. De mofina groep zal het moeten houden op gemaakte beloften die niet ingelost werden en voorlopig ook niet realiseerbaar zijn, gezien het feit dat ze te maken hebben met een failliete regering die haar lot verbonden heeft aan het IMF.