Gaan wij in dit land terug naar af? Met ‘af’ bedoelen wij de periode van de jaren tachtig, toen zogenaamde revolutionairen door wanbeleid, verspilling van staatsgelden  en grootschalige mensenrechtenschendingen, dit land in de grootste financieel-economische en monetaire problemen hadden gebracht. Wie de recente geschiedenis van dit land niet kent of er misschien geen kennis van wenst te nemen, weet niet dat na de moorden van 8 december 1982 de ontwikkelingshulp uit Nederland werd opgeschort en men toen ook ertoe overging om de monetaire  reserves die als dekking voor de Surinaamse gulden moesten dienen, doodgewoon ging aanspreken. Men ging gewoon in de deviezenpot van de Centrale Bank graaien tot het moment aangebroken was dat er bijna geen deviezen meer voorradig waren. De wisselkoersen sloegen ook toen op hol en onze gulden werd volkomen waardeloos. Monetaire financiering werd er doodleuk bovenop gegooid en de inflatie sloeg keihard toe. Het Surinaamse volk verarmde snel in de periode tussen 1982 en 1990.  Overal ontstond schaarste en voor de meest elementaire basisgoederen moesten we allemaal in de rij gaan staan.  Ook in de ziekenhuizen waren er toen de grootste problemen en was er gebrek aan van alles. Voor pasgeborenen waren er niet eens polsbandjes om aan te geven van wie het wicht eigenlijk was. Met een watje en een pleister en een reepje papier werd er een identificatiefrommel geproduceerd. Aan alles  ontstond er gebrek  en de onvrede groeide dan ook met de dag. De ouderen onder ons kennen de verschijnselen die uiteindelijk leiden tot sociale ellende en ingrijpende armoede onder een  volk. Dezelfde mensen die nu de politieke macht in handen hebben, waren toen aan het  bestuurlijke roer van dit land en hebben toen reeds bewezen dat ze van besturen geen benul hadden. Met dezelfde instelling en gebrek aan bestuurskunde hebben deze lui, thans verenigd in de NDP, de macht kunnen verkrijgen door twee afvalligen uit het Nieuw Front in het jaar 2010. En ja hoor, ofschoon er genoeg gewaarschuwd was door ouderen die de jaren tachtig hadden meegemaakt, trapten vooral jongeren in de leugens en misleiding van de NDP-propagandamachine. Nou, ze hebben het allemaal geweten. We hebben thans zware financieel-economische problemen die zo ernstig zijn dat we noodgedwongen een leleku als het IMF hebben moeten uitnodigen om ons uit deze financieel-economische en monetaire rommel te halen.  De verschijnselen zijn wederom identiek aan die van de jaren tachtig toen het volk werd gedompeld in katibo. De ziekenhuizen kunnen geen  normale gezondheidszorg meer garanderen. In het AZP zijn er nog genoeg materialen om acute gevallen te behandelen op onder meer de afdelingen chirurgie en cardiologie. Een goede kennis van deze krant vertelde ons dat hij al maanden wacht op een datum om een hartingreep te kunnen ondergaan. Tot op heden kan die datum niet vastgelegd worden wegens het gebrek aan materialen benodigd voor de operatie. Schandelijker kan het eigenlijk niet en dat allemaal als gevolg van wanbeleid. Beleid dat op een andere manier had moeten worden gevoerd en dat zeker niet tot deze chaos zou leiden. Maar nee, men had geld voor andere zaken nodig die niet in het belang van land en volk waren , er moest geld worden uitgegeven aan zaken als grootschalige feesten  en buitenlandse reizen, het aanschaffen van peperdure wagens  en het uitbetalen van exorbitante lonen aan lapzwansen die dan toevallig trouw waren en zijn aan de NDP.  Het is toch een gotspe dat de zieke mens niet kan worden geholpen, dat een ziek meisje met enkele duizenden SRD’s beter kan worden gemaakt, maar in plaats daarvan door onmenswaardig handelen sterft? Maar wel met geld smijten op de viering van een revodag  en daarbij nog allerlei onzin uitkramen. Het is toch gewoon onacceptabel dat buschauffeurs maandenlang hun diensten aan de samenleving  blijven aanbieden en doodgewoon niet worden betaald door de overheid. Het is toch ook absurd  dat een overheid voor zeker 1.7 miljard SRD aan monetaire financiering heeft gedaan en dat allemaal ten koste van de waarde van onze nationale munteenheid?  En als er kritiek komt vanuit de particuliere media op het desastreuze beleid van de regering Bouterse I en II dan roept men op tot een boycot en is men bereid mensen aan te zetten tot vernietiging van bulletins die dagelijks moeten verschijnen en die door een groot aantal Surinamers gelezen worden. De NDP laat wederom haar niet democratische instelling zien en dient zich te weerhouden van dit soort handelingen die alleen in een machtsstaat thuishoren.  Voorts is het zo dat we ervan bewust dienen te blijven dat we in een multi-etnische samenleving wonen en dat we te allen tijde moeten voorkomen dat raciale spanningen worden bevorderd. Vreedzaam en met liefde voor onze medemensen moeten we dit land tot wasdom brengen en zeker niet door de ene groep op sluwe wijze tegen de andere op te hitsen. We moeten zeker geen geesten oproepen die we niet zullen kunnen bezweren. De strijd in het achterland heeft dit land al genoeg schade opgeleverd. Niet de coalitie en niet de oppositie mag ertoe overgaan om etnische tegenstellingen naar een kookpunt te brengen. Suriname zal daarvan de grootste verliezer zijn en  de schade die daaruit zal voortvloeien, zal vrijwel onherstelbaar zijn. Wij beogen allemaal vooruitgang in dit land en daarom is het voor velen niet acceptabel dat wij thans geconfronteerd worden met een rappe achteruitgang. Het is daarom van belang dat wij werken aan herstel en niet aan verdere vernietiging. Ook dat dient men als prioriteit bij deze regering te zien.