Binnen een proces kan stagnatie niet optreden. Zowel niet bij de voorbereiding als bij de uitvoering. Stagnatie is de meest gehate factor binnen elke planning en uitvoering. Zodra je dat krijgt, gaat er veel geld en tijd verloren. Zaken die je nooit meer kunt terugverdienen. Dit kan zowel in klein als in groter verband het geval zijn. In het laatste geval kunnen wij denken aan ons land Suriname. Vanaf  de verkiezing van 25 mei 2015 tot en met heden is de zaak helemaal blijven vastzitten. Er is geen geld en op basis daarvan alleen kunnen er geen ontwikkelingsprojecten worden uitgevoerd. Nu bijvoorbeeld scholen of poliklinieken bouwen, is een onmogelijke zaak en zelfs binnen de overheid is de roep naar bezuiniging meer dan ooit groter geworden. Lanti zit helemaal klem en kan niets doen. Geen enkele nieuwe ontwikkeling kan tot stand worden gebracht. Dit zorgt voor een totale stagnatie. Zoals wij van financiële deskundigen hebben begrepen, is het zo dat mogelijk eind 2017 of zelfs in 2018 er een klein beetje verlichting komt in de situatie. Het is nog geen verbetering, maar wel dat het ergste dan mogelijk voorbij is. Als wij er vanuit gaan, dát bijna tweeënhalf à drie jaar niets kan worden gedaan voor de samenleving, houdt dat in, dat Suriname een ernstige stagnatie zal ondervinden. Het land ligt stil en geen enkele minister die een project kan initiëren, want dan rijst meteen de vraag, met welk geld? Misschien denkt men dat met stilstand de zaak toch niet zo een ramp is als men had gedacht, maar daar schuilt het gevaar in. Wie een heleboel niet kan uitvoeren, boekt geen stappen vooruit en kan alleen maar stappen achteruit maken en verlies lijden. Zeker nu het hier om een land gaat. De vraag is hoe je als land nog stappen kan maken. De regering Bouterse heeft bij haar aantreden in 2010 een goede en solide situatie aangetroffen en daarvan in twee jaar tijd alle geld op raadselachtige wijze opgemaakt. Kort na de verkiezingen kwam men met een nietszeggend verhaal dat het internationaal niet meezit en dat wereldwijd er sprake is van een crisis. Nooit is er met een woord gerept dat door een stukje wanbeleid alle schaarse centen zijn opgemaakt waarbij vriendjes ook aardig van hebben meegeprofiteerd. Er is à la dol met geld gesmeten, zodanig dat dit zijn weerslag niet heeft gekend. Dit was ook het geval in de periode 1996-2000. De hele staatskas werd leeggehaald waarbij monetair financieren met de regelmaat van de klok plaatsvond. Ons geld devalueerde met rasse schreden en het was de regering die daarna aantrad die ervoor zorgde, dat het land financieel weer op het juiste spoor werd geplaatst. Nu is er geen geld en de regering kan nauwelijks een goed project uitvoeren, gewoon omdat er geen cash beschikbaar is. Er is een goedgekeurde begroting, maar de beschikbaarheid van middelen is niet aanwezig. Wanneer je als land in twee à drie jaar niets uitvoert, dan zoek je grote problemen. Behalve dat de regering de eigen ontwikkeling naar de bliksem heeft geholpen, is het ook, dat het land in een isolement wordt gehouden. De realiteit is dat wie geen geld heeft, niks kan doen. Nu al begint de koers zich weer te roeren. Er is dus niets dat een stukje rust en stabiliteit garandeert.