Vrijheid van meningsuiting is een grondrecht, dat rechten maar ook verantwoordelijkheden (plichten) met zich meebrengt. Artikel 19 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens – goedgekeurd in 1948 – stelt dat: `Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat een mening te koesteren zonder inmenging’. Deze wet wordt vaak verkeerd geïnterpreteerd. Al geruime tijd is iets mij opgevallen op social media. Het is opmerkelijk dat social media tot een platform verworden is, waar mensen hun mening geven, uitspraken doen die soms emotioneel geladen zijn of ondoordacht worden geuit. Soms zijn bepaalde discussies heel interessant en geestverrijkend en kan er veel informatie worden verschaft, maar dan heb je ook bepaalde mensen, die hoogstwaarschijnlijk de hele dag achter hun FB zitten en op alles reageren. En dan kan je alleen maar je hoofd schudden en concluderen: jij hebt er duidelijk geen kaas van gegeten.

Wij Surinamers staan veelal bekend om onze botheid en directheid. Vrijheid van mening en meningsuiting zou volgens de visie van sommige Surinamers, kennelijk ook grenzeloos moeten zijn. Maar eigenlijk als je logisch nadenkt en fatsoen uitstraalt, is er wel een duidelijke grens. Namelijk, wanneer men op het punt komt, waarbij een mening in aanvaring komt met de rechten van een ander of daar waar het strafrecht de grens stelt. Dat leidt meestal tot een belangenafweging. Dat iemand zich beledigd voelt, is bijvoorbeeld nog geen vrijbrief om de vrijheid van meningsuiting in te perken. Maar de vrijheid van meningsuiting betekent ook geen vrijbrief, om anderen maar zonder limiet te mogen beledigen. Dagelijks kan je reacties lezen op social media, waarvan je je afvraagt of dit de normen van fatsoen nog kan benaderen. Soms schrijft men de grootste onzin en bepaalde mensen gaan zelfs zover, dat ze elkaar met profane taal bejegenen. Ik kan daar alleen hoofdschuddend aan voorbijgaan en me soms ergeren.

“Sociaal maatschappelijk”