Als wij kritiek hebben op deze man geven wij dat ook, maar nu hij iets zinnigs zegt, moeten wij dat ook stellen. Keshopersad Gangaram Panday, de welbekende oud-buurtmanager tevens DNA-lid namens de NDP, heeft het gezegd zoals het is. De man protesteert tegen het feit dat ministers en vooral ex-ministers zich rijkelijk zegenen tijdens en na hun ambtsperiode. Een stelling die wij volledig kunnen ondersteunen. Recentelijk kwam in het nieuws hoeveel verlofdagen ex-ministers nog hadden en dat ze deze tegen geld konden omwisselen om het maar even zo eenvoudig te zeggen. Wat gewone ambtenaren niet kunnen, kunnen ex-bewindslieden wél. Er zijn gevallen waarbij men SRD 50.000- SRD 80.000 toucheert voor niet opgenomen verlofdagen. Ambtenaren verliezen hun verlofdagen als ze er meer dan negentig hebben, want de personeelswet is daarin duidelijk. Een toevallige minister daarentegen wordt dubbel en dwars gezegend. Behalve de financiële voordelen, kan hij ook tegen een weggeefprijs (bijna gratis) zijn dienstauto kopen. Daarnaast genieten ex-ministers nog eens zes maanden lang van hun vol loon waarna ze overgaan in een pensioen gelijk aan het salaris van een departementsdirecteur, te weten SRD 9.000. Hij behoudt ook nog alle medische voorzieningen. Dus wie het goed bekijkt, weet gelijk dat een ministers job best wel lucratief is. Kesho vindt dit maar niets, vooral als het land schreeuwt om bezuiniging. De ex-ministers zouden wat dat betreft een goede job doen door van deze faciliteiten af te zien. Van sommige ministers vraag je je af hoe ze in hemelsnaam deze zaken kunnen krijgen wanneer ze geen klap hebben uitgevoerd tijdens hun periode. Bewindslieden geven nog steeds het verkeerde signaal, vooral in tijden waar het moeilijk gaat in het land. De doorsnee hardwerkende landsdienaar raakt ontevreden, begrijpelijk ook als die maandelijks met SRD 1500 naar huis gaat. Maar Kesho moet verder kijken. Laten wij ook de lijn trekken naar assembleeleden die ook vorstelijk beloond worden. In deze tijd van crisis zouden ze ook en gebaar kunnen maken als teken van solidariteit. Integendeel geniet men van alle luxe die er maar is. Als er nu een wet zou komen waardoor ze 50% verhoging zouden krijgen, zou niemand in het parlement wat zeggen.Voor het parlement ligt er ook een taak om zich solidair op te stellen naar het volk toe. Wij gaan verder. Er zijn nog steeds directeuren van parastatale bedrijven die astronomische bedragen verdienen en ook nog eens 15 en 18 maanden salarissen toucheren. Hoe kan je in tijden van financiële crisis deze zaken nog accepteren. Wij zien ook dat de regering niets hieraan doet. Schreeuwen dat men solidair is met het volk is niet genoeg, wij willen het in de praktijk zien. De overheid moet de daad bij het woord voegen.