Wie niet horen wil, moet voelen! En we voelen het, geen twijfel daaraan. Voor de generatie die in 1999 nog op school zat, die kent de beelden van de grote menigtes die door de straten van Paramaribo trokken. Velen deden mee, omdat zij de situatie in het land zat waren. Leerkrachten, verplegers, lanti mangs, studenten, noem maar op. Zij wilden dat de NDP-regering onder leiding van Jules Wijdenbosch naar huis ging. De acties gingen door tot Bosje besloot een jaar eerder verkiezingen uit te schrijven. Het land was in rep en roer, schaarste van zoveel verschillende levensmiddelen, winkels sloten hun deuren, omdat de eigenaren vreesden dat de protesterende menigte hun winkel zou vernietigen. Ook werden de scholen gesloten, waardoor nog meer jongeren meededen aan deze acties.  Regering Wijdenbosch voerde een desastreus beleid, en weg waren de financiële reserves. André Telting nu wijlen, oud-governor van de Centrale Bank van Suriname en de toenmalige voorzitter van de Vereniging van Economisten in Suriname, J. Bousaid, voorzagen toen ook zware tijden voor de Surinamers. Volgens Telting was het een prestatie van formaat, om een gesaneerde economie in twee jaar volledig naar de bliksem te helpen. Weg monetair evenwicht. Weg stabilisatie van de wisselkoers. Weg deviezenreserves. Wijdenbosch trok zich echter niets aan van de wijze raad van Telting. Nee, er werd grif gegraaid in de staatskas. Toen die leeg was, werd de bankbiljettenpers aangezet. Als president van de Centrale Bank moest Telting ervaren hoe het goud uit de kluizen van de bank werd weggedragen. In 2004 bracht Telting de monetaire stabiliteit terug toen de Surinaamse dollar werd geïntroduceerd. Hij vertelde toen in een interview met de Nederlandse Krant NRC, dat hij veel met president Venetiaan sprak over de financiële situatie en soms zelfs streng was. De governor was zeer duidelijk toen hij zijn verantwoordelijkheden toelichtte: “Mijn eerste taak is om de regering haar grenzen aan te geven. Ze krijgt niet meer geld van ons dan er gegeven kan worden. Iedere dag sturen we de minister van Financiën een overzicht over de monetaire ruimte en that’s it. Dat is een trendbreuk, hoor: vroeger doolden de ministers in een monetaire ruimte alsof die grenzeloos was. Die tijd is voorbij. Nu houden we de grens zichtbaar voor de Staat. En we hebben drastische maatregelen genomen. De Bankwet is veranderd zodat precies duidelijk wordt tot welk plafond de voorschotten lopen. Overschrijdt de regering dat, dan zijn er sancties mogelijk; voor de minister van Financiën, voor de president, zelfs voor mij als centraal bankier.’’

Had men de Bankwet gevolgd, zoals Telting dat had uitgelegd, dan hadden wij heel wat schade kunnen voorkomen. Thans zit de Surinaamse economie weer in een financieel dilemma, het is overduidelijk, dat ‘DE GESCHIEDENIS ZICH HERHAALT’! Surinamers proberen de moed erin te houden, maar het water staat velen tot aan de lippen door het ‘wanbeleid’ van de huidige regering.

R.S.B.