Gisteren is de zesde editie van de Drageman Dey gehouden, waarbij het evenement dit keer voor het eerst in het openbaar was. De dragers vereniging Marius Rust is uitgeroepen tot winnaar van een wedstrijd om welke groep het meest behendigd is met de doodkist. De deelnemers maakten al zingend de meest onmogelijk danspasjes met de lijkkist op hun schouders.

De tweede  plaats was voor de dragers van de Rooms Katholieke begraafplaats, de derde voor Posoe uit Coronie. Dit jaar waren de dragers van Hennep van begraafplaats Hodie Mihi, Cras Tibi (Heden ik, morgen gij) de gastheren. Er wordt gezocht naar een dragers vereniging die het volgend jaar het evenement wil organiseren, daar het traditie is dat elk jaar een andere dragers vereniging als gastheer optreedt. De dag begon met een dienst en een openingswoord, waarna een optreden van NAKS plaatsvond. Hierna  werd de wedstrijd gehouden waaraan zes groepen uit de districten Paramaribo, Para en Coronie meededen. Volgens traditie werd met zang begonnen, daarna een wals en vervolgens begon het echte dansen. Alle groepen lieten zeer vernuftige danspasjes en zelfs kleine staaltjes van acrobatiek zien, maar uiteindelijk kon maar één winnaar worden aangewezen. De dragers van Marius Rust, die in mooie blauwe pakken gekleed waren, kregen voor hun eerste plaats een eigendoms – en een wisseltrofee. Het evenement was druk bezocht door de pers en belangstellenden en vond plaats  in de uitvaart van Hodie Mihi Cras Tibi.  Naar voren is gekomen, dat er een duidelijke behoefte in Suriname is om te weten wat zich afspeelt in de uitvaartbranche. Het geheel begon om 11 uur ‘s morgens, na de wedstrijd werd er nog gedanst tot 20.00 uur ‘s avonds. Gesteld kan worden dat het een zeer geslaagde dag is geworden en dat de sfeer er goed in zat.  Tijdens de wedstrijd moesten de drageman zingen  en dansen met een lege lijkkist.  Het battle element maakte dat de drageman tot het uiterste gingen om in de prijzen te vallen. Het op uitbundige wijze afscheid nemen van een geliefde is een typisch fenomeen in de Afro-Surinaamse cultuur en helpt als rouwverwerking voor de nabestaanden. De nabestaanden dansen volop mee als ze de drageman zo bezig zien. Het verdriet wordt zo verwerkt en het is ook prettig als men weet dat de overledene een waardig afscheid krijgt met veel zang en dans.