De vorige week hadden wij de week van de registratie van politieke partijen. Daarmee hebben de organisaties aangegeven bereid te zijn te willen meedoen aan de verkiezingen. Zo gauw hun stukken in orde zijn, zal niets hen kunnen tegenhouden op weg naar de stembusgang. Het is triest te moeten zien dat we de weg naar de stembus op gaan met een totale versplintering binnen de partijen. Het totaal aantal partijen en/of combinaties dat zal deelnemen, is niet zozeer het probleem. Maar het feit dat er binnen een aantal partijen grote problemen zijn, geeft stof tot nadenken. Wij noemen u de kwestie Baasa, waar het hoofdbestuur totaal niet op de hoogte was van de inschrijving, aangezien besloten was binnen de vleugels van de NDP mee te doen. De Nieuwe Stijl KTPI is op eigen houtje gaan registreren, de PBO van Hooghart ontdeed zich met alle gemak van haar identiteit om op de NDP-lijst te komen en zo zijn er nog meer gevallen. Binnen de NOP zijn er problemen. ODE zou in eerste instantie samenwerken met het Mega Front, maar de partij besloot alleen de verkiezingen in te gaan. PALU is uitgekotst door de NDP evenals de ABOP. De PL en de KTPI kunnen elkaar niet meer luchten en het aantal politieke spanningen is welgeteld nog niet voorbij. Binnen de traditionele Javaanse gemeenschap en de Marron samenleving is de verwarring compleet. In plaats van eenheid en toenadering, zijn politici nu nog verder van elkaar geraakt. Dit beeld is, voor zover wij weten, nog niet eerder bekend. Tenminste, niet vanaf de herintrede van de democratie in 1987. Is het nog vreemd dat ruim 40% van de kiezers nog aan het zweven is. Of men gaat niet stemmen of men ziet door de bomen het bos niet meer. De politiek stelt teleur, is een veel gehoorde klacht. Er is splitsing, onenigheid, ruzie, kortom de politieke afbrokkeling neemt ergere vormen aan. Niemand die tot nu toe duidelijk tapt uit een verkiezingsprogramma om het volk een stukje hoop te bieden. Laten wij aannemen dat nu iedereen druk bezig is met het samenstellen van de kandidatenlijsten. Daarna verwachten wij de boodschap van hoop in plaats van dat geschreeuw wie fout was. Het volk koopt daar niks voor. De gemeenschap weet kennelijk niet hoeveel schade politici richten aan het vertrouwen. Het is nu maar een gevecht om positionering. Is dat een ontwikkelingsmodel? Dat het spannende verkiezingen worden, staat buiten kijf.