De afgelopen woendag hadden we de zogenaamde revo-dag die door de regering Bouterse tot nationale vrije dag is uitgeroepen, alsof wij nog niet voldoende nationale vrije dagen hebben die gelijk gesteld zijn aan de zondag. En we hadden niet anders gedacht dan dat er weer een feest zou worden gebouwd en dit keer in de omgeving van het zogenaamde revo—plein aan de Waterkant. Naar verwachting werd het revo-tijdperk weer eventjes opgehemeld. Nu dat de president er weer voor heeft gekozen die periode te roemen en aan te geven dat revo goed voor Suriname is geweest, voelen we ons geroepen ook weer wat te zeggen over die periode. De ouderen onder ons weten precies wat die zogenaamde militaire staatsgreep ons tussen februari 1980 en 1991 heeft gebracht. De jonge mensen die na 1987 zijn geboren en op niet eerlijke wijze zijn voorgelicht door hun ouders of verzorgers, hebben een heel ander beeld van wat zich toen heeft voltrokken en zijn dan ook veel gemakkelijker manipuleerbaar. De staatsgreep die naderhand heel onterecht werd omgedoopt, heeft ons land daarna alleen ellende bezorgd. Maar daar praat meneer Bouterse natuurlijk niet over. Voor hem zal het altijd moeilijk zijn toe te geven dat 25 febuari 1980 gewoon een mislukking is geweest en grote rampspoed over dit land heeft doen neerdalen. De revo bracht al na 2 jaren een groot gebrek aan vreemde valuta teweeg. De wisselkoersen voor vreemde valuta, de Amerikaanse dollar en de Nederlandse gulden, gingen gestadig omhoog ten nadele van de Surinaamse gulden. Er ontstond en inflatie die voor de bevolking moordend werd. Zo moordend, dat de supermarkten grotendeels met lege schappen te doen hadden. Valutaschaarste deed een zwarte markt voor vreemde valuta ontstaan, waar vooral criminelen en drugsdealers veel voordeel uithaalden. Schaarste was er op elk gebied en er heerste een grote hamsterwoede waarbij de allerarmsten het meest pinaarden. Corruptie en vriendjespolitiek vierden hoogtij. Vriendjes hielpen elkaar om aan goederen te komen, maar het overgrote deel van het Surinaamse volk leefde in kommer en kwel. Overal waren er lange rijen om aan de eerste levensbehoeften te kunnen geraken. Na de moorden van december 1982, geraakte Suriname helemaal in een isolement en werd door vele andere landen als een pariastaat gezien. De relatie met Nederland en andere Westerse landen, ging naar een dieptepunt. De onvrede was groot, en als je er iets van durfde te zeggen, dan werd je op brute wijze door militairen aangepakt. Suriname en zijn bewoners leefden onder het juk van meneer Bouterse, die thans pretendeert een democratisch politicus te zijn. In 1986 kregen we ook nog te maken met een binnenlandse strijd tussen het Nationaal Leger en de bende van meneer Brunswijk. Hele delen van het binnenland werden door de strijd vernietigd. Albina ging grotendeels in vlammen op, Moengo leed enorme schade. Pokingron werd op last van Brunswijk in brand gestoken. De infrastructuur in Marowijne, Brokopondo en andere delen van Sipaliwini, werd grotendeels verwoest. De onderdrukking van het Surinaamse volk was bijna niet te beschrijven. De invloed van communistische staten, zoals de Sovjet-unie, Cuba, en Libië werd steeds groter, tot groot ongenoegen van de Verenigde Staten van Amerika, Nederland, Frankrijk en Brazilië. Het was duidelijk dat een voortzetting van deze dictatuur niet getolereerd zou worden. Pas na de verkiezingen van 1991, kreeg het Surinaamse volk aanwijzingen dat het eindelijk weer de kant van een democratische rechtsstaat op ging. De revo, aangestuurd door Bouterse en zijn kornuiten, kende grootschalige mensenrechtenschendingen, waarbij een leven geen cent waard was, als je als Surinamer, je een tegenstander van de revo en haar exponenten toonde. Aan het einde van de zogenaamde militaire dictatuur die men zo graag `revo’ noemt en die men probeert te idealiseren, zaten we met een totaal geruïneerde economie en een gierende inflatie. Voorts bleven de schendingen van mensenrechten ook na de verkiezingen van 1987 doorgaan. We denken daarbij aan de moord op inspecteur Gooding , het elimineren van de groep Piko Sabajo en anderen. Bouterse kan dan wel; de revo—periode trachten te idealiseren, de ouderen onder ons hebben daar geen enkele reden toe. Wij kijken met groot misnoegen terug op die periode en vragen ons af hoe de man het in zijn bejaarde bol heeft kunnen halen om lovend over deze periode te praten. Wij weten wel dat de vrije, geheime en algemene verkiezingen op komst zijn en dat Bouterse probeert de mensen die na 1987 zijn geboren zand in de ogen te strooien en een verkeerde voorstelling van zaken te geven. De revo was een ramp voor dit land en niemand moet ons iets anders trachten uit te leggen. Voor Bouterse en veel van zijn kornuiten uit zijn directe omgeving, zijn er echt wel beter van geworden. Concessierechten in de houtsector, goudsector, het verkrijgen van grote lappen grond, vielen hen ten deel. Ook wisten de zogenaamde revolutionairen zich te nestelen op plaatsen waar er veel geld te verdienen viel. Wat zeker niet mag worden verzwegen, is dat de revo gasten zwaar in de staatskas hebben gegraaid en op het gebied van vastgoed behoorlijk rijk zijn geworden. Ook mag de betrokkenheid van veel revo-gezinde militairen bij de drugshandel en ook het handelen in wapens van met name de FARC in Columbia niet worden verwaarloosd. Niemand moet Keerpunt komen uitleggen dat revo een zegen was en het begin van vooruitgang en daadwerkelijke onafhankelijkheid was van het buitenland. Het was wel zo, dat er een enorme vervreemding ontstond ten opzichte van Nederland, maar daarentegen papten de zogenaamde revo-exponenten aan met allerlei landen die ons geen stap vooruit konden brengen of hebben gebracht.Veelal ging het om straatarme, socialistsche staten die ook in onmin leefden met het rijke, invloedrijke westen. Bouterse heeft niet veel om mee te pronken, want zoveel mijlpalen haalde hij zeker niet tijdens de revo. Ook nu weer loopt deze president de deur plat bij regiems die voor dit land en volk niet veel goeds brengen. Neem nou de versteviging van de relaties met China. Denkt Bouterse nou werkelijk dat de Chinezen filantropen zijn. Men geeft wel het een en ander, maar wenst daar het dubele voor terug. Nu reeds is het voor veel Surinamers duidelijk hoe knellend de bilaterale relatie met China wel zal worden op den duur. China pompt steeds meer landgenoten ons land binnen en die komen echt niet in Suriname werken in de productie. We weten allemaal in welke sectoren men te werk gesteld wordt en wat voor zuigende werking dat heeft op de deviezenpositie van ons land. Revo was geen zegen, maar veel eerder een vloek voor Suriname. De coup van 1980 werd gepleegd tegen de zogenaamde corrupte regering van Henck Arron. Laten we heel eerlijk zijn, de zogenaamde corruptie waar men letterlijk tegen in het geweer kwam, was niets, maar dan ook niets, in vergelijking met de grootschalige plundering die heeft plaatsgevonden onder de regering van Wijdenbosch (1996-2000) en de huidige regering van Bouterse. We hoeven dan slechts aan te halen de grootschalige diefstal bij OW onder Brammetje en de vermeende corruptie bij de Energie Bedrijven Suriname. Ook heeft Bouterse op de zogenaamde revo-dag weer een aantal zaken beloofd. De man is in ieder geval voor ons de President Pramisie van formaat. De man belooft, terwijl hij weet dat hij slechts heel weinig zal kunnen realiseren, omdat elk project geld kost, en dat is nou juist waar deze regering enorme tekorten aan heeft. Er wordt thans niet meer gesproken over het treintje, dat vanuit Para naar Paramaribo moet lopen. Ook horen we helemaal niets meer van die meneer Jozefzoon. Is die misschien thans uit de gratie bij Bouta? Wie zal het zeggen ? Zal uiteindelijk ook wel uitkristalliseren. Op 25 mei 2015 gaan we allemaal hopelijk naar de stembus om een volgende regering en parlement voor dit land aan te wijzen.Veel jongeren die deze keer de gelegenheid krijgen om te stemmen, moeten zich niet laten verblinden door naar allerlei misleiding te luisteren. Misleiding die betrekking heeft op de zogenaamde revolutie. Ook moet men kijken naar jongere mensen die de bagage hebben om dit land verder, en op eerlijker wijze, tot wasdom te brengen. Naar bejaarde, zogenaamde revolutionairen, die slechts aan eigen belang en bescherming van hun eigen hachje denken, moet men niet langer luisteren. Dit land heeft er echt geen boodschap aan nog langer nadeel te ondervinden van wanbestuur en massale corruptie. Er zijn natuurlijk mensen met een plaat voor hun hoofd die niks willen horen. Dat zijn de echte aanhangers van de Niet Denkers Partij. Deze mensen kennen geen vooruitgang en om de een of andere reden, die slechts bij hen bekend, is zullen ze achter de manipulators blijven lopen. Keerpunt hoopt dat bij de komende verkiezing deze groep de grote minderheid zal zijn. Alleen dan zal Suriname daadwerkelijke verandering kunnen ondergaan die uiteindelijk tot echte vooruitgang zal leiden.