Men moet vanuit de Centrale Bank van Suriname en het ministerie van  Financiën eerlijker en transparanter zijn ten opzichte van de samenleving. Er worden ons gegevens verstrekt die vaak niet op waarheid berusten en in bepaalde gevallen maar ten dele kloppen. Telkenmale als Financiën of de Centrale Bank met berichten uitkomen, regent het van commentaar van economen en monetair economen.
Mensen die van wanten weten en cijfermatig precies kunnen nagaan waar de schoen wringt en waar de overheid volledig in de fout gaat. Alvast wordt er door wetenschappers werkzaam buiten de overheid, er op gewezen dat de verkwisting door deze overheid maar aanhoudt en dat er veel te veel SRD’s in omloop zijn. Recentelijk wees hoogleraar Anthony Caram er nog op dat door de overmatige hoeveelheden die op de markt circuleren, er veel meer wordt besteed door de consument, hetgeen er weer in resulteert dat de aanschaf van meer goederen uit het buitenland noodzakelijk wordt en de druk op de deviezenvoorraad van het land toeneemt. Door het teruglopen van de deviezeninkomsten uit de aardolie en goudsector wegens gevallen wereldmarktprijzen, zijn de maandelijkse inkomsten in vreemde valuta ook sterk afgenomen. Als je dan minder deviezeninkomsten hebt, zou je dan logischerwijs ook de tering naar de nering moeten zetten. De overheid heeft dus deviezenproblemen en is thans niet in staat op een gezonde wijze te interveniëren op de valutamarkt om zo de wisselkoers van de SRD ten opzichte van de dollar en euro te verdedigen. De vraag naar vreemde valuta is vele malen groter dan het aanbod hetgeen er wederom in resulteert dat men thans buiten het officiële circuit meer eist voor een dollar en een euro. Dit heeft dan weer tot gevolg dat er een depreciatie van de SRD plaatsvindt en de inflatie weer op gang komt. Meer SRD’s is gewoon meer bestedingen, meer vraag naar dollars en minder beschikbaarheid, we hebben wederom de poppen aan het dansen, zoals we dat hebben meegemaakt onder de revo en de regering van Bosje. Allemaal regeringen die de economie van het land naar de bliksem hebben geholpen. We pretenderen geen economen te zijn, maar hebben sinds de zogenaamde revo al zoveel meegemaakt, dat we vrij goed weten en kunnen analyseren wat er thans gebeurt en wat de gevolgtrekkingen van desastreus financieel en monetair beleid zullen zijn. Wat de zaak alleen maar verontrustender maakt, is dat men monetair heeft gefinancierd, dat wil zeggen dat men de geldpers heeft aangezet om bepaalde overheidstekorten te kunnen betalen. Hetgeen zonder zal leiden tot ontwaarding van de SRD die tijdens governor Telting volledig gedekt was en als ijzersterk te boek stond. Daar is nu weer mooi verandering in gekomen door een fout beleid van de regering Bouterse. De directeur van de Hakrinbank, stelde enige tijd geleden in een interview met ‘Parbode’, dat er wel degelijk monetair is gefinancierd. Al deze onthullingen maken dat er onrust ontstaat en dat men de dollars niet meer wenst te laten rollen . De bezitters van dollars houden hun geld thans vast, omdat er geen vertrouwen meer is in de huidige bewindvoerders op Financiën en in de Centrale Bank van Suriname. Als je deviezenvoorraad is teruggelopen van bijna 1 miljard dollar, naar iets meer dan 600 miljoen, dan is het bewijs eigenlijk geleverd dat men steeds heeft zitten plukken in de voorraad en dat de aanvulling nauwelijks, of niet, heeft plaatsgevonden. Ook heeft men bij de regering Bouterse een enorme fout begaan door geen valutafonds te creëren in een periode dat het erg goed ging en uit de goudsector en oliesector honderden miljoenen aan dollars binnenstroomden. Uit een dergelijk fonds had men thans kunnen profiteren nu de internationale prijzen voor aardolie en goud ernstig zijn gekelderd. Verkeerd beleid en niet tijdig op de rem trappen, hebben gemaakt dat we thans weer in enorme problemen verkeren. En dan te bedenken dat de verkwisting vanwege de overheid, gewoon doorgaat alsof er niets aan de hand is. En omdat de overheid zelf tegen de veertig procent minder inkomsten heeft op maandbasis, is ze er thans toe overgegaan geld te lenen bij de lokale banken. Die leningen zal ze uiteindelijk wel moeten terugbetalen. Hoe ze dat wil gaan doen, weet Joost. Misschien laat ze die boobytrap voor de volgende regering.
Deed Wijdenbosch (1996-2000) toch ook voor de regering Venetiaan II?
Voor zeker 600 miljoen is er al geleend bij de lokale banken.
En terwijl de overheid met ernstige tekorten te maken heeft, betaalt ze haar schulden nauwelijks of helemaal niet. Door dit beleid heeft ze al vele ondernemingen in de grootste financiële problemen gebracht. Onder deze bedrijven zijn er veel middenstanders die zich geen raad weten. Ook bestaat thans de indruk dat er bij betalingen, vanwege de overheid, met twee maten wordt gemeten. Bepaalde bedrijven krijgen wel hun geld en weer anderen die haar niet vriendelijk gezind zijn, kunnen naar hun geld fluiten. Weer andere bedrijven die aangewezen zijn op de import van grondstoffen voor het op gang houden van hun productie, kunnen niet over dollars of euro’s beschikken, omdat ook de banken over onvoldoende vreemde valuta beschikken en niet tijdig worden voorzien. Die bedrijven moeten dan naar het parallelcircuit, waar een dollar al gauw voor SRD 3.55,- of nog hoger wordt aangeboden. Dit fenomeen kennen we uit de tijd van de revo en daarna, en dan weer tijdens de regering van meneer Jules Wijdenbosch. Overigens was dat ook een NDP-regering. Bedrijven die de dollars duurder hebben ingekocht, zijn dan ook genoodzaakt hun prijzen voor het eindproduct te verhogen en dat heet natuurlijk inflatie. Hoe hoog die in de nabije toekomst zal oplopen, weten wij niet. Als men dit ondeugdelijke beleid blijft voortzetten, is het niet uitgesloten dat we wederom te maken krijgen met ernstige prijsverhogingen voor goederen en diensten. Gelukkig heeft de bevolking thans te maken met een misschien wel tijdelijk voordeel, en dat is de verlaging van de prijzen voor brandstof.